You and Me Against the World

Chapter 05–Fool

Chapter 05

Ayeesha

"HEY, Alex! W–What do you think about my dress?" I asked happily. Nang makita ko siyang dumating mula sa kung saan, biglang ito nawala kanina ng dumating si Mari.

Nag–usap lang sila saglit kanina at napapansin kung sa'kin sila nakatingin. Parang nagtatalo silang dalawa. Pagkatapos mag–usap basta na lang umalis si Alex na tila mainit ang ulo.

Ang kapatid niyang si Mari na walang ibang ginawa kundi ang taasan ako ng kilay at tarayan ako. Napapansin kung lahat ng mga kinikilos nito ay puro padabog. Hindi naman ako balat buwaya para hindi ko maramdaman.

Kailangan ko lang magpasensiya.

Pagkatapos kong maligo kanina, nagtiyaga akong maghintayin kay Alex dito sa may hagdanan. Panaka–naka'y kinakausap ako ni Yumi. Tuwang–tuwa ang teenager sa mga k'wento ko. Ngunit makulit si Mari lagi niyang tinatawag ang nakakababatang kapatid, parang ayaw niyang makipag k'wentuhan ito sa'kin.

Hinayaan ko na lang, wala naman akong karapatang magreklamo. Ramdam ko she don't liked me.

"Alex..." tawag ko. Pero denedma ako.

Gusto ko lang ipakita sa kanya kung bagay ba sa'kin ang bestida. Napapansin ko kasi kanina na parang tawang–tawa din sina Mari at Yumi. I don't see anything wrong with my dress. The fabric is beautiful and feels fresh. Masyadong nga lang malaki at pang matanda ang kulay. Pero napakomportable suotin.

"Bagay ba sa'kin ang bestida, Alex?"

Hinagod niya ako nang tingin mula ulo hanggang paa. At walang atubiling naghubad ng tshirt sa harapan ko at inihagis sa upuang kahoy na gawa sa narra.

Lahat ng mga gamit nila rito ay puro antigo. Natanaw ko ang dalawang panel na pintong yari sa kahoy at salamin. Natanaw ko mula sa salamin ang labas. Lumakad ako patungo roon at binuksan ang panel ng pinto. Malamig na hanging panghapon ang sumalubong sa'kin.

It was open balcony. Nakaharap ito sa dagat. Mula dito natatanaw ko ang paghampas ng tubig dagat sa dalampasigan, sa di kalayuan natatanaw ko ang mga mangingilan na bangka.

May nakita akong dalawang magkatabing rocking chair na yari sa solihiya at narra. May kalumaan at halatang antigo din. Nasa ilalim nang puno nang dalawang puno ng talisay.

I smiled. Hindi ko maimagine ang sarili na maupo doon at katabi ang lalaking mahal ko at makasama habang buhay.

The house was homey. Sa mansiyon namin hindi ko maramdaman na bahay ito. Sa sobrang laki halos hindi na kami magkita–kita. Lahat sila ay busy sa kanya–kanya nila posisyon sa mga property na pag–aari namin. Nag–iisa akong anak na babae at aaminin kong malungkot ang aking childhood.

Bigla kong naalala, noong bata ako. Sinama ako minsan ni Mommy sa isang bahay ampunan sa isang malayong lugar. But i couldn't remember the place, minsan naging masaya ako doon. Orphanage na mga madre ang nagpapalakad. Halos mga batang inabandona ang mga nakatira doon.

I sighed.

Muli kong iginala ang buong paningin sa paligid. Bago ko ibinalik ang mga paningin kay Alex. "Ang ganda ng bahay niyo, Alex. Ramdam mo ang pagmamahal sa isa't–isa." I said sadly. Sana dito na lang ako nakatira.

I need someone to loved me, unconditionally. Na iparamdam sa'kin na hindi ako---bargained for exchange.

"Ang buong bahay na ito ay pwedeng ipasok sa mansion niyo. Baka banyo lang ito sa inyo. Kung makaganda kana man," he said mocking.

"It was honest compliment, Alex. Hindi mo kailangan maging sarkastiko palagi." Muli kong nilinga ang paligid bago muling tumitig kay Alex to asked him, again. "What do you think abot my dress? Do you like it?" Nakangiting tanong ko.

Umikot siya paharap sa'kin. May nakita akong amusement sa mga mata niya at lumapad ang mga ngiti sa labi niya, ngiting may kasamang panunuya na naman.

Pati ba naman siya?

"What's funny?" Inis na tanong ko.

Nanlilisik ang mga mata niya sa sobrang inis. "For pity's sake , palitan mo iyan suot mo! Tinalo mo pa si Mosang sa sout mong 'yan?" Tumaas ang tinig niya.

I gasped, sa sinabing iyon ni Alex. I felt silly. Sinuot ko ang damit na ito dahil iyon ang sinabi ni Yumi at siya pa nga daw ang nagpabili. And who's mosang? Para ikumpara n'ya ako doon?

"Hindi mo naman kailangan ang sumigaw, beacause i hear you. Aside of that diba, ikaw ang nagpapabili nito kay, Yumi?" Masamang loob na sagot ko sa kanya. "Nakakainis ka..."

"Kung mayroon mang dapat mainis ako iyon dahil pamamahay ko ito." He grinned and shrugged his shoulder.

"Ano ba ang dapat mong ikainis? Dahil dito sa sout ko na ikaw rin mismo ang nagutos na bilhin ni Yumi." I countered angrily.

Isang matalim na tingin ang binigay niya sa'kin. "You are in my house, Princess. Wala kang karapatan na sumagot," aniya sa mataas na boses, again. Madilim ang mga matang nakatitig sa'kin.

I don't know what's happening with him?

Napayuko ako at hindi ko alam ang isasagot ko sa kanya. "Kanina pa kita hinihintay para makita mo, kung bagay ba sa'kin. Pero mukhang mainit ang ulo mo," mahina kong sabi. "Magpapalit na lang ako."

"As a matter of fact, you are right," he drawled irritably. "Nakakairita ang sout mo at lalo na sa lahat hindi bagay sa'yo. Pero 'wag ka nang magpalit, okay na 'yan. Ipapahatid na kita kay, Yumi , sa labasan umuwi kana. Wala kang gagawin dito. Because you are constant trouble, Salvatore. Just go home."

I rolled my eyes! Nagulat ako sa sinabi niya parang gusto kong umiyak, ang usapan namin dadalhin niya ako kay Yaya Martha pero bakit ngayon biglang nagbago ang isip niya.

I have my other reason kung bakit ayokong umuwi. Kung maari ayoko nang umuwi at kung p'wedeng maglaho na ako---gagawin ko.

"B–But i wanna stay here with you for a while. May usapan tayo, Alex , tama ba ako? Please, Alex , ayoko umuwi." Lumapit ako sa kanya at hinawakan siya sa kamay. Ngunit marahas niyang hinila ang kanyang kaliwang kamay. Nagtungo siya sa kusina at sinundan ko. "Alex, please..." gumagaralgal ang tinig ko, parang naiiyak na ako.

"Umuwi kana! Wala kang magandang maidudulot sa buhay ko, i mean namin. Baka ipahamak mo lang kami. Lumabas ako kanina nagtungo ako saglit sa bayan para kunin ang bayad sa mga isdang nahuli ko. Dammit, Ayeesha! Sa susunod na linggo na ang engagement mo kay Doctor Luis Montelibano," naiiritang sabi nito. "Halos lahat ng mga tao sa inyo pinaghahanap kana. Kaya go home." Pinakadidiin niya ang huling salita na sinabi.

My eyes widened in shock. Alam na pala niya about my engagement. Isa sa mga rason kung bakit ayoko talaga umuwi, dahil sa nakakalokong engagement na 'yan. Kaya lang nila ako pinauwi sa pilipinas dahil ipapakasal nila ako kay Luis ang kababata ni Kuya Damian.

His good looking guy too! Mabait at mabuting Doctor pero hindi ko ito gusto. Bata pa lang kami pinagkasundo na kami. Si Luis ay anak nang kumpare ni Daddy at kapatid ni Yvonne.

Binuksan ko ang aking bibig. But whatever i was about to say was never uttered. Nakikita ko sa mga maiitim na mata ni Alex ang matinding inis at hindi ko maiintindihan kung---galit ba o panibugho.

God! Saan naman nanggaling ang naisip kong panibugho? Mukhang hindi naman niya ako type, hindi nga siya natutukso sa'kin. Nilapitan ko s'ya ulit at wala sa sariling niyakap.

"Please, Alex. Ayokong umuwi, ayokong magpakasal. Hindi ko siya mahal. I want to stay with you at gusto ko pa makita si Yaya Martha." Pakikiusap ko sa kanya.

Kumunot ang noo nito at ngumisi nang malapad. At sapilitang tinanggal ang dalawang braso kong nakapalupot sa baywang niya. Bahagya akong napa–atras.

"Anong stay with you? Kakakilala lang natin, may pa stay with you kana. Gano'n kaba talaga ka easy to get na klase nang babae." diin nito.

My hand raised and would have hit him, dahil hindi na katanggap–tanggap sa'kin ang mga sinasabi niya. Isa na itong pang–iinsulto niya sa pagkatao ko. Hindi purkit nakita niya akong nakahubad, marumi akong babae.

But i caught the sight of an old woman. Namamanghang nakatitig sa'kin. Ibinaba ko ang kamay na ilalapat ko sana sa pisngi ni Alex. Humarap sa matandang babae.

This time, i can't stop my self from crying. Bumulalas ako nang iyak. I saw Yaya Martha. Tumakbo ako sa matanda at yumakap habang walang tigil ang pagtulo ng mga luha ko. Sobra kung na mimiss ang matanda.

"Y–Yaya, Martha..." i said sobbing.

Hinagod nito ang likuran ko. "Anong ginagawa mo dito, Aye?" Takang tanong nito at tinawag niya ako sa palayaw ko. Siya ang nagbigay sa'kin ng palayaw na Aye or Ay according to her---strong woman.

Dahil noong bata ako. Takot ako sa kulog at kidlat, lagi niyang sinabi. I have to be strong.

"Aye, dalaga kana! At ang ganda–ganda mo."

Ang mahinahong tinig ni Yaya Martha ang nagpaangat ng mukha ko. "Akala ko hindi na kita makikita, Yaya Martha," ani ko at suminghot ako pero hindi ko mapigilan ang mapaiyak. Tumaas ang mga kamay niya at kinulong ng mga palad niya ang buong mukha ko.

"Sino ang kasama mong nagpunta dito, paano mo nalaman kung saan ako nakatira? Hindi kaba hinahanap sa mansiyon?" She asked worriedly.

Nakita ko ang pangingislap sa mga mata ni Yaya Martha, na gawa ng mga luha sa kanyang mga mata.

"Yaya, Martha!" Napahagulgol ako, hindi ko mapigilan ang maging emotional. Ang makitang muli ang matanda ay sobrang nagpapasaya sa puso ko.

"Paiyak–iyak, Damn!" He mocked cruelly. "Sobrang nakakatouch. Now, Princess. You can leave my house nakita muna ang gusto mong nakita. Kaya lumayas kana!" He demanded.

"Gabriel!"

I was stilled. My neck stiffined.

Siya si Gabriel? For all the sudden?

I was a fool, felt like a stupid fool.

He made me a fool.

Nanlaki ang mga mata kong tumitig sa kanya. Nagkibit ng mga balikat si Alex, patuyang ngumiti at hinagod ako ng tingin.

"What?" tuya nito. Parang relax lang.

"You made me a fool of me! You lied to me!"

"Really?" he mocked. "Nagpakilala ako sa'yo, diba? But you said, you're not interested."

"Lier, You intentionally misled me!"

Tumawa lang siya ng malakas.

"Alexander Gabriel!" Tawag sa kanya ni Yaya Martha. "Tama na." sita sa kanya.