เซี๊ยะกงค่อยๆช่วยแกะผ้าพันแผลที่ใบหน้าของชิงเฉิง และทายาให้อย่างดีนัก แผลของนางยามนี้ตกสะเก็ดออกมาแล้ว อาจมีร่องรอยที่ใบหน้า แต่ก็มองแล้ว ก็ยังเป็นชิงเฉิงเช่นเดิมอยู่ดี
เซี๊ยะกงโล่งอกเบาๆ ยามนี้ขาและแขนของนางคล้ายกระดูกสมานตัวกันแล้ว เพราะนางยังเด็กอยู่ และเคราะห์ดีที่ผืนดินที่นางตกลงไปอ่อนนุ่ม และมีใบไม้สุมกองทับอยู่มาก
ชิงเฉิงกลายเป็นหมูชิงเฉิง ที่แก้มกลม ๆ นางดูน่ารักแต่ก็คล้ายว่า หน้าท้องของนางจะป่องขึ้น จนเซี๊ยะกงปรายตามองนางอย่างขุ่นเคือง ยามนางอ้าปากขึ้น เซี๊ยะกงจึงตีมือนางดังเพี๊ยะ!!!
“โอ๊ยยย ตีข้าทำไมกันอีกเนี่ย !!!”
“เจ้ากินมากไปแล้วชิงเฉิง แม้ยามนี้จะมีแก้มกลมๆน่ารักนัก แต่ยามถัดไป เจ้าจะต้องเป็นหมูชิงเฉิง เช่นนี้เจ้าควรหยุดกินขนมหวานพวกนี้เสีย แล้วออกไปเดินเล่นเสียบ้าง ค่อยๆหัดเดินให้ร่างกายปรับสภาพ เสีย จะได้เดินเหินสะดวกในเร็ววัน”
เซี๊ยะกงดึงมือของชิงเฉิงขึ้นช้าๆ และป
