บทที่ 7
นี่คือครั้งแรกนับจากมาเป็น ‘คุณหนูสี่’ ถานเมิ่งจีที่นางได้ออกมาท่องราตรีจึงตื่นตาไม่น้อย
“นี่หรือคือถนนคนบาปแห่งซั่วหยาง”
ร้านรวงนับร้อยไม่นับรวมแผงลอยอีกด้วยบนถนน ‘คนบาปแห่งซั่วหยาง’ นี้มองจากหัวตรอกไปสุดตรอกนางมิอาจมองไปถึงท้ายตรอกได้ เรียวปากเล็กจึงเผยออ้างค้าง ตาก็โตแวววาว เพราะตื่นตาตื่นใจ คาดไม่ถึงเลยว่ายุคโบราณเช่นนี้จะมีแหล่งเริงรมย์ยิ่งใหญ่ อาจใหญ่เสียกว่าตรอกข้าวสารหรือย่านทองหล่อในยุคที่ตนเองตายจากมาเสียด้วยซ้ำ
“แล้วตรอกนี้มีหอนางโลมกี่แห่งกันเล่า ยาวสุดลูกหูลูกตาถึงเพียงนี้”
“ข้าน้อยก็ไม่ทราบขอรับ” โต้วซานคิดว่าคุณหนูสี่นั้นถามตนเองจึงตอบออกมา
“เจ้าทราบก็แปลกแล้ว” ถานเมิ่งจีกล่าวออกไปจากใจจริง ก็อีกฝ่ายอายุสิบสามหนาวเท่านั้น รู้จักหอนางโลมก็แปลกเต็มทน คิดแล้วให้ปวดใจ หากรู้ว่าถนนคนบาปนี้กว้างใหญ่นางคงเรียกใช้บ่าวชายที่อายุมากกว่านี้คงดีกว่า แต่มาคิดได้ใ
