บำเรอรักเจ้าบ่าวอสูร

บทที่2.คนข้างห้อง...

หญิงสาวเงยหน้าขึ้น เธอส่งยิ้มเหยเกให้กับป้าเจ้าของห้องพัก ก่อนจะเดินตุปัดตุเป๋ขึ้นไปยังชั้นที่ตัวเองพักอาศัย โดยวิลเลี่ยมเดินตามมาติดๆ เขาขมวดคิ้ว มองหล่อน สลับกับห้องเช่า สรุปหล่อนกับเขาพักที่เดียวกัน แล้วทำไมเขาไม่เคยเห็นหล่อนเลยล่ะ...

กึก...

เสียงประตูห้องข้างๆ เปิดออก จอมขวัญเหลียวขวับกลับไปมอง เธอเบิกตาโตๆ อ้าปากค้าง เมื่อไอ้หนุ่มจอมพลังที่ควบขับผู้หญิงทั้งวันทั้งคืนจนเจ้าหล่อนแหกปากครางลั่น คือคนๆ เดียวกันที่เธอเจอในสวนสาธารณะ…โลกมันกลมเกินไปแล้ว...

ชิ!! หญิงสาวแยกเขี้ยวใสผู้ชายหน้าตาดีคนนั้น ความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อเขาหายวับ... เธอไขกุญแจเปิดประตูมือไม้สั่น และกระแทกบานประตูปิดกลับดังๆ เพื่อระบายอารมณ์โกรธที่ผุดขึ้นมา ‘ไอ้คนบ้ากาม’

หญิงสาวทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาเก่ากึก เธอตบมือลงบนพื้นเบาะระบายอารมณ์โกรธกรุ่น และบ่นพึมพำด้วยความหงุดหงิด “อี๋...หน้าตาก็ดี ทำไม๊ทำไม...ถึงเป็นคนแบบนี้ได้...แหวะ...”

จอมขวัญผุดลุกขึ้นนั่งตัวตรงๆ เธอกลอกตาไปมา แล้วจึงแสยะยิ้มกว้างๆ เมื่อคิดวิธีเอาคืนเขาได้...หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง ไอ้หมอนั่นทำเสียงน่าเกียจจนเธอนอนไม่ได้ เธอก็จะทำบ้าง...แต่ไม่ได้ทำเสียงแบบเค้านะ...ขอแค่แหกปากร้องเพลง เสียงเหมือนเป็ดป่วย...กล่อมเค้านอนบ้างแค่นั้นเอง…

เธอปลดกระเป๋าสะพายออกจากหัวไหล่ คว้าผ้าเช็ดตัวเนื้อนุ่มพาดบ่า และเริ่มต้นแหกปากครวญเพลง ทำนองลูกทุ่ง สำเนียงที่หากใครได้ยิน ยังต้องหาอะไรมาอุดหู เมื่อจอมขวัญไม่มีพรสวรรค์เรื่องร้องเพลงเลยสักนิด เธอร้องเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง แหลมปรี๊ดและเสียดรูหู

‘ตั้งแต๊...เป็นสาวเต็มกายยยยย หาผู้ชายยยย ถูกใจไม่มี๊...เมื่อคืนฝันดีน่าตบ...ฝันๆ ว่าพบผู้ชายยยยย ยอดดี... พาไปเที่ยวดูหนัง... พาไปนั่งจู๋จี๋ แล้วพาไปเที่ยวชมสวนนนนนนนน.... เด็ดดอกลำดวนส่งให้ด้วยซี๊!! เสียบหูให้ตั้งหลายหนนนนน เสียบหล่น...เสียบหล่นตั้งห้าหกที๊ ต๊กใจตื่นตอนตีสี่ แหม...เสียดายจัง... เฮ้อ...เสียดายจังงงงง…

* ตีห้าไม่ถึงก็จวน.... คิดทบทวนเรื่องฝันชั้นดี๊ ผู้ชายยยยยยอะไรน่าหยิก กระซี้กระซิกน่ารักน่าตี...เพียรมาออดออเซาะ คำเสนาะมากมี๊...ฝันว่าคิดอยู่หวำหวาม ถ้าถูกลวนลามจะทำไงดี...ความคิดพอหยุดลงปั๊บ หมุบหมับหนุบหนับบบบบ เขาจับเขาจี๋...ต๊กใจตื่นมาเสียนี่ แหม...เสียดายจังงงง เฮ้อ...เสียดายจัง”

วิลเลี่ยมหัวเราะก๊าก มลภาวะทางเสียงของแม่สาวนัยน์ตาโต ช่างเป็นอะไรที่สุดทน... เสียงหล่อนแหลมปรี๊ดเหมือนแผ่นเสียงชำรุด แถมเนื้อเพลงก็ไม่คุ้นหู ภาษาที่ได้ยินก็ไม่คุ้นเคย เธอแหกปากร้องลั่น!! เหมือนกับว่าเธอกำลังแกล้งกลับเขาอย่างไงอย่างงั้นเลย...เอ...เขาไปทำให้เจ้าหล่อนไม่พอใจตอนไหนกัน...อ๋อ...ชายหนุ่มกดมุมปากโค้งลง เขายิ้มเมื่อนึกถึงวีรกรรมของตัวเองใน1 อาทิตย์ที่ผ่านมา การพาสาวทรงโตมาเล่นจ้ำจี้กันเกือบอาทิตย์ และเสียงครางของพวกหล่อน คงดังจนเจ้าหล่อนคงนอนไม่หลับ ถึงได้ดูโทรมขนาดนั้น

ก๊อก..ก็อก...

ชายหนุ่มเคาะพนังห้อง “ขอโทษที่รบกวน ต่อไปผมจะพยายามออมเสียง ไม่ให้พวกเธอส่งเสียงรบกวนเธออีก”

“ยี๋!! อีตาบ้า” จอมขวัญปิดปากกลั้นเสียงกรี๊ด!! ขนาดขอโทษ...เขายังไม่วายกวนโทสะเธอเสียอีก หญิงสาวไหวไหล่ เธอเองก็แหกปากจนเจ็บคอ แต่...เขารู้ตัวก็ดี ต่อไปนี้เธอจะได้ไม่ต้องทนฟังเสียงน่ารำคาญนั่นอีกครั้ง...

จอมขวัญเปิดน้ำ และเริ่มลงมือชำระล้างเนื้อตัว เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จเธอจะนอนยาวถึงเช้าพรุ่งนี้...นอนให้คุ้มกับเวลาที่สูญเสียไปโดยเปล่าประโยชน์

วิลเลี่ยมนอนฟังเสียงน้ำไหล เขาพริ้มเปลือกตาหลุบลง แต่ให้ตายเถอะในมโนภาพของเขา กลับมองเห็นภาพที่จินตนาการขึ้นมาเอง แม่สาวนัยน์ตาฉ่ำหวานนั่น นอนบิดกายอยู่บนเตียงนอน เธอโบกมือเรียกเขาให้เข้าไปหา ผิวกายขาวลออนวลตา เต่งเต้าตั้งชันและชวนชิดเชย เอวคอดกิ่วและสะโพกผายตึง เรียวขาเพรียวสวยอ้ากว้าง ดอกไม้งดงามกลางง่ามขาเผยออ้า น้ำหวานฉ่ำเยิ้มไหลเอ่อคลอ...และเขาอยากจะกระโจนลงไปคลุกเคล้าชิดเชยเสียเหลือเกิน...

“โว้ย!!” เขารีบเปิดเปลือกตาขึ้น โบกมือตีภาพที่ลอยยั่วเย้าอยู่ตรงหน้า กระโจนพรวดเดียวถึงห้องน้ำและเปิดก็อกน้ำไล่ความฟุ้งซ่านให้แตกกระจายหายไป

“เป็นอะไรไปอีกล่ะ ไหนบอกจะไม่ส่งเสียงดัง” จอมขวัญบ่นอุบอิบ เธอยกมือขยี้ผมเปียกชื้นบนศีรษะ เพราะพึ่งจะสระผมมาใหม่ๆ หญิงสาวเช็ดผมจนแห้งก่อนจะซุกตัวนอนหลับบนที่นอน เก็บแรงไว้สู้กับงานหนักที่ต้องเริ่มต้นตามวัฐจักรเดิมในวันรุ่งขึ้น

ในขณะที่หญิงสาวนอนหลับสนิท คนข้างห้องกลับไม่สามารถหลับตาลงได้ เขาปิดเปลือกตาครั้งใด ก็เห็นแต่ใบหน้าของผู้หญิงข้างห้องมาคอยยั่วเย้าจนร่างกายเกร็งค้างให้ตายเถอะ!! ยัยบ้านั่นทำเสน่ห์ใส่เขารึ ทำให้เขาคลุ้มคลั่ง อยากจะจับหล่อนกดและฝังตัวในร่างกายอ่อนนุ่มนั่นเสียเหลือเกิน

เป็นครั้งแรกที่วิลเลี่ยมต้องทำแบบนี้กับร่างกายตัวเอง... เขาสอดมือผ่านเอวกางเกงผ้ายืด กุมตัวตนที่เหยียดตึง มันพร้อมออกรบ แค่ไม่มีคู่ซ้อม...ชายหนุ่มพริ้มเปลือกตานึกถึงสาวข้างห้อง พร้อมทั้งขยับเคลื่อนไหวมือใหญ่ช้าๆ สูดปากครางเสียงกระเส่า เมื่อความเสียวสยิววิ่งปราด เขากัดกรามกรอดๆ ขบฟันจนแทบแหลกละเอียด ยามทำนบน้ำแตกพลั่กในอุ้งมือตัวเอง น้ำรักร้อนขุ่นเหนียว ไหลทะลักออกมาจากปลายยอด เปียกชุ่มกางเกงนอนตัวโปรด ...วิลเลี่ยมพ่นลมหายใจพรวดๆ เขาชักมือออกมาและรีบสลัดกางเกงผ้ายืดออกไปจากช่วงล่าง นอนแผ่กางแขนกางขา ลมหายใจหอบกระเส่า ยังรู้สึกถึงความซ่านสยิวที่แผ่ซ่านไม่จางหายไปจากร่างกายง่ายๆ

“ยัยบ้า...สักวันเถอะ พ่อจะเล่นให้คลานลงจากเตียง ข้อหามายั่วแม้แต่ตอนหลับตา!!” ชายหนุ่มกระแทกเสียงฉุนๆ เขาโมโหตัวเองและโมโหคนข้างห้อง แต่สาวเจ้าไม่รู้เรื่องรู้ราว เธอหลับสนิทลึกสุดๆ ไม่รับรู้แม้แต่ว่าตัวเองถูกเอาไปทำมิดีมิร้ายในความฝัน

ชายหนุ่มพยายามข่มตาหลับหลังปลดปล่อยความต้องการไปบ้างแล้ว...แต่...ก็เหมือนเดิม...ไอ้ที่เคยสงบได้ตามใจสั่ง มันกลับดื้อไม่ฟังคำสั่งเขาเสียแล้วสิ ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นนั่ง เขาก้มมอง ‘น้องชาย’ กลางหว่างขา แล้วจึงแยกเขี้ยวใส่เมื่อมันยังแข็งชันไม่ได้สลดลงอย่างที่ต้องการสักนิด

วิลเลี่ยมกระโจนลงจากเตียง เขากระแทกปลายเท้าแรงๆ คว้าเสื้อผ้าจากตู้ไม้เก่าๆ ขึ้นมาสวมทับบนร่างกาย แล้วจึงเปิดประตูออกไปด้านนอก เมื่อไม่สามารถหลับได้ก็ออกไปท่องราตรีแก้อาการกระสับกระส่าย..ยังดีเสียกว่ามานอนฮึดฮัดอยู่ตรงนี้...

แสงไฟวิบวับ ในคลับโทรมๆ ไม่ไกลจากที่พัก วิลเลี่ยมทรุดตัวลงนั่ง บนเก้าเหล็ก เขาสั่งเบียร์แก้วใหญ่มากินแก้กระหาย ชายหนุ่มซดน้ำที่มีแอลกอฮอล์เจือปนอยู่อย่างมาก เขาดื่มอักๆ แบบไม่กลัวเมา เมื่อภายในร่างกายรุ่มร้อนอยากจะหาที่ปลดปล่อย แต่มันติดตรงที่ว่าไม่มีคนที่ตัวเองต้องการ สาวน้อยสาวใหญ่ รุ่นดึกและรุ่นกระเตาะ สาวเจ้าวนไปเวียนมาส่งสายตายั่วเย้า ทอนสะพานคอนกรีตเสริมใยเหล็กให้ด้วยซ้ำ แต่หนุ่มหล่อนัยน์ตาวาววับกลับไม่เล่นด้วย เขากระดกแก้วเบียร์ไม่ได้สนใจใคร แต่ละนางจึงพกความผิดหวังกลับไป แต่ก็ไม่วายชำเรืองมองมายังชายหนุ่มบ่อยๆ แต่ก็เหมือนเดิม วิลเลี่ยมไม่ได้สนใจใครเลย เขาดื่ม และดื่ม เท่านั้น!!

“ยัยบ้า..นางแม่มด ยัยผู้หญิงคร่ำครึ เสียงเหมือนเป็ดออกลูก แกว๊กๆ” เสียงบ่นพึมพำ แถมท้ายด้วยเสียงร้องของเป็ด มันฝังอยู่ใต้จิตใจของชายหนุ่ม เพราะก่อนที่เขาจะสติหลุดมีแต่ภาพและเสียงของจอมขวัญเต็มหัวสมองไปหมด

“ลูกพี่บาร์จะปิดแล้วครับ ...อีก10นาที” เวลาเที่ยงคืนกว่าๆ บาร์เทนเดอร์รูปหล่อสะกิดเรียกวิลเลี่ยมที่ยังคงกระดกแก้วเบียร์ไม่หยุด

“อ้าววว จาปิดแล้วเหรอออ ยังม่ายยยยมาวเลยยย” เขาลากเสียงยาวๆ ตอบกลับ หยี๋ตามองย้อนแสงไฟ และบ่นพึมพำ

“ไม่มีคนเมาคนไหนยอมรับว่าตัวเองเมาหรอกครับ ผมจะเก็บร้านแล้วก็ปิดร้าน ลูกพี่เช็คบิลเลยไหมครับ?”