สวรรค์ส่งข้ากลับมาทวงแค้น

เอาคืน : 1.4

"เม่ยเอ๋อร์"

เจินซู่เรียกบุตรสาวที่จ้องซูเหยาจนตาแทบจะลุกเป็นไฟให้ได้สติ

"เซียนเอ๋อร์ พี่รองต้มน้ำแกงมาให้ หวังว่าเจ้าจะไม่ถือโทษกับเรื่องก่อนหน้านี้"

แค่แสร้งสำนึกผิดเหตุใดคนอย่างซูเหยาจะดูไม่ออก

แต่ถึงกระนั้นซูเหยาก็แสร้งเป็นสตรีน้ำใจงามยกโทษให้งูพิษตรงหน้าเพราะนางมีแผนในใจที่จะเอาคืนแล้ว

"องค์ชายเพคะ" ซูเหยาผละออกจากอ้อมกอดของอี้เฟย นางจ้องตาสีเหล็กกล้าอย่างอบอุ่นพร้อมเอ่ย

"หม่อมฉันขอปรับความเข้าใจกับพี่หญิงและฮูหยินรองได้ไหมเพคะ"

อี้เฟยมองซูเหยาสลับกับสองแม่ลูกตรงหน้า พลางมองเลยไปด้านหลังพวกนางเห็นไป๋เจิ้นหยางด้อม ๆ มอง ๆ อยู่จึงไม่ขัดสิ่งที่ซูเหยาขอ

"หวังว่าข้าจะไม่เห็นเจ้ามีแผลอันใดเพิ่มมาอีก"

ก่อนปลีกตัวออกไปอี้เฟยก็ไม่วายพูดเชิงขู่อีกฝ่ายเอาไว้ ทำเอาเจินซู่และเจินเม่ยกัดขบฟันแทบจะหัก

คล้อยหลังอี้เฟย จากสตรีดูเรียบร้อยน่าสงสารกลับเปลี่ยนท่าทีเชิดหน้าชูคอมองสองแม่ลูกคู่แค้นด้วยสายตาเหยียดหยาม

"ขอบคุณพี่รองที่ต้มน้ำแกงมาให้ แต่เซียนเอ๋อร์ปากแตกเช่นนี้คงดื่มน้ำแกงของท่านมิได้"

น้ำเสียงเย้ยหยันนั้นทำเอาเจินเม่ยแทบจะปรี่เข้าไปทำร้ายซูเหยาแต่ถูกเจินซู่รั้งไว้

"เจ้าคงไม่ได้แครงใจในน้ำแกงที่ข้ากับเจินเม่ยทำหรอกนะ"

ประโยคเหน็บแนมแฝงคำว่า 'ใจเสาะกลัวในน้ำแกงจะมียาพิษ' ทำให้คนได้ฟังแค่นหัวเราะออกมาเบา ๆ

"ข้าหรือจะกล้าแครงใจเรื่องน้ำแกงที่น่าอร่อยนั่น หรือไม่เช่นนั้นพวกท่านทั้งสองช่วยเพิ่มความเชื่อมั่นให้ข้าดีหรือไม่เจ้าคะ"

"เจ้าจะให้พวกข้ากินเป็นเพื่อนเจ้างั้นรึ"

เจินเม่ยตะคอกกลับด้วยความลนลานจนถูกเจินซู่บีบแขนเล็กนั้นไว้

"ทำไมจะมิได้เล่า"

พูดจบเจินซู่เอื้อมมือหยิบช้อนขึ้นมาตักน้ำแกงไก่ตุ๋นที่ยกมา ทว่า...

"ข้าเชื่อใจท่านแล้ว แต่ตอนนี้เซียนเอ๋อร์เจ็บปากเยี่ยงนักยังทานมิได้จริง ๆ เอาแบบนี้ดีหรือไม่เจ้าคะ ตรงนั้นน้ำใส อากาศก็กำลังดี พวกเราสามคนไปพายเรือเล่นสักพักแล้วค่อยกลับมาดื่มน้ำแกงนั่นดีหรือไม่"

ซูเหยาเอื้อนเอ่ยเสียงอ่อนน้อม ใบหน้านางเปี่ยมไปด้วยความไร้เดียงสา ทำให้สองแม่ลูกไม่ครางแครงใจกับคำชวนนั้น แถมยังวางแผนการไว้ในใจที่คิดจะร่วมมือกันกำจัดซูเหยาให้สิ้นซากขึ้นมาอีก

"เอาสิ ตรงนั้นมีเรืออยู่สองลำ" เจินซู่เอ่ยขึ้นพร้อมมองไปที่เรือสองลำที่ผูกเชือกรั้งไว้กับเสาไม้

"วันนี้ทั้งสองคนเพิ่งเดินทางมาเหนื่อย ๆ เซียนเอ๋อร์จะเป็นคนพายเรือให้ฮูหยินรองนั่งเองนะเจ้าคะ"

'วันนี้แหละ ข้าจะให้เจ้าเป็นผีเฝ้าแม่น้ำสายนี้เสีย'

"เหตุใดสีหน้าพี่รองถึงได้ดูมีความสุขขนาดนั้น"

จะไม่ให้เจินเม่ยยิ้มได้เยี่ยงไรในเมื่อหัวนางวางแผนชั่วร้ายไว้แล้ว

"รีบไปเถอะ ข้ากับท่านแม่อยากชมทิวทัศน์กลางแม่น้ำแทบแย่แล้ว"

กล่าวจบสองแม่ลูกก็เดินนำหน้าไปยังเรือสองลำที่ว่า ซูเหยามองแผ่นหลังทั้งสองนางพลางกระตุกยิ้มมุมปาก

คิดว่าพวกนางมีแผนร้ายกันแค่สองคนงั้นหรือ ครั้งนี้อย่าหาว่าซูเหยาใจร้ายแล้วกัน

"ท่านแม่พวกเราพายไปดูดอกเหมยต้นนั้นดีไหมเจ้าคะ ดูสิกำลังออกดอกเลย"

เจินเม่ยเอ่ยขึ้น นางนั่งเรืออีกลำ โดยมีทหารคนหนึ่งที่นางใช้อำนาจของลูกแม่ทัพใหญ่บังคับให้มาพายเรือให้พร้อมกับให้เงินค่าปิดปากหากเกิดเหตุอะไรขึ้น

"เอาสิ เซียนเอ๋อร์ไหวหรือไม่" เจินซู่ถามราวห่วงใย ทั้ง ๆ ที่มีแผนในใจไว้แล้ว

"เซียนเอ๋อร์ไหวเจ้าค่ะ"

ซูเหยาแสร้งยิ้มออกมาอย่างเชื่อฟัง นางปล่อยให้เรือของเจินเม่ยพายนำไปก่อน สายตาเฉียบคมมองเห็นบางสิ่งบางอย่างอยู่บนต้นเหมยตรงหน้า

ซูเหยายิ้มออกมาอย่างกักเก็บความสุขในห้วงเวลาต่อจากนี้ไม่ไหว เรือของเจินเม่ยพายไปยังใต้ต้นเหมยต้นนั้นแล้ว ซูเหยาวางไม้พายไว้ชั่วขณะพร้อมก้มลงไปหยิบหินก้อนหนึ่งที่ตกอยู่ในเรือขึ้นมา

ตุ้บ!

"กรี๊ด!!"

เสียงกรีดร้องของเจินเม่ยดังลั่นเรือ

"โอ๊ย!"

ตู้ม!!

เสียงสุดท้ายก่อนที่ร่างแน่งน้อยจะตกเรือไปคือเสียงร้องเหมือนเจ็บปวดของเจินเม่ย

"เม่ยเอ๋อร์!"

เจินซู่ตกใจที่เห็นบุตรสาวตกน้ำไป นางลนลานทำอันใดไม่ถูก สองมือจับขอบเรือชะเง้อมองหาร่างของบุตรสาวในน้ำ

"มัวแต่มองอยู่ไย รีบลงไปช่วยลูกข้าเร็ว!"

เจินซู่ตะโกนบอกทหารที่ช่วยพายเรือให้บุตรสาว ก่อนที่ทหารนายนั้นจะรีบกระโดดน้ำตามลงไปช่วยงมหาร่างคุณหนูรอง

"นี่! เจ้าทำอันใด"

เมื่อเหลือเจินซู่กับซูเหยาบนเรือเพียงสองคน เรือก็เริ่มมีอาการโคลงเคลงสั่นไปมาทำเอาคนว่ายน้ำไม่เก่งอย่างเจินซู่อกสั่นขวัญหายเกรงว่าจะตกน้ำไป

"ท่านแม่นั่งนิ่ง ๆ สิเจ้าคะ"

ซูเหยาตะเบ็งเสียงราวหวาดหวั่นกับเหตุการณ์ตรงหน้า หากแต่ในใจนางกลับรู้สึกตื่นเต้นกับตอนต่อไปของฮูหยินรองใจร้ายผู้นี้นัก

"เจ้าสินั่งนิ่ง ๆ ข้าเวียนหัวแล้ว"

ถูกอย่างที่เจินซู่กล่าว คนที่ควรนั่งนิ่ง ๆ คือเฟิงซูเหยา ต้นเหตุของอาการเรือโคลงเคลงไปมาก็เพราะนางโยกเรือด้วยกำลังภายในนั่นเอง

"ฮูหยินรองอย่าแกล้งเซียนเอ๋อร์สิเจ้าคะ เดี๋ยวเราได้จมลงไปเช่นเดียวกับพี่รองพอดี"

หางตานางเห็นแล้วว่ามีทหารยามที่อยู่ใกล้บริเวณนี้เริ่มให้ความสนใจจึงเพิ่มระดับเสียงให้ดังกังวาลหวังให้คนรอบข้างได้ยินบทสนทนาด้วย

"เจ้าพูดบ้าอะไร เจ้านั่นแหละ..."

"ฮูหยินรอง งู! งูอยู่ด้านหลังท่านเจ้าค่ะ"

งูตัวปัญหาที่ซูเหยาใช้ก้อนหินดีดจนตกลงมากลางเรือเจินเม่ยว่ายหนีความวุ่นวายขึ้นมาบนเรือของนางตามความคาดการณ์ไม่ผิดเพี้ยน ครั้นเจินซู่ได้ยินจึงตกใจรีบกระโจนมาทางซูเหยาตามแผนการณ์

"กรี๊ด!"

ตู้ม!!

สายน้ำกระเซ็นเป็นวงกว้างกว่าตอนเจินเม่ยตกเสียอีก นั่นเพราะครานี้มีคนตกน้ำถึงสองคนอย่างไรล่ะ

'แค้นนี้ข้าขอเอาคืนแทนเซียนเซียนตัวจริงที่พวกท่านเคยรังแกนาง'

ซูเหยาใช้นิ้วทั้งห้ากำรวบเส้นผมของเจินซู่เอาไว้ก่อนจะใช้พละกำลังทั้งหมดโขกศีรษะนางเข้ากับท้องเรือ

แค่ตกน้ำเจินซู่ก็แทบจะเอาตัวไม่รอด นี่กะไรเจอซูเหยากระแทกศีรษะกับไม้แข็ง ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนปวดหนึบและกำลังจะขาดอากาศหายใจ

แควก..!

เมื่อจัดการแก้แค้นสำเร็จเพื่อไม่ให้เป็นการมีพิรุธจนถูกจับได้ซูเหยาจึงฉีกเสื้อผ้าตน ทำผมเผ้าให้หลุดหรุ่ย ขีดข่วนตามแขนและลำคอเพื่อสร้างสถานการณ์ว่าเกิดการต่อสู้กับเจินซู่ในน้ำ

ตู้ม!

เสียงคนกระโดดลงน้ำหลายสิบคนดังขึ้นในเวลาต่อมา เฟิงซูเหยาจึงแสร้งทำเป็นจมน้ำปล่อยให้ร่างตนเองจมลงสู่ก้นแม่น้ำสายนี้