บำเรอรักเจ้าบ่าวอสูร

บทที่1 บุรุษแปลกหน้า... จอมขวัญนอนพลิกตัวกระสับกระส่าย... มือเรียวบางยกหมอนหนุนศีรษะขึ้นปิดใบหู ริมฝีปากอิ่มได้รูปก่นด่าคนข้างห้องเสียงงึมๆ งำๆ ...กว่า 3 ชั่วโมง!! เธอต้องทนฟังเสียง ‘คราง’ เสียงครางเหมือนกับได้รับความทรมานอย่างสูงสุดของผู้หญิง!! เสียงของเจ้าหลอนโหยหวนเหมือนกำลังเจ็บปวดเต็มทน... และจวนเจียนจะขาดใจตายมะลอมมะล่อ ไม่รู้ว่าไอ้ผู้ชายข้างห้องที่มันไปอัดอั้นมาจากไหน? เกือบหนึ่งอาทิตย์มานี่!! เธอต้องทนฟังเสียงครางกระเส่าแทบขาดใจแบบนี้ทุกๆ วัน!! เสียงคร่ำครวญหวิวๆ ที่ชวนให้เลือดกำเดาของเธอไหลนอง เมื่อเผลอตัว...จินตนาการตามสิ่งที่ตัวเองได้ยิน ทั้งๆ ที่ตัวเองเวอร์จิ้น!! แต่ให้ตายเถอะ...เธอจะจัดการกับหนุ่มสาวที่จ้องจะ ‘กินตับ’ กันโดยไม่เกรงใจเพื่อนข้างห้องได้ยังไง? ทั้งๆ ที่พนังห้องบางเฉียบ แม้แต่เข็มเล่มเล็กๆ ตกพื้น ห้องข้างๆ ก็ยังได้ยิน แต่นี่อะไร?!! “เร็วอีกวิล....อู้ยยยยย ใจจะขาดแล้ว เร็วอีก....แรงอีกที่รัก!!” แม่เจ้า!! เสียงหล่อนครางเหมือนกำลังจะขาดใจตาย แต่เจ้าของเสียงแหบแห้งนั่น กลับร่ำร้องให้อีกฝ่ายโถมซัดเข้ามาอย่างไม่ต้องยั้งมือ เธอผุดลุกขึ้นนั่ง!! กลางเตียง ใบหน้ายับยุ่ง... ปลายคิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น...จะไม่ทน...จะไม่ฟังกันอีกต่อไปแล้ว เธอจะออกไปนั่งอ่านหนังสือที่ห้องสมุดคงจะดีกว่า... ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ากลางวันแสกๆ ยังมีคนเล่นพิเรนๆ กันอยู่ได้...แถมเสียงนั่นทำลายการนอนหลับของเธอจนหมดสิ้น... จอมขวัญกระโจนลงจากเตียง...เธอคว้าเสื้อแขนยาวมาคลุมทับอีกชั้น รีบสวมกางเกงผ้านุ่มและตลบฮู้ดขึ้นคลุมศีรษะ คว้ากระเป๋าเป้ที่บรรจุทุกอย่างไว้ในนั้นขึ้นสะพายหัวไหล่ ก่อนจะกระแทกเท้าตึงๆ...เดินออกมาจากห้องพักตัวเอง... จบสิ้นกันทีวันหยุดแสนสบายที่มีในรอบหนึ่งเดือน...เพียงแค่วันเดียว... เธออยากนอนยาวๆ เพื่อเก็บแรงไว้ทำงานในวันรุ่งขึ้น แต่มันถูกทำลายลงแล้วด้วยเสียงคราง...และเสียงแปลกๆ จากห้องข้างๆ ปัง!!? หญิงสาวระบายอารมณ์โกรธให้คนภายในห้องข้างๆ รู้ เธอตวัดปลายเท้าเตะถังขยะหน้าห้องไอ้หมอนั่น...จนถังใส่ขยะล้มกลิ้งหลุนๆ “โครม!!” “อ้าย...เสียวสุดๆ แรงๆ เลยที่รัก วิลคุณมันยอดมาก...” ขนาดออกมายืนอยู่ด้านนอกห้อง ไอ้เสียงบ้าๆ นั้นยังตามมาหลอกหลอนหล่อนอีกจนได้ อยากจะเห็นหน้าไอ้หมอนั่นเสียจริงๆ ว่าหน้าตามันหื่นกามได้ขนาดไหน ถึงได้หมกหมุนอยู่แต่เรื่องกามรมทั้งวันทั้งคืน ‘ไอ้บ้าเอ๋ยยยยย’ “จะไปไหนล่ะขวัญ...ไม่นอนพักแล้วเหรอ?” ป้าเจ้าของบ้านเช่าเอ่ยทักเธอยิ้มๆ ใครๆ ก็รู้ทั้งนั้นหากเป็นวันหยุดเธอจะนอนและนอนเท่านั้น เมื่อไม่เคยออกไปเที่ยวที่ไหนเพราะต้องประหยัดอดออม เงินทุกบาททุกสตางค์ของจอมขวัญมีค่า เมื่อเธอต้องส่งกลับไปให้พ่อแม่ไถ่ถอนที่นาคืนมาจากเจ้าหนี้หน้าเลือด ชื่อเรียกของเธอตอนมาถึงอเมริกาใหม่ๆ มันเรียกยากจนทำให้เพื่อนๆ ไม่คุ้น และพยายามจะตั้งให้ใหม่ แต่เมื่อลองเรียกไปสักพัก มันก็ชินปาก แม้จะออกเสียงแปร่งๆ ไปบ้างก็เถอะ มันจึงเป็นที่มาของ ‘ขวัญ’ ที่ฟังยังไงก็ใกล้กับ ‘ขวาน’ เข้าไปทุกที... “ไม่ไหวแล้วค่ะป้า...ไอ้คนข้างห้องมันเล่นกิจกรรมผาดโผนกันเสียงดังลั่นเลย ขวัญออกไปหลับที่ห้องสมุดดีกว่า ไม่อยากทนฟังเสียงน่าขนลุกนั่นเลยสักนิดค่ะ” เธอเบ้ปากและบ่นอุบอิบ ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อเพราะเผลอตัวจินตนาการตามเสียงที่ได้ยิน “อ๋อ...พ่อหนุ่มนั่นเอง...ไม่รู้ไปอดอยากมาจากไหนสินะ หิ้วผู้หญิงแถวนี้กลับมาห้องได้ทุกวัน หน้าตาดีเสียด้วยสิ” จอมขวัญไหวไหล่ เธอรีบเดินจ้ำๆ จากไป ขี้เกียจคุยเรื่องรกสมอง เพราะอยากนอนพักเยอะๆ เมื่อเธอทำงานหนักมาทั้งเดือนแบบไม่พักไม่ผ่อน แล้วทำไมวันหยุดของเธอต้องถูกทำลายด้วยเสียงน่ารำคาญนั่นด้วย ทำไม!! วิลเลี่ยมยกบุหรี่ในมือขึ้นคาบไว้มุมปากเขาจุดไรเตอร์จ่อที่ปลายม้วน แล้วจึงดูดลมแรงๆ ให้บุหรี่ติดไฟ เขาพ่นควันสีขาวลอยคลุ้งเต็มห้องนอน เอนตัวพิงหัวเตียงและทอดสายตามองผู้หญิงข้างตัว เขาคว้าหล่อนมาจากบาร์เหล้าเมื่อคืน แล้วก็มาสนุกสุดเหวี่ยงกันบนเตียงแบบร้อนแรงสุดๆ นายตำรวจหนุ่มของอเมริกา เขาถูกพักราชการ?... และกำลังถูกตั้งกรรมการสอบสวนความผิด เพราะดันไปซั่มกับบ้านเล็กของเจ้านายโดยตรง แบบที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว ชายหนุ่มเสียอารมณ์สุดขีด และเรื่องนี้ไม่สามารถบอกที่บ้านได้ เพราะไม่อยากให้คุณย่าแบตตี้ ญาติผู้ใหญ่คนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่เสียใจ ชายหนุ่มจึงต้องจำใจโกหก และหลบมาซุกตัวอยู่ในเมืองเล็กๆ ‘ชิคาโก’ โดยโกหกว่าถูกส่งมาราชการด่วน ทั้งๆ ที่ความจริงคือเขาถูกพักราชการแบบไม่มีกำหนดนั่นเอง... การระบายอารมณ์โกรธของวิลเลี่ยมคือการลงแรงที่มีกับเรือนกายผู้หญิง หลังหมดแรงเขาจะได้หลับสนิทโดยไม่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น เซ็ง!! วิลเลี่ยม เนลสัน นายตำรวจหนุ่มยศร้อยโท เขากำลังเจริญในหน้าที่การงานเพราะเป็นคนเอาจริงเอาจังกับหน้าที่ แต่กลับมาสะดุดตอเพราะเรื่องผู้หญิง เมื่อเขารูปหล่อจนสาวๆ วิ่งตามกันเป็นพรวน แล้วผู้หญิงสมัยนี้ก็น่ากลัวสุดๆ ขนาดเป็นบ้านเล็กของเจ้านายเขา หล่อนดันมายุ่งกับเขาเสียอีก เลยพาเขาซวยไปด้วยเลย การที่ผู้ชายคนหนึ่งสนองความอยากให้ผู้หญิง...ในสิ่งที่หล่อนเสนอให้ เขาผิดหรือ? เขาต้องรับโทษที่ไม่น่าจะเป็นความผิด เพราะผู้หญิงแท้ๆ และหากย่าแบตตี้รู้เรื่องนี้เข้า เธอจะเสียใจขนาดไหน เพราะฉะนั้นเขาจึงต้องอยู่ให้ห่างนิวยอร์คให้มากที่สุดจนกว่าเรื่องทุกอย่างจะคลี่คลาย “วิลสบายดีไหมลูก วันหยุดนี้ว่างไหม? กลับมาหาย่าหน่อยนะ ย่าคิดถึง” ทันทีที่รับสายโทรศัพท์ เสียงอ่อนโยนของคุณย่าก็แทรกผ่านมา “ครับคุณย่า...เอาเป็นว่าผมจะพยายามหาเวลาไปนะครับ” “งานยุ่งมากเลยเหรอ เหนื่อยไหม กินอะไรหรือยัง?” “เรียบร้อยแล้วครับ...คุณย่าเป็นยังไงบ้างครับ...สบายดีหรือเปล่า” “ก็เหมือนเดิมแหละวิล...โรคคนแก่ เจ็บไข้ได้ป่วยเป็นเรื่องธรรมดา...ย่าไม่ใช่สาวๆ เหมือนเมื่อก่อน” “แต่ก็ยังแข็งแรงอยู่นี่ครับ” “ย่าเหมือนไม้ใกล้ฝั่ง จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ เมื่อไรวิลจะมีเมียมีลูกเสียทีล่ะ ย่าจะได้นอนตายตาหลับ” “คุณย่าแข็งจะตาย อยู่เป็นร่มโพธิ์ให้ผมก่อน เรื่องเมียเรื่องลูกมันอีกนานครับ ผมยังไม่รีบ...” “อย่าให้นานนักนะวิล...ย่าจะอยู่รออุ้มลูกเราไม่ไหว...ย่าแก่แล้ว” “คุณย่า...” “จริงๆ วิลปีนี้ย่าเหนื่อย ย่าแก่ลงมากกว่าทุกปี...ย่าห่วงวิลแค่คนเดียว” “คุณย่าไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอกครับ ผมสบายดีและสามารถดูแลตัวเองได้ ผมรักคุณย่านะครับ” “จ้ะย่าก็รักเรานะวิล...อย่าลืมนะวิล...ย่าอยากอุ้มเหลน!!” นางตอบกลับเสียงนุ่มและวางสายโทรศัพท์หลังจากนั้น เมื่อไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบของหลานรักครบทุกเรื่อง ชายหนุ่มอมยิ้ม มุมปากได้รูปคลี่ออกช้าๆ ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่รักและหวังดีกับเขาเท่ากับแบตตี้อีกแล้ว คุณย่าวัย69ปี ที่ยังแข็งแรงและกระฉับกระเฉง นางรักและเป็นห่วงเขาตลอด แม้วิลเลี่ยมจะย่างเข้า33 ปี ปีนี้ นางยังคอยห่วงใยเหมือนกับว่าหลานรักอายุแค่5 ขวบก็ไม่ปาน “ผมจะออกไปหาอะไรกิน หากคุณอยากกลับก็กลับได้เลยนะคนสวย ส่วนค่าใช้จ่ายผมวางไว้ข้างเตียง” ชายหนุ่มพูดยาวๆ เขาบอกหญิงสาวที่นอนทอดกายอยู่บนเตียง เธอไม่คิดจะปกปิดสัดส่วนอะร้าอร่ามนั่นสักนิด แววตาหยาดเยิ้มมองอย่างเชิญชวน แต่เสียใจด้วย เขาไม่มีอารมณ์สำหรับกิจกรรมผาดโผนนี่แล้ว...เขาหิว… “โธ่!! วิล...คุณไม่คิดจะขึ้นมานอนเล่นบนเตียงนี้อีกครั้งเหรอคะ?” “ไม่ล่ะ...ผมไปนะ” ชายหนุ่มหมดความสนใจ เขาสาวเท้าเดินออกจากห้องนอน ปล่อยให้แม่สาวทรงโตนอนกระฟัดกระเฟียดอยู่คนเดียวลำพังบนเตียงยับยุ่ง หญิงสาวไหวไหล่ เธอหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง ความซาบซ่านในบทพิศวาสที่ชายหนุ่มมอบให้ยังติดตราตรึงใจ จนอยากจะให้เขาบรรเลงเพลงรักกับเธอนานเท่านาน คนอะไรไม่รู้ ‘ไอ้นั่น’ พกมาเยอะแยะมากมาย มันทำให้เธอถึงสวรรค์ชั้นดาวดึงส์แบบหลุดโลก และเธอติดใจจนไม่อยากหนีห่างไปไหน หล่อนเดินระทดระทวยเข้าไปทำความสะอาดร่างกายในห้องน้ำ ฮัมเพลงหงุงหงิงเพราะสุขสุดๆ ล้างคราบไคลที่หมักหมมเพราะกิจกรรมผาดโผนที่เสียวสะท้าน