เรือนนี้มีเจ้าของ
1016 Words
เสียงบรรเลงปี่พาทย์วงใหญ่ดังขับขานขจรไกลไปทั่วแนวคุ้งน้ำ ด้วยวันนี้เป็นฤกษ์งามยามดีที่ ‘คุณหญิงพิศ’ ทำบุญขึ้นเรือนใหม่
ผู้มาร่วมงานบุญมีทั้งข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ที่นับหน้าถือตาและเหล่าเพื่อนฝูงญาติสนิททั้งทางฝั่งท่านเจ้าคุณสามีผู้ล่วงลับไปแล้วและทางฝั่งคุณหญิงพิศเอง รวมทั้งผู้ใหญ่และเพื่อนร่วมงานที่ลูกชายนับถือ ด้วยเรือนนี้มิใช่เป็นเพียงเรือนใหม่ที่คุณหญิงพิศตั้งใจปลูกที่บ้านเกิด หากแต่หมายใจว่าจะให้เป็นเรือนหอของ ‘หลวงสำเนียงไพเราะ’ บุตรชายอีกด้วย
“แม่พิศนี่ก็กระไร ปลูกเรือนใหม่เรือนหอให้ลูกชายทั้งที ก็มาปลูกอยู่หัวไร่ปลายนาเยี่ยงนี้ ดูสิ ไปมาก็ลำบากลำบน”
“ไม่ลำบากเท่าไรดอกค่ะคุณแม่ นั่งรถไฟต่อเดียวเอง”
“เอ๊ะแม่ชม! ไม่ทันไร ลูกก็ว่าไม่ลำบากแล้วรึ”
“ก็จริงนี่คะคุณแม่ อีกหน่อยเมื่อสถานีรถไฟบางน้ำเปรี้ยวสร้างเสร็จ ก็จะยิ่งไปมาสะดวกมากขึ้นค่ะ จะเข้าพระนครก็ใช้เวลาไม่นานนัก”
“แต่แม่ไม่ไหวจะมาเยี่ยมเยือนลูกดอกนะ ลูกคงต้องเป็นฝ่ายไปหาแม่ที่พระนครเสียล่ะ”
ถ้อยสนทนาระหว่าง ‘คุณหญิงชื่น’ ภริยาพระยาพิศาลและ ‘แม่ชม’ บุตรีส่งผลให้ผู้ที่นั่งอยู่ด้านข้างสนใจ ด้วยล่วงรู้ว่าเรือนใหม่นี้เป็นเรือนหอของบุตรชายคุณหญิงพิศ ทว่าไม่มีใครรู้ว่าสตรีที่จะเป็นเจ้าสาวนั้นเป็นบุตรีเรือนใด แต่ถ้อยสนทนาเมื่อครู่ ดั่งจะไขข้อสงสัย
“คุณหญิงพูดเยี่ยงนี้ก็แปลว่าเรือนหอนี้เป็นของคุณหลวงกับคุณหนูชม?”
“อุ้ย! นี่ฉันพูดแบบนั้นออกไปหรือคะ”
“แหม... คุณหญิงล่ะก็ เรื่องน่ายินดีแท้ๆ ค่ะ ไม่เห็นต้องปิดเลย”
“โถ... มิใช่อย่างนั้นดอกค่ะ เด็กๆ เขาก็แค่ดูๆ กันอยู่เท่านั้น พ่อแม่ก็หวังจะให้ตกล่องปล่องชิ้นกันน่ะค่ะ แต่แม่ชมเขาช่างเลือก นี่ยังไม่รู้ว่าพ่อพร้อมจะชนะใจได้หรือเปล่า”
“จริงหรือคะ ถ้าอย่างนั้นลูกชายน้าก็มีหวังใช่ไหมจ๊ะคุณหนูชม”
แม่ชมอมยิ้มน้อยๆ อย่างรักษากิริยาไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ ทว่าสายตาที่ชำเลืองมองผู้เป็นแม่คือแววสมใจ ด้วยกระบวนการทำตัวให้มีคุณค่าคือสิ่งที่ผู้เป็นมารดาสอนสั่ง ยิ่งมีคุณค่ามากก็จะยิ่งมีแต่สุภาพบุรุษหมายปอง เมื่อนั้นหล่อนจะเป็นฝ่ายเลือก
“สัปดาห์หน้าลูกชายของฉันจะกลับมาจากเมืองฝรั่งค่ะ แล้วฉันจะพาไปกราบท่านเจ้าคุณกับคุณหญิงนะคะ”
“ยินดีค่ะคุณหญิง เด็กๆ จะได้รู้จักกันไว้”
คุณหญิงชื่นตอบรับอย่างมีไมตรี ด้วยนั่นคือการแสดงออกว่าบุตรียังไม่ได้ตกลงปลงใจกับบุตรชายเจ้าของเรือนนี้อย่างแน่นอน แววตาสมใจของสองแม่ลูกสบกันอีกครั้ง ด้วยสิ่งที่หวังไว้สัมฤทธิผล
เสียงบรรเลงปี่พาทย์ยังคงขับขาน ทว่าผู้คนที่มาร่วมงานขึ้นเรือนใหม่ก็เริ่มบางตา ด้วยบ่ายแก่จนเกือบเย็นเยี่ยงนี้ ผู้ที่อยู่ในพระนครก็ต้องเร่งรีบกลับให้ถึงพระนครก่อนพลบค่ำ
เจ้าของร่างสูงในชุดสูทสีกรมตามสมัยนิยมยืนนิ่งอยู่บนระเบียง ดวงตาคมทอดมองไปยังท่าน้ำหน้าเรือนซึ่งแม่กำลังยืนส่งญาติผู้ใหญ่และผู้ที่มาร่วมงานลงเรือ รวมทั้งเจ้าของร่างอรชรที่ก้าวไปสมทบ ทว่าเมื่อหล่อนหยุดเดินและหันมองขึ้นมา เขาก็รีบขยับกายเร้นมุมด้วยไม่อยากให้คนด้านล่างเห็น ก่อนจะมองเลยไปยังโรงเรือนขนาดใหญ่ที่เห็นหลังคาได้ชัด ที่นั่นคือที่พักวัสดุและเครื่องมือสำหรับสร้างรางรถไฟ
สถานีรถไฟบางน้ำเปรี้ยวกำลังก่อสร้างอีกไม่นานก็จะแล้วเสร็จพร้อมเปิดให้ใช้ เมื่อนั้นการเดินทางจากพระนครมาที่ ‘เรือนบางขนาก’ นี้ก็จะไม่ลำบากอีกต่อไป แน่นอนว่าสุภาพสตรีที่มองขึ้นมาบนระเบียงก็รู้ ทว่าเขาไม่ได้หมายใจให้หล่อนเทียวไปมาที่เรือนนี้ ไม่ได้หมายใจให้เรือนนี้มีเจ้าของแต่เร็ววัน เพราะหล่อนยังไม่ใช่...
ใจเขาร้องบอกว่า ‘เรือนนี้มีเจ้าของ’ ทว่าไม่ใช่บุตรีพระยาพิศาลอย่างแน่นอน ซึ่งหล่อนเป็นใครนั้นเขาก็จนใจ ด้วยไม่เคยเกิดความรู้สึกวาบหวามกับหญิงใดมาก่อน ไม่ว่าจะเป็นน้องบุษบาซึ่งเป็นญาติห่างๆ ที่แม่หมายมั่นว่าอยากสู่ขอมาเป็นเจ้าสาวให้เขา นั่นเขาก็เห็นว่าหล่อนเป็นเพียงน้อง ไม่เคยคิดเกินเลยใดๆ หรือจะเป็นน้องลูกจันทร์ลูกสาวของเพื่อนแม่ นั่นเขายิ่งไม่เคยหวั่นไหวใดๆ กับน้องมาก่อน เขาแยกความรู้สึกระหว่างพี่น้องกับหญิงคนรักได้เป็นอย่างดี
ดวงตาคมเข้มยังคงมองตรงไป พานนึกไปถึงเรื่องที่ทุ่มเถียงกับแม่ก่อนวันทำบุญ
‘แม่อยากให้พ่อพร้อมเอ็นดูน้อง’
‘คุณแม่ก็ทราบว่าผมไม่ได้ผูกสมัครรักใคร่คุณชม เหตุใดคุณแม่ถึงยังให้แม่สื่อไปทาบทาม’
‘พ่อพร้อม... พ่อพร้อมน่ะอายุยี่สิบเก้าแล้วนะลูก บรรดาลูกของเพื่อนแม่หรือจะเพื่อนเจ้าคุณพ่อ ก็ต่างออกเรือนกันไปหมดแล้ว แม้แต่น้องลูกจันทร์ก็ยังออกเรือนไปแล้วเลย เหลือแต่พ่อพร้อมแล้วนะลูก แม่ก็มีลูกคนเดียว ถ้าพ่อพร้อมไม่ยอมแต่งงานกับใครสักคน แล้วชาตินี้แม่จะได้อุ้มหลานกันตอนไหน หรือต้องรอให้แม่ตายก่อน’
‘โธ่! คุณแม่ครับ ไม่ใช่ว่าผมจะไม่แต่งงาน แต่ผมยังไม่เจอคนถูกใจ คุณชมเธอยังไม่ใช่...’
‘แล้วน้องไม่ดีตรงไหนล่ะลูก น้องทั้งงามพร้อม ชาติตระกูลก็ดี ท่านเจ้าคุณพิศาลกับคุณหญิงชื่นก็เอ็นดูพ่อพร้อมอยู่มาก นะพ่อพร้อมนะ แต่งงานกับน้องเถอะนะลูก แม่จะได้หมดห่วงเสียที เรือนหอแม่ก็ปลูกไว้รอแล้ว รอแค่ลูกตกลงเท่านั้น’
- Writer
