สวรรค์ส่งข้ากลับมาทวงแค้น

บรรไดสู่การแก้แค้น : 1.1

วันต่อมา...

กระโจมสี่เสาขนาดพอจุคนได้สามสี่คนถูกตั้งไว้เกือบติดชายป่า เป็นจุดชมวิวที่สวยที่สุดของเขตค่ายทหารแห่งนี้ เพราะเดินไปไม่กี่สิบก้าวก็เป็นแม่น้ำสายหนึ่งที่ไม่ใหญ่มาก น้ำไม่เชี่ยวแต่ก็ลึกเกินจะเดินข้ามด้วยเท้าเปล่า

มองเลยไปไกลจะเป็นทุ่งหญ้าเรียบเตียนมองเห็นเชิงเขาได้ชัดถนัดตา เสียงนกนานาชนิดต่างร้องขับขานให้คนมานั่งพักเคลิ้มหลับได้เป็นอย่างดี

"อาถังข้าอยากได้สุรารสเลิศสักไห"

"คุณหนูจะเอามาทำอะไรเจ้าคะ"

"อีกประเดี๋ยวจะมีแขกมาเยือน เจ้าไปเตรียมมาไว้ให้ข้าเถิด"

อาถังอยากเอ่ยถามต่อทว่าเฟิงซูเหยากลับมัวแต่สนใจงานไม้แกะสลักตรงหน้าทำเอาสาวรับใช้ไม่กล้ากวนใจ

"เจ้าค่ะ อาถังจะรีบไปรีบกลับ"

"เอากับแกล้มติดมาด้วยสักสองสามอย่างละ"

อาถังคิ้วขมวดอีกครั้งแต่ก็น้อมรับคำสั่ง เดินออกมาจากกระโจมตรงนั้นทันที

"คุณหนูฟื้นมาครั้งนี้แปลกพิกล แกะสลักไม้ได้ด้วย"

"เจ้าพึมพำอันใดสาวน้อย"

"คุณชายไป๋"

อาถังตกใจแทบหัวใจไปอยู่ตาตุ่มเมื่อจู่ ๆ ไป๋เจิ้นหยางก็ใช้วิชาตัวเบากระโดดลงมาจากต้นไม้ที่นางกำลังเดินผ่าน

"ข้าทำเจ้าตกใจรึ"

"เปล่าเจ้าค่ะ"

"เมื่อกี้เจ้าบอกว่าใครแปลกไปนะ"

นอกจากจะชอบใส่ใจรอบข้างแล้ว ไป๋เจิ้นหยางผู้นี้ยังหูดียิ่งกว่าผู้ใด อาถังบ่นกับตัวเองแต่เขาที่อยู่สูงกว่ากลับได้ยินชัดทุกคำ

"อาถังไม่ได้นินทาคุณหนูนะเจ้าคะ"

"ใจเย็น ๆ ข้าไม่จับเจ้าให้แม่ทัพใหญ่หรอก แต่ถ้ามีอะไรเด็ด ๆ มาเล่าให้ข้าฟังได้นะ ข้าเก็บความลับเก่ง"

อาถังอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ นางไม่กล้าเอ่ยปากออกไปว่าการกลับมาครั้งนี้ของคุณหนูแปลกไปราวคนละคน ทั้งขี่ม้าเป็น กล้าตีฝีปากกับฮูหยินรอง แถมยังพูดจาฉะฉาน เล่นมีด แกะสลักไม้ ทุกอย่างที่ฟ่างเซียนเซียนก่อนตายแล้วฟื้นไม่เคยทำ บัดนี้กลับทำได้หมดชนิดที่เรียกว่าชำนาญเลยด้วยซ้ำ

"เจ้าขู่เข็ญอะไรสาวใช้จวนฟ่างอีกล่ะ"

"องค์ชายสาม"

"ตามสบาย"

อี้เฟยเดินมาเจอสองคนนี้กำลังพูดคุยกันพอดี เห็นสีหน้าอาถังกลืนไม่เข้าคายไม่ออกจึงช่วยให้สถานการณ์เบาลง

"เจ้านี่นะชอบมาตอนที่ข้ากำลังเกี้ยวสตรีทุกที"

"แต่ที่ข้าเห็นเจ้ากำลังข่มขู่นางหลอกถามความลับมากกว่า"

ไป๋เจิ้นหยางจิ๊ปากเมื่อถูกจับได้

"เจ้าอยู่นี่ แล้วคุณหนูเจ้าล่ะ"

"แย่แล้ว หม่อมฉันลืมไปเลยว่าคุณหนูสั่งให้เตรียมสุรากับอาหารไว้ บอกเดี๋ยวจะมีแขกมาเยือนเพคะ"

"แขกมาเยือน? วันนี้มีใครจะเดินทางมาที่ค่ายทหารนี้หรือ"

ไป๋เจิ้นหยางหันมองหน้าอี้เฟย

"ข้าไม่รู้"

"ถ้าขนาดองค์ชายอี้เฟยไม่ทรงทราบ เกรงว่าทั้งค่ายคงไม่มีผู้ใดรู้แล้ว"

ไป๋เจิ้นหยางประชดสหายสนิท

"ข้าควรเป็นคนพูดประโยคนั้นแก่เจ้า"

เจิ้นหยางถึงกับเถียงต่อไม่ออก

"หูตาสับปะรดมากด้วยเล่ห์เช่นเจ้าไม่รู้ ผู้ใดจะรู้อีก"

"ขอบคุณศิษย์น้องที่ชม"

อี้เฟยถึงกับส่ายหน้าให้กับคนหน้าหนาอย่างเจิ้นหยางที่มิรู้ร้อนรู้หนาวแม้จะเหน็บแหนมต่อหน้าต่อหน้าก็ไม่สะเทือน

"คุณหนูเจ้าอยู่ที่ใด"

อี้เฟยเลิกสนใจเพื่อนจอมกะล่อน หันมาถามอาถังถึงเฟิงซูเหยา

"คุณหนูตั้งกะโจมอยู่ด้านนั้นเจ้าค่ะ"

"อืม"

อี้เฟยเตรียมเดินไปยังทิศทางที่อาถังบอก ทว่าเห็นทางหางตาว่ามีอีกคนจะตามมา

"สุราที่นี่มีแต่ไหใหญ่เกรงว่าเจ้าคงยกมาลำบาก ถ้าเช่นนั้นให้องค์ชายไป๋ไปช่วยเจ้าอีกแรงดีกว่า"

"หม่อมฉันมิกล้าใช้แรงงานคุณชายไป๋เพคะ"

"ใช้แรงงานที่ใดกัน ศิษย์พี่ข้าน้ำใจงาม งานแค่นี้ไม่เหนือบ่ากว่าแรงสักนิด จริงหรือไม่ศิษย์พี่"

พูดขนาดนี้ใครจะปฏิเสธได้

อี้เฟยนะอี้เฟย ฉลาดแสนรู้เกินไปแล้ว คงเห็นว่าเมื่อสักครู่เจิ้นหยางจะตามไปด้วยจึงได้หาเรื่องกีดกันเขาออกห่าง

แต่ก็ช่างเถอะ ปล่อยให้ทั้งสองอยู่ด้วยกันลำพังดีแล้วเผื่อต้นรักในใจของศิษย์น้องผู้นี้จะตื่นขึ้นมาบ้าง

"เดี๋ยวข้านำทางเอง"

ไป๋เจิ้นหยางด่าทอทางสายตาแก่สหายสนิท หากอี้เฟยอ่านสายตานี้ออกคงพบคำว่า 'ฝากไว้ก่อน' เป็นแน่

"ขอบพระทัยคุณชายไป๋"

อี้เฟยปล่อยให้พวกเจิ้นหยางกับสาวใช้เดินห่างออกไปก่อน สายตาคู่คมจึงมองไปยังอีกฝั่ง เห็นกระโจมที่ว่าอยู่ไม่ไกลเขาจึงตัดสินใจเดินทางไปจุดหมายเพื่อถามไถ่สิ่งที่อยากรู้มาตลอดทั้งคืน

"คุณหนูสามฟ่าง"

ทันทีที่เดินมาถึงกระโจมที่ว่า องค์ชายอี้เฟยจึงทักทายสตรีที่นั่งเพียงลำพังและวุ่นวายอยู่กับมีดและท่อนไม้ตรงหน้า

"องค์ชายสาม ท่านมาแล้ว"

อี้เฟยแปลกใจเล็กน้อยที่สตรีนางนี้ทักตนเหมือนกำลังรอเขาอยู่ หรือว่าสุราที่สาวใช้ผู้นั้นไปนำมาให้จะเป็นของเขากัน

"ฝีมือเจ้า?"

มือหยาบกร้านหยิบหุ่นไม้สลักคล้ายตัวบุรุษขึ้นมาเชยชม

"หม่อมฉันฝีมือยังไม่เอาไหน ทำไว้แก้เหงาเวลาใช้ความคิดเพคะ"

"งานปรานีตมาก ข้าเป็นชายชาตรียังทำเรียบร้อยไม่ได้ครึ่งของเจ้า"

"เหมือนหม่อมฉันกำลังถูกจับผิดเลยนะเพคะ"

"เหตุใดข้าต้องจับผิดเจ้า"

นั่นสิ นางผู้นี้มีอะไรซ่อนอยู่ถึงได้กล่าวเหมือนกลัวว่าเขาจะจับพิรุธนาง

"พระองค์ช่างไม่มีอารมณ์ขันดั่งเช่นเขาลือกันเลยนะเพคะ"

เฟิงซูเหยาวางมีดที่กำลังแกะสลักไม้ลง หันไปรินน้ำชาใส่ถ้วยใบใหม่ก่อนจะลุกขึ้นยืนเพื่อนำถ้วยน้ำชานั้นไปถวายแก่องค์ชายอี้เฟยอย่างนอบน้อม

"ชาอุ่น ๆ เผื่ออารมณ์จะดีขึ้นเพคะ"

มองระหว่างคิ้วครตรงหน้านางก็ดูออกว่าวันนี้อี้เฟยมีเรื่องให้กลัดกลุ้มใจอยู่

"วันนี้ท้องฟ้าโล่ง ไร้เมฆฝน เหมาะแก่การขี่ม้าท่องทุ่งหญ้านะเพคะ"

"ไม่ยักรู้ว่าคุณหนูสามจะชอบการขี่ม้าด้วย ตอนแรกข้าคิดว่าเป็นเพียงข่าวลือเสียอีกที่วันนั้นคุณหนูสามควบม้าหนีพวกโจรนั่น"

เฟิงซูเหยาหัวเราะออกมาแต่พองามราวกับเรื่องที่อี้เฟยกล่าวเป็นเรื่องตลก

"พระองค์เคยได้ยินประโยคนี้ไหมเพคะ เวลาคนเรากลัวมาก ๆ มักจะทำอะไรแบบไม่รู้ตัวตามสัญชาตญาณการเอาตัวรอด"

ช่างเป็นการแก้ไขสถานการณ์ที่ไร้ที่ติ

"เช่นนั้นไม้แกะสลักพวกนั้น คุณหนูสามก็ทำได้เพราะสัญชาตญาณหรือ"

ถึงแม้จะเคยบอกว่าเคยพบพานนางไม่กี่ครั้ง ไม่เคยพูดคุยกันจริง ๆ จัง ๆ แต่อี้เฟยก็มองออกว่าฟ่างเซียนเซียนตรงหน้าเปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนไปราวคนละคนที่เคยเขินอายเขาทุกครั้งที่พบเจอ

"ของเช่นนั้นหากจะฝึกก็ฝึกได้มิใช่เรื่องยาก"

เฟิงซูเหยายังคงตอบคำถามได้อย่างไร้ข้อกังขาใดให้องค์ชายอี้เฟยจับผิดได้

"เช่นเดียวกับจี้หยกนี่"

อี้เฟยไม่อยากรอช้า ความอยากรู้ทำให้เขาป้อนคำถามเฟิงซูเหยาเสียงเรียบ

"จี้หยกนี้มีอะไรเหรอเพคะ หรือว่าพระองค์ไม่ชอบ"

เฟิงซูเหยายังคงเล่นลิ้น ทำเสียงทีเล่นทีจริงมองจี้หยกห้อยเอวที่นางเป็นคนมอบให้เขาเมื่อคืน

"ข้าเพียงสงสัยคำที่สลักอยู่บนจี้หยกนี้"

"หรือว่าพระองค์ทรงอ่านไม่ออก"

อี้เฟยกำลังจะเอ่ยปากโต้แย้ง ทว่าเสียงหัวเราะเบา ๆ กลับดังขึ้นเสียก่อน

"หม่อมฉันล้อเล่นเพคะ แค่อยากเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าพระองค์บ้าง แต่หากล่วงเกินไป เซียนเซียนขอประทานอภัยเพคะ"

ร่างบางย่อเล็กน้อยสำทับคำพูด

"เจ้าหมายถึงแผนร้ายจากผู้ใดกัน แล้วเหตุใดจึงมอบจี้นี้ให้ข้า"

องค์ชายอี้เฟยคร้านจะเหย้าแย่เล่นกับสตรีตรงหน้า เมื่อคืนเขานอนครุ่นคิดทั้งคืนแล้วยังคิดไม่ออก ตอนนี้จึงไม่อยากให้เสียเวลามากไปกว่านี้เพื่อถามความจริงจากปากสตรีตรงหน้า

"พระองค์เชื่อเรื่องตายแล้วเกิดใหม่หรือไม่เพคะ"

เฟิงซูเหยาเกริ่นเสียงเศร้าเล็กน้อย

แม้อยากจะเก็บเรื่องปาฎิหาริย์นี้ไว้กับตนคนเดียวแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ นางต้องการตัวช่วยในการแก้แค้นในครั้งนี้ และคนที่จะเป็นบันไดสู่การแก้แค้นที่ดีที่สุดของนางคือบุรุษผู้องอาจตรงหน้า ผู้ที่มีศัตรูคนเดียวกันกับนาง

"หมายถึงเจ้า?"

อี้เฟยเป็นคนฉลาดเขาฟังคำถามนางก็รู้แล้วว่าอีกคนต้องการจะสื่ออะไร เพียงแค่เขาไม่ใช่คนใจร้อนผลีผลามเช่นไป๋เจิ้นหยาง

"เพคะ เช่นหม่อมฉัน และการตายแล้วฟื้นในครั้งนี้ทำให้หม่อมฉันได้ความสามารถพิเศษมา"

ความสามารถพิเศษงั้นรึ พูดแล้วช่างน่าขำ นางก็แค่แต่งนิทานเพื่อปกปิดตัวตนที่แท้จริงของตนเท่านั้น

"ความสามารถพิเศษ?"

"เพคะ หม่อมฉันสามารถมองเห็นถึงอดีตของผู้คน รวมถึงอนาคต"

"เจ้ารู้หรือไม่ว่าตนเองพูดอะไรออกมา"

อี้เฟยพยายามนิ่งสงบเพื่อจับพิรุธอีกคน แต่ดูเหมือนแม่นางฟ่างผู้นี้ไม่มีอะไรให้เขาจับผิดได้สักอย่าง

"ตั้งแต่พระองค์ถูกขับออกจากวัง นอกจากองค์ฮ่องเต้ไม่เหลียวแล พี่น้องร่วมสายเลือดยังเมินเฉย แต่กลับถูกปองร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า คิดว่าจากผู้ใดและเพราะอะไรเพคะ"

"..." คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน

เรื่องที่เขาถูกปองร้ายมีเพียงคนสนิทเท่านั้นที่รู้ เหตุใดแม่นางฟ่างผู้นี้ถึงได้กล่าวออกมาราวรู้เห็น