ตอนที่ 12
650 Words
เมื่อแขกของคุณชายหวังกลับ ก็พอดีกับที่บ่าวรายงานเรื่องของเถียนซูหลิน บุตรีคหบดีเถียนผู้มีชื่อของเมืองหลวง หวังฮูหยินเมื่อได้ฟังหัวคิ้วพลันขมวดมุ่น
"แต่บ่าวกลับคิดว่าดีนะเจ้าคะ อย่างน้อยคุณชายก็มีสหาย ไม่ต้องคอยเหงาเล่นอยู่กับสุนัขเพียงลำพัง" หวังฮูหยินมีสีหน้าดีขึ้น และคิดตามคำพูดของบ่าวคนสนิท "นางคงไม่กล้าทำอะไรคุณชายน้อยเป็นแน่ คุณชายเป็นคนจิตใจดี คงไม่ผิดใจกับแม่นางเถียนแน่"
"แต่ข้ายังอดห่วงไม่ได้ ไม่รู้ว่านางจะเอาเรื่องของเหรินเอ๋อร์ไปโพนทะนาให้ใครรู้บ้าง"
"หากนางกล้า ให้คุณชายใหญ่ช่วยดีหรือไม่เจ้าคะ"
"เขาอยู่เมืองหลวงที่ไหนเล่า"
"ถ้านางคิดไม่ดีกับคุณชายน้อยก็ให้นายท่านเป็นผู้ออกตัวก็ไม่สายนะเจ้าคะ" หวังฮูหยินรู้สึกเป็นกังวล ไม่รู้ว่าตนจะหาหนทางแก้ไขเรื่องนี้อย่างไร เพราะใจหนึ่งอยากให้บุตรชายมีสหายแต่อีกใจก็ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของเขามากนักเพราะยิ่งมีผู้เรื่องมาก ปัญหาก็จะยิ่งมากตามไปด้วย
บ่าวผู้หนึ่งเดินเข้ามารายงานว่าหวังโสว่เหรินมาขอพบจึงทำให้บ่าวคนสนิทไปยืนอยู่ตำแหน่งตนที่สามารรับใช้ได้
"ท่านแม่" เสียงแตกหนุ่มของหวังโสว่เหรินเอ่ยเรียกมารดา ใบหน้าเปื้อนยิ้มแม้จะพยายามปกปิดแต่ก็ไม่มิด
"ท่านแม่...ท่านเห็นสตรีผู้นั้นใช่ไหม" มารดาพยักหน้าแทนคำตอบ "นางบอกว่านางยอมเป็นสหายข้าด้วย ทั้งยังตั้งชื่อสุนัขตัวนั้นว่าเปาเป่า แล้ว...แล้วนางบอกข้าว่าอีกสองสามวันนางจะมาที่จวนใหม่ นางยังกำชับข้าด้วยว่าห้ามข้าปิดประตูจวนเด็ดขาด" เขาพูดกับมารดาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
"แล้วเจ้าชอบนางไหม" เขาส่ายหน้า "ข้าไม่รู้ นางดุ"
"อืม...นางดุ แสดงว่าเหรินเอ๋อร์ของแม่ไม่ชอบนาง" บุตรชายส่ายหน้า "เอ๊ะ.. เจ้านี่อย่างไรกัน"
"ท่านแม่อย่าเพิ่งโกรธขอรับ เพียงแต่ข้ายังไม่รู้ว่าข้าชอบหรือไม่ชอบ ข้าพูดได้แต่ว่า ข้าตื่นเต้นและค่อนข้างดีใจที่จู่ๆ คนเช่นข้าก็เกิดมีสหายขึ้นมา อีกอย่างนางบอกว่าปีศาจเช่นข้านางเคยเห็น"
"นางเคยเห็นรึ?" หวังฮูหยินออกจะแปลกใจกับคำพูดเมื่อครู่ และรู้สึกว่าจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เพียงเพราะคำพูดเมื่อครู่ของบุตรชายว่าเถียนซูหลินก็เคยเห็น ทว่าคนที่นางเห็นเองนี่สิบัดนี้เขาไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว
"ขอรับ ทั้งนางยังไม่พอใจที่ข้าเอ่ยว่านางเป็นบ้าที่เห็นปีศาจเช่นข้าในฝัน"
"ในฝันหรือ?"
"อืม...นางยังห้ามไม่ให้ข้าดูถูกความฝันของนางด้วยขอรับ ท่านแม่ว่าข้าควรจะคบกับนางเป็นสหายดีหรือไม่" หวังฮูหยินลูบศีรษะบุตรชายด้วยความรัก บุตรที่นางไม่อยากให้ออกจากจวนเพื่อปกป้องชีวิตให้เขาอยู่ต่ออย่างปลอดภัย จึงกลายเป็นบุตรชายของเขาหัวอ่อนเชื่อคำผู้คนไปเสียหมด
"คบได้แต่เจ้าต้องระวังตัว เพราะเจ้าไม่เหมือนคนอื่น"
"ขอบคุณท่านแม่ขอรับ" เมื่อได้รับการยืนยันจากผู้เป็นมารดาเขาก็ลากลับเรือนตน เมื่อพ้นร่างของหวังโสว่เหรินนางหันมาสั่งการกับสาวใช้ "หาคนปกป้องคุณชาย"
"เจ้าค่ะ" หลังจากได้รับคำสั่ง บ่าวคนสนิทก็ออกจากเรือนไปจัดการ ปล่อยให้นายอยู่เพียงลำพัง 'เพราะเขาผิดแผก ข้าจึงไม่ไว้ใจ ข้าจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายลูกข้าเหมือนกับพี่ชายข้าที่เสียไป'
- Writer
