กลลวงราคี

คนที่ไม่อยากเจอ

เสียงพูดของใครบางคนแว่วเข้าหู ทำให้ฉันต้องลืมตามอง และต้องถอนหายใจอีกรอบอย่างระอา เมื่อต้องปะทะกับใบหน้าของคนที่ฉันไม่อยากจะเจอเป็นที่สุด เพราะทุกครั้งที่เราสองคนเจอหน้ากัน เหมือนกับเจ้ากรรมนายเวรที่พร้อมจองเวรทุกวินาที

“นายมาได้ไง?"

"ขับรถมาสิ"

"รู้ว่าขับรถมา...แล้วมาทำไม?"

"....."

ฉันถามภาม

ในขณะที่เขากำลังเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้าม

แต่คำตอบที่ได้รับนั้นแสนจะยียวน สีหน้าเรียบนิ่งของเขาทำเอาฉันต้องถอนหายใจอีกรอบ

"นึกว่าฉันอยากจะมานักหรือไง ถ้าพ่อไม่บังคับให้มารับเธอ" เขาตอบด้วยสีหน้าเย็นชา ซึ่งฉันเห็นประจำจนชิน

"จะเล่นลิ้นอะไรนักหนา

ไม่อยากมาก็บอกพ่อนายไปตามตรงก็จบ ฉันขับรถเป็นไปเองก็ได้"

สาธยายแม้จะหน่ายกับนายนี่เต็มทน

"โดนบังคับ!”

เขาเน้นเสียงหนัก มองฉันด้วยแววตาไร้ความรู้สึก “พูดมากจะไปได้ยัง?...ช่างตัวหน้ารออยู่”

เห็นสีหน้าของภามแล้วฉันอารมณ์เสีย ถอนหายใจแล้วรีบเดินตามหลังเขาไปทันที

ฉันเวลานานเกือบสองชั่วโมงกับการปั้นแต่งเครื่องหน้า จัดการกับเสื้อผ้าที่แม่ส่งมา

“สวยมากเลยค่ะคุณเฟวา”

“ชมทุกรอบจนเฟเขินหมดแล้ว”

ช่างแต่งหน้าเอ่ยชมปากหวาน ฉันจึงส่งยิ้มอ่อนตอบกลับ

“สวยจนพี่อดชมไม่ได้จริง ๆ...เห็นด้วยไหมพี่แก้ว”

“เห็นด้วย” แก้วตอบเสริม

“เฟไม่ค่อยชอบแต่งตัวอะไรแบบนี้หรอกค่ะ แต่ขัดแม่ไม่ได้...แต่ชุดนี้ค่อนข้างหวือหวาไปหน่อยไหม เสียวสันหลังไปหมด” ฉันบอกตามความจริง พร้อมกับหมุนดูตัวเองในกระจกบานใหญ่

“สวยแล้วค่ะ เซ็กซี่สุด ๆ...พี่เติมปากอีกหน่อยนะคะ”

ช่างแต่งหน้าจัดการกับใบหน้าของฉันตามความเหมาะสมจนเสร็จสิ้น มองตัวเองที่อยู่ในกระจกแล้วนึกเวทนาเหลือเกิน ต้องตกอยู่ในสถานการณ์ฝืนใจแบบนี้ ไม่เป็นตัวเองเอาเสียเลย

“เรียบร้อยสวยพริ้งกว่าเดิม รับรองวันนี้คุณเฟต้องเด่นที่สุดในงานแน่เลยค่ะ ชุดก็เหมาะกับหุ่นมาก” ช่างแต่งหน้ายังอวยไม่หยุด ฉันได้แต่ส่งยิ้มเป็นการแสดงความขอบคุณเท่านั้น

ฉันออกจากห้องแต่งตัวพร้อมกับพี่แก้ว ร้านประจำของบ้านพัฒพงษ์บริรักษ์ ทุกคนต่างออกปากชมในความสวย แต่ฉันกลับไม่ได้รู้สึกยินดีกับคำอวดอวยเหล่านั้นแม้แต่น้อย ยิ่งนึกถึงบรรยากาศในงานก็ยิ่งรู้สึกเบื่อหน่าย แถมวันนี้ฉันต้องไปกับคนที่ไม่อยากเจอ ฉันยิ่งรู้สึกอึดอัด ไม่รู้ว่าภามจะพูดกระแนะกระแหนอะไรบ้างระหว่างทาง

ภามไล่สายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ด้วยแววตาที่ฉันคาดเดาไม่ถูกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ บางความรู้สึกก็เหมือนว่ากำลังชื่นชม แต่บางที่ก็เหมือนเย็นชามองแบบขอทีไปที

“ชักช้า” เขาหลบสายตาแล้วตำหนิ

ฉันไม่โต้ตอบ เพราะไม่อยากทะเลาะด้วย จึงทำเพียงพ่นลมหายใจออกมาแล้วเดินตามเขาไปพร้อมกับพี่แก้ว

“อ๊ะ!”

ฉันเดินสะดุดจนหัวเกือบขมำพื้น โชคดีที่ภามรับไว้ได้ทัน ใบหน้าของเราสองคนอยู่ใกล้กันจนสัมผัสได้ถึงความอุ่นของลมหายใจกระทบลงผิวแก้มของฉัน เงยมองหน้าภามในระยะใกล้แบบนี้ไม่รู้ว่าฉันเป็นโรคหัวใจหรือเปล่า มันเต้นเร็วผิดจังหวะเหมือนจะทะลุออกมาจากอก

“ซุ่มซ่าม!” ตำหนิเสียงเข้ม พร้อมกับจับต้นแขนของฉันให้ยืนตรง

“ขอบใจ” ฉันเอ่ยคำที่สมควร แม้ไม่รู้ว่าภามเต็มใจช่วยหรือไม่

“คุณเฟไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหมคะ?” พี่แก้วถามอย่างห่วงใย

“ไม่ค่ะพี่ ขอบคุณมากค่ะ”

“ถ้างั้นพี่ขอตัวกลับก่อนนะคะคุณเฟ คุณภาม”

“ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะพี่แก้ว เดินทางกลับดี ๆ ล่ะ”

“จ้า ขอให้สนุกนะคะ”

พี่แก้วมาส่งฉันขึ้นรถยนต์ของภาม จากนั้นจึงขออนุญาตปลีกตัว ซึ่งมันก็เลยเวลางานของเธอมานานแล้ว ภามพยักหน้าตอบรับ จากนั้นก็ขับรถมุ่งไปยังสถานที่จัดงาน

“เปิดขนาดนี้ไม่แก้ผ้าเดินเลยล่ะ” รถเคลื่อนตัวออกมาไม่นานก็แขวะฉันทันที

“แม่เป็นคนจัดการให้ ฉันไม่ได้เลือกเองซะหน่อย”

“ฉันลืมไป แม่ของเธอก็เปิด!...จนแย่งพ่อของฉัน จนแม่ฉันต้องตรอมใจตาย”

“อย่ามาลามปามแม่ฉัน!”

เขาดูโกรธเมื่อฉันโต้ตอบ ตบไฟเลี้ยวจอดรถข้างถนน แล้วบีบต้นแขนของฉันอย่างแรง จนมันเจ็บเหมือนกระดูกจะแตก เขาขบฟันแน่นจนเห็นสันกรามชัดเจน แววตาที่มองมายังฉันเหมือนซาตานร้ายที่พร้อมดึงวิญญาณออกจากร่าง

“ภาม...ฉันเจ็บ”

“แค่นี้มันยังน้อยไป ฉันจะทำให้เธอและแม่ของเธอเจ็บมากกว่าแม่ของฉันร้อยเท่าพันเท่า”

“นายเป็นบ้าอะไร! ปล่อยนะ...ภามฉันเจ็บ”

มือหนึ่งบีบต้นแขนเต็มแรง อีกมือบีบคอจนฉันหายใจแทบไม่ออก ฉันพยายามออกแรงผลักอก แต่ก็ไม่ทำให้ภามขยับเลยสักนิด แววตาของภามในตอนนี้ทำให้ฉันรู้สึกกลัว แม้จะพยายามอ้อนวอนแต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อย

“ขอร้องล่ะภาม ปล่อยเถอะ”

“กลัวฉันขนาดนั้นเลยเหรอ”

“หายใจไม่ออก”

“ฉันจะให้แม่ของเธอสัมผัสความเจ็บปวดยิ่งกว่าตกนรก”

“อย่า ยุ่งกับ แม่ของฉัน” ฉันพยายามฝืนตัวเอง

“ไม่ให้ยุ่งงั้นเหรอ?”

“ภาม ปล่อย ฉันหายใจไม่ออก”

“อย่าคิดว่าความสุขสบายนี้ เธอจะได้มันไปฟรี ๆ เพราะฉันจะเป็นนรกคอยเผาเธอเอง!”

ภามปล่อยมือพร้อมกับผลักหัวของฉัน จนมันกระแทกกับขอบประตูรถยนต์ มันเจ็บจนฉันมึนหัวไปหมด ฉันรีบสูดอากาศเข้าปอดเพราะตอนนี้เหมือนใจจะขาดลงให้ได้ ภามกระชากรถยนต์มุ่งไปตามถนนโดยไม่สนใจว่าฉันจะเป็นอย่างไร เขาเหมือนปีศาจร้ายพร้อมจะฆ่าฉันให้ตายคามือ