Play with Fire

Five : Wolf

Halos mabali ang ulo niya sa kakatango, tanga talaga. Sabi ko, less talk, less mistakes. Hindi ko sinabing no talk, no mistake. Stupid.

Kinuha ko na ang napili kong gagamitin.

“Meron ba… ni isa… kahit isa lang… sa mga babaeng biniktima mo ang binigyan mo ng chance na pakawalan?”

Natigilan siya at nag-isip ba kung meron nga. Tinanong ko iyon hindi dahil hindi ko alam, lahat alam ko tungkol sa tarantadong ‘to. Gusto ko lang malaman niyang kahit kailan ay wala.

“O—oo… oo m—meron, ahh… ano… pagkatapos… ano… pinauwi ko siya pag—”

Kumuha ako ng mayo towel clip at dahil nakatali siya ay walang kapalag-palag ko iyon ikinlip sa ar* niya.

“Wolf! S–sabi mo! Sabi mo sagutin ko lang ang tanong mo pakakawalan mo ako.”

Natawa ako, “Hindi ko alam kung paano ka naging business partner ng dad ko. Sa bobo mong yan, pakiramdam ko, may time, na siya mismo ang gustong saksakin ka sa ulo dahil sayang naman ang utak mong hindi mo man lang ginagamit.”

Inilapit ko ang kanan kong kamay na may hawak ng nail cutter at ginupitan ko ng kaunting-kaunti ang kulubot at maliit niyang ar*, muntik pa nga kumawala ang towel clip sa sobrang liit nun.

Mas malakas na sigaw ang dumagundong dito sa barko nang gawin ko iyon, malakas rin na tawa ang lumabas sa aking lalamunan nang silipin ko sa loob ng nail cutter ang laman niya.

“F*ck!!!” sigaw ko habang sinasabayan ng malakas na tawa ang malakas niyang pagsigaw.

“Make sure Mr. Gomez, sa next life mo at napili mo ulit maging r*p*st, better you have a big d*ck! Kasi nakakatawa ‘tong nakikita ko ngayon!” pang-aasar ko pa sa kanya, well, I’m saying the truth.

Mukhang hindi naman niya na-r*p* ang mga babae sa liit ng ar* niya, nakiliti pwede pa, pero na-r*p*, posibleng hindi!

“Nakakahiya ka, Mr. Gomez!” sa sobrang tawa ko ay napa-upo muli ako sa upuan ko habang pilit na kumakapit ang towel clip sa ar* niyang mas mahaba at mas mataba pa ang hinliliit ko sa paa!

Nang makuntento na ako sa katatawa ay tumayo akong muli.

“Anong sagot mo ulit sa tanong ko kanina? Sorry, I was so lost with your d*ck size. Anyways, your answer still doesn’t fit para pakawalan kita, kasi sabi mo, pinauwi mo yung babae ‘pagkatapos’ mo siyang ma-r*p*, so meaning na-r*p* mo pa rin, oh, wait… actually wala naman talaga akong balak pakawalan ka, kahit ano pa ang sagot mo, kasi, kahit may pinakawalan ka pa, o hindi ni-r*p*, hindi nun mapapawalang bisa yung katotohanan na may iba ka pa ring na-r*p*, tama ba ako, Mr. Gomez?”

Mga nakakainis na hikbi na lang niya ang naririnig ko, mukhang sobra ko na siyang na-insulto sa d*ck size niya… gusto ko yung humihiyaw siya.

“So… the f*ck*ng game is still on!” pagkasigaw ko nun ay muli kong ginupitan ang ar* niya gamit ang nail cutter, at doon na siya tuluyang nahimatay.

F*ck*ng killjoy!

___

Isang malakas at mabigat na sampal ang nagpa-bingi sa kaliwa kong tenga at nagpa-dugo sa loob ng bibig ko.

Mariin ko lang na pinagdikit ang mga ngipin ko sa ilalim, habang nalalasahan ko ang dugo sa loob ng bibig ko, muli kong nilingon ang aking amang hindi makapag-salita sa sobrang galit.

Natagpuan na kasi ng awtoridad ang pira-pirasong ar* ni Mr. Gomez sa isang box katabi ang pira-pirasong halos maabo na rin niyang pinakamamahal na Rolls-Royce La Rose Noire Droptail. Halos diyosin niya ang kotse niyang yun, kaya dun ko na rin sinaboy ang abo ng katawan niyang parang naging alikabok lang ng kotseng iyon.

“Hindi ba’t sinabi ko sayong hindi mo pwedeng galawin ang kahit na sino sa mga kasosyo ko?” mariin ang bawat bigkas niya ng salita. My father's usual voice is deep and powerful with a trace of sinister tranquility on it, kung hindi mo siya kilala iisipin mong hindi siya galit, pero alam ko ngayon kaya niya akong patayin sa sobrang galit niya sa ginawa ko.

“He gets on my f*ck*ng radar and on my nerves.” sagot ko sa tanong niya.

“Your f*ck*ng radar? Have you gone mad, Wolf?” ngayon ay unti-unti ko nang nakikita ang pag-kunot ng noo niya nang dahil sa sinabi ko.

“He’s a f*ck*ng r*p*st.” pagdidiin ko pa sa matinding kasalanan ng nakakadiring matandang yun. Kaya ko pang palampasin ang pagiging adik niya at pusher, pero ang pagiging r*p*st niya ay ibang usapan na.

“And you’re a f*ck*ng killer. Pumapasok ba yun sa utak mo?!”

Huminga ako ng malalim at umiwas ng tingin sa sinabing iyon ng aking ama.

Yes, I am a psychopath who enjoys torturing and killing people by burning them alive. Gustong-gusto ko yung naririnig ko silang sumisigaw sa halo-halong dahilan, dahil sa galit, sa takot at sa pagmamakaawa para lang hindi ko sila tuluyang patayin, but that never happened, once I got the target I never back down. Ang mga sigaw ng mga taong pinatay ko ay para bang musika sa aking tenga, lalo na kapag mas malaki ang kasalanan ng mga ito, mas malakas rin ang sigaw nila at pagmamakaawang wag silang patayin.

Kasabay ng pagbali ko sa bawat maliliit na buto ng mga ito, at ang pagtupok ng apoy sa balat hanggang sa kalamnan ng mga makasalanang taong iyon ay sumisiklab din ang galit ko sa kanila, at sa mga walang kapatawaran nilang kasalanan, kaya naman ang mamatay sila ng pautay-utay at dahan-dahan sa harapan ko ay matinding nakakapagpabusog ng aking damdamin. I find it satisfying and I’m hungry to kill more of those bastards.

I am a serial killer, a very neat one. Despite the fact that I have committed several murders, I have never been questioned by the authorities. Maybe also because of my connections, I’m almost like a non-existent killer.

I only works exclusively on his own, hindi ko kailangan ng taong gugulo lang sa aking isip habang isinasagawa ko ang aking trabaho na akin na ring naging passion. Sa totoo lang, ang pinaka-ayaw ko sa lahat ay yung taong mahina, at higit sa lahat, when I have an eye on someone, gusto ko sa akin lang lahat ng satisfaction, gusto ko, ako lang ang tangi at huling makikita ng taong papatayin ko. I hate sharing the fun, excitement, and, most importantly, satisfaction because I derive pleasure from it.

I am psycho, I can’t deny that, but I'm not just a killer. I have something to kill for. I have a purpose, a principle. Bali man ang prinsipyo kong iyon, alam ko yun lang ang mabilis at tanging paraan to give a real justice for the victims.

Ang hustisya sa mundong ito ngayon ay hindi na sapat sa klase ng mga krimen na ginagawa ng mga hay*p na taong iyon, and I can’t just sit and f*ck*ng wait na makitang makulong lang sila, kailangan nilang maramdaman ang mga ginawa nila, makita at manuot sa isipan nila na hindi sila laging panalo, na habambuhay silang makaka-lusot sa mga imoral na kasalanan nila. They have to pay for what they have done. Manatili sa likod ng rehas habang naghahari-harian ay hindi isang hustisya, ang magkalasog-lasog at maabo ng unti-unti ang mga buto nila sa katawan, yun ang hustisya para sa akin.

Hindi ako kahit kailan naniniwalang kaya nilang magbago, by the time they commit that heinous sin, ay hahanap-hanapin na iyon ng katawan nila, kasi nakatatak na ang dugo ng isang kriminal sa bawat ugat ng katawan nila, kaya naman kahit na anong mangyari, hinding-hindi ako titigil sa ginagawa ko.

I may have committed heinous crimes as well, but, “I would never kill an innocent person.” mariin kong pagpapaalala sa aking ama na hindi lang ako basta mamamatay tao lang, I have my reasons, but that *sshole doesn’t.

“At para lang sa kaalaman mo, hinding-hinding-hindi ako titigil na pumatay ng mga kagaya niya, kahit pa kadugo ko.”

Nanlaki ang mga mata niya nang sabihin ko iyon. Alam kong alam niyang kaya ko iyong gawin, hindi ako basta nagbabanta lang… I told you, I’m a psychopath… isa lang ang taong mahalaga sa akin, at ngayong wala na siya, wala na akong kinatatakutan.

Ang prinsipyo kong iyon ang matagal nang ikinagagalit sa akin ng aking ama. Because he's also a notorious criminal. Actually, the entire Gallejos family is involved in illegal activity. Hindi pa lang sila bumabangga sa radar ko, unang example na si Mr. Gomez, at hindi ako magdadalawang isip kapag may sumunod pa sa kanya, kahit pa nga mismong kadugo ko.

Hindi siya kaagad nagsalita sa banta ko. I know my father, kung matigas ako, mas matigas siya. Kung wala akong kinatatakutan, mas wala siyang kinatatakutan. Kung demonyo ako, mas demonyo siya, at habang tahimik siya ngayong nakatitig sa akin, alam kong nagbubuo na ang demonyo niyang isip ng pwede niyang ibalik sa ginawa kong pagpatay kay Mr. Gomez, at hindi nga ako nagkamali ng ang nakakunot niyang noo at seryosong mukha ay napalitan ng isang nakakakilabot na ngiti.

“Sa tingin ko, kailangan ko nang simulan ang paghasa sa tumubo mo nang sungay.”