เซี๊ยะกงชะงักไปคราหนึ่ง จุมพิตนางเบาๆ ที่เปลือกตาของนาง กระซิบที่ข้างหูเสียงแหบแห้งโรยรา
“ชิงเฉิงคนโง่ อันใดกันถึงคิดเช่นนั้น เจ้าคิดว่าเซี๊ยะกงผู้นี้รักสตรีที่รูปโฉมงดงามเช่นนั้นหรือ สามีผู้รักเจ้า แม้เจ้ามิมีอันใดให้เสพกามาได้เลย ข้าก็จะรักเจ้า ข้าจะคิดมีสตรีใดได้ในยามที่เจ้าเจ็บจนเจียนตาย ข้าคิดเพียงรอเจ้าฟื้นขึ้นมาได้ รอแผลเจ้าหาย อื่นใดนับจากนี้ ล้วนอาจจะย่ำแย่นัก ถึงเจ้าจะตีข้า ผลักไสข้า ข้าก็จะรักเจ้าไปจนตาย เด็กโง่ชิงเฉิง”
เซี๊ยะกงน้ำตาร่วงอีกคราหนึ่งในอกนาง ข้ารับใช้เปิดประตูเข้ามาขัดการสนทนานั้น มิให้บรรยากาศภายในย่ำแย่นัก และนำผลไม้รสเปรี้ยวหวานที่แช่อิ่มน้ำตาลมาจัดวาง พร้อมน้ำผิงกั่วต้มน้ำตาลที่นางชอบ
ร่างหนาโบกมือไล่ผู้คนออกไป สาวรับใช้พยักหน้าและยิ้มบางๆ และออกไปนั่งที่ภายนอก รอคอยการเรียกหา
เซี๊ยะกงยามปกติแล้ว ก็มิคิดใส่ใจของหวานของนางนัก แต่ยามนี้กลับพบว่า อยากใส่
