EP.9 ขอดูสินค้า
1254 Words
EP.9 ขอดูสินค้า
“ฉันบอกเธอว่าถอดทั้งหมดไม่ใช่หรือนับดาว”
หญิงสาวกัดฟันกรอดก่อนจะไขว้แขนไปยังด้านหลังเพื่อปลดตะขอบราเซียร์ออก ทรวงอกอวบอิ่มเป็นอิสระ นับดาวซ่อนรูปไว้อย่างที่ชญานนท์คาดไม่ถึง ชายหนุ่มหายใจไม่สะดวกเมื่อหญิงสาวกำลังเลื่อนชั้นในตัวจิ๋วออกจากสะโพก
“ชิ้นล่างไม่ต้อง”
เขาห้ามเอาไว้ได้ทันเสียก่อน ไม่เช่นนั้นแล้วเขาอาจจะตรงเข้าไปบดขยี้หญิงสาวตามสัญชาตญาณดิบที่อัดแน่นจนแทบจะระเบิดออกมา
นับดาวยืดตัวขึ้นยกสองมือขึ้นปิดบังทรวงอกเอาไว้ เธอรู้สึกเหมือนกำลังขาดอากาศหายใจ ร่างกายร้อนผ่าวราวกับกำลังถูกไฟร้อนลามเลียไปทั่วสรรพางค์กาย หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวเมื่อชญานนท์ใช้หลังมือลูบที่แก้มก่อนจะค่อยๆ เลื่อนลงไปยังลำคอจนมาหยุดอยู่ที่เนินอก ซึ่งบัดนี้มันรอดพ้นจากสายตาของเขาด้วยสองมือของเธอ
“นับดาว เธอสวยมาก สวยเหมือนเทพีวีนัส ฉันไม่เคยเห็นใครสวยเท่าเธอมาก่อน”
ชญานนท์กระซิบพร่า ดวงตาที่มักมองเธออย่างดุดันพราวระยับจนหัวใจของหญิงสาวไหวหวั่น เมื่อมือหนาอีกข้างรั้งเอวบางเข้าไปกอด ความอดทนของนับดาวก็มาถึงขีดสุด ร่างบางอ่อนยวบหมดสติอยู่ในอ้อมกอดของเขาทันที
“นับดาว! นับดาว!”
นับดาวลืมตาขึ้นมาอีกครั้งพบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงนุ่ม เธอรีบลุกขึ้นนั่งสำรวจร่างกายตนเองอย่างร้อนรน เธออยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนชุดเดิม หญิงสาวมองไปรอบๆ ห้อง นี่ไม่ใช่ห้องที่เธอไปพบชญานนท์ แต่เป็นห้องนอนขนาดกลางมีเครื่องใช้ครบครันราวกับโรงแรมหรู
“ตื่นแล้วหรือคะคุณ ดื่มน้ำส้มสักแก้วนะคะจะได้สดชื่น”
หญิงสูงวัยเดินเข้ามาพร้อมกับแก้วน้ำส้มในมือ นับดาวมองผู้เข้ามาใหม่ด้วยความหวาดระแวง เมื่อหญิงสูงวัยเห็นดังนั้นจึงยิ้มกว้าง
“คุณเป็นลมค่ะ คุณนนท์อุ้มมาที่ห้องนี้ ว่าแต่รู้สึกดีขึ้นหรือยังคะ”
นับดาวยังมีสีหน้าตื่นตระหนก ยกมือขึ้นกำคอเสื้อไว้แน่น เมื่อคิดถึงชญานนท์ใบหน้าเธอก็ร้อนผ่าวราวกับกำลังจับไข้ นี่เธอเป็นอะไรไป ทำไมเธอถึงใจสั่นมือสั่นราวกับจับไข้เช่นนี้
“แล้วคุณชญานนท์ไปไหนแล้วล่ะคะ”
นับดาวกลั้นใจเอ่ยถามออกไป เธอยังไม่ได้ตกลงกับเขาเรื่องถอนฟ้องบิดา หากเขาตุกติกไม่ทำตามที่ได้รับปากเธอเอาไว้ เธอจะทำอย่างไร
“ออกไปกับคุณซินดี้แล้วค่ะ”
หญิงสูงวัยที่คงเป็นแม่บ้านประจำของผับหรูพูดขึ้นอย่างเห็นเป็นเรื่องปกติ นับดาวเองก็ไม่แปลกใจหากจะได้ยินชื่อผู้หญิงไม่ซ้ำสักชื่อ ดูก็รู้แล้วว่าชญานนท์เจ้าชู้สักเพียงไร ใบหน้านิ่งกับคำพูดเย็นชาไม่ได้หมายความว่าเขาจะต้องเย็นชากับผู้หญิง อย่างจูบเร่าร้อนที่เขาจูบกับนรีกานต์นั่นอีกล่ะ แค่นี้ก็ทำให้นับดาวพอจะเดาได้ว่าเขาร้ายกาจสักเพียงไร และนั่นทำให้เธอหวาดหวั่นเหลือแสน
“แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ คุณนนท์สั่งไว้ว่าเขาจะจัดการตามที่คุณขอวันพรุ่งนี้ค่ะ แล้วนี่คุณนนท์ฝากเอาไว้ให้คุณ”
แม่บ้านเดินไปที่โต๊ะกลางห้อง หยิบซองสีน้ำตาลส่งให้หญิงสาว
“มีอะไรยกหูโทรศัพท์แล้วกดศูนย์เรียกป้านะคะ แล้วป้าจะรีบขึ้นมา”
พูดจบหญิงสูงวัยก็เดินออกจากห้องไป เสียงประตูปิดลงนานแล้ว นับดาวนั่งนิ่งก่อนจะค่อยๆ เปิดซองสีน้ำตาลออก มันเป็นเอกสารสัญญาจ้าง ระบุว่าเธอสมยอมเป็นนางบำเรอของเขาเป็นเวลาสองร้อยวันนับจากวันที่หนึ่งกุมภาพันธ์เป็นต้นไป โดยเธอจะได้รับค่าจ้างวันละหนึ่งแสนบาท แม้ว่าวันใดเธอจะไม่ได้ทำหน้าที่บนเตียงก็ตาม
นับดาวกำเอกสารไว้แน่น ปล่อยให้น้ำตารินรดแก้มบาง ในซองมีกระดาษโน้ตข้อความเขียนไว้ว่า
‘เซ็นชื่อแล้ววางไว้ที่โต๊ะเหมือนเดิม แล้ววันพรุ่งนี้เธอจะได้ในสิ่งที่เธอต้องการ’
หญิงสาวก้มลงอ่านสัญญาอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะกลางห้อง หยิบปากกาขึ้นมาด้วยมืออันสั่นเทาก่อนจะเซ็นชื่อลงไป สอดเอกสารใส่ซองไว้ดังเดิมก่อนมวยผมที่ยาวสยายไม่เป็นทรงขึ้นสูง แล้วก้าวออกจากห้องเธอเดินลงมายังชั้นล่างของผับ ผู้ชายสองคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าสุดไม่ได้สนใจเธอ เพราะตอนนี้เป็นเวลาเกือบตีสองแล้ว ผู้คนที่มากินดื่มเคล้าเสียงดนตรีต่างทยอยกลับ บ้างก็ยืนจับกลุ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน และบ้างก็ไปต่อ...สองต่อสองยังสถานที่ลับตาคน
นับดาวเรียกแท็กซี่ บอกจุดหมายปลายทางก่อนจะเบือนหน้าออกไปนอกหน้าต่าง วันนี้เธอเหนื่อย...เหนื่อยเหลือเกิน
รถแท็กซี่มาจอดอยู่หน้าประตูรั้วบ้าน นับดาวเดินไหล่ตกลงจากรถ มือบางกำลังไขกุญแจรั้ว พลันก็มีมือหนึ่งมาจับมือหญิงสาวไว้
“วิน”
เธอตกใจไม่น้อยที่เห็นเขาเดินมาหาเธอ เพราะนี่ก็ตีสองกว่าย่างเข้าตีสามแล้ว
“วินรอดาว นั่งรออยู่ตลอด เป็นห่วงดาวจนนอนไม่หลับเลย”
ธาวินเอ่ยความในใจกับหญิงสาว ทั้งสองอยู่บ้านติดกันรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ เมื่อทั้งสองต่างเติบโตเป็นหนุ่มสาวต่างก็มีชีวิตและเลือกทางเดินเป็นของตัวเอง ธาวินเลือกที่จะเดินทางตามลายเส้นที่แข็งแกร่งเขาจึงเลือกเป็นสถาปนิก ทว่าลายเส้นของนับดาวนั้นอ่อนโยนและสดใสเธอจึงเลือกเป็นนักวาดภาพประกอบนิทานสำหรับเด็ก ทั้งสองสนิทกันมาก นับดาวไม่มีเพื่อนสนิทคนไหนที่ไว้ใจจนสามารถเล่าได้ทุกอย่างเท่ากับธาวินอีกแล้ว
“วิน”
หญิงสาวเอ่ยชื่อเขาแผ่วเบาก่อนจะโผเข้ากอดเอาไว้แน่น ปล่อยให้น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลซึมลงบนอกกว้างจนเปียกชุ่ม
“ไม่เป็นไรนะดาว ดาวยังมีวินอยู่ข้างๆ เสมอ”
ธาวินประคองหญิงสาวเข้าไปในบ้าน ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เธอเช็ดหยาดน้ำตา แล้วทรุดตัวลงนั่งข้างหญิงสาว กุมมือทั้งสองข้างของเธอไว้ มองลึกเข้าไปในดวงตาแดงก่ำบวมช้ำ
“ดาว อยากเล่าอะไรให้เราฟังมั้ย เราไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวดาว ตอนนี้ในหมู่บ้านของเราลือกันไปต่างๆ นานา ตั้งแต่วันที่ตำรวจมาที่บ้านแล้วน้าเดือนกับดาวก็ออกไปพร้อมกับตำรวจ เรื่องนี้มันเกี่ยวกับที่น้าเดือนต้องเข้าโรงพยาบาลทั้งยังทำให้ดาวร้องไห้ใช่หรือเปล่า”
คำถามห่วงใยจากเพื่อนสนิท ธาวินบีบมือนับดาวไว้เบาๆ หญิงสาวแหงนหน้าเปื้อนหยาดน้ำตาขึ้นมองชายหนุ่ม ก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟัง ให้เขารู้ความจริงจากปากของเธอดีกว่าไปฟังเรื่องไม่จริงจากเพื่อนบ้านที่ชอบจับกลุ่มนินทาเป็นงานอดิเรก
- Writer
