ร่างหนากลับมาที่เรือนตน ก่อนจะพบว่าชิงเฉิงตื่นขึ้นมาแล้วและนางก็ร่ำไห้เสียงดัง เซี๊ยะกงวิ่งถลาไปหานางในทันใด ยามนางเห็นเซี๊ยะกงนางยิ่งก็ยิ่งร่ำไห้ นางกรีดร้องและมีเรี่ยวแรงขว้างปาสิ่งของใส่เซี๊ยะกง
เซี๊ยะกงใจชื้นนัก คราแรกก็หลบ แต่คราถัดมายามนึกว่า นางบาดเจ็บหนักเช่นนี้เพราะตนเองทั้งสิ้นแล้ว จึงหยุดนิ่งอยู่เฉย ๆ ชิงเฉิงนั้นออกปากไล่เซี๊ยะกง เพราะนางนั้นเสียโฉมมากมายนัก จึงมิอยากให้เซี๊ยะกงมองเห็นนางชัดๆ
ชิงเฉิงหวาดกลัวว่าเซี๊ยะกงจะบอกเลิกนางยามที่เข้ามาใกล้ จึงทำเป็นมีโทสะ และออกปากตวาดไล่ให้ตนเองมิพ่ายแพ้ ยามนางขว้างปาสิ่งของ นางรู้ว่าเซี๊ยะกงมีวรยุทธ นางเพียงจะระบายอารมณ์ผิดหวัง เจ็บปวดออกไปตามความเคยชิน
แต่ทว่า...ยามนางหยิบแจกันใบหนึ่งเขวี้ยงออกไป เซี๊ยะกงกลับมิยอมหลบ ซ้ำแล้วยังคงยืนนิ่งจนแจกันลอยไปปะทะหน้าผากของเซี๊ยะกงอย่างรุนแรงจนคิ้วของเซี๊ยะกงแตก เลือดหยาดหยดลงมา ร่างหนาเดิน
