The Wrath Of Alejandro

Episode 6: Confession

“D-Diyan lang sa labas,” I whimpered. I saw him stand up and walk towards me at napaatras naman ako sa takot. Please, sana huwag niya akong saktan ngayon, hindi pa naghihilom ang mga pasa ko eh.

“Diba sinabi ko sayo na huwag kang lalabas?” He asked dangerously and I gulped and my knees were almost shaking because of fear.

“Si N-Nicole naman kasama ko,” I said in fear and he gripped my shoulders and I winced in pain.

“Si Nicole o ang lalaki mo?” Galit na tanong niya and I shook my head.

“W-Wala akong lalaki Jandro, ikaw lang ang mahal ko.” I cried and he stared at me for a minute and I ran upstairs dahil baka ano na naman ang magawa niya sa akin. Buti na lang, hindi na niya ako sinundan. I went into our room and I laid in the bed habang napatingin sa kisame.

Bakit kaya hindi niya ako sinaktan ngayon? Nakakapagtaka naman. I suddenly felt a sore in my throat kaya hinawakan ko ang leeg ko at hinaplos ito. Bakit ang sakit nito? Hindi naman ako kumakain ng maraming matamis na pagkain. Hindi ko na talaga alam ang nangyayari sa kin.

Namumutla ako at may mga pasa sa paa ko na hindi ko alam kung saan galing at ngayon, sumasakit ang lalamunan ko. Gusto kong mag pa check up ng doktor pero alam ko na magagalit na naman si Jandro kapag sasabihin ko sa kanya.

I sigh at pinikit ang mga mata ko. I suddenly heard the door open and I opened my eyes and saw him looking at me. “Ano? Hindi kana magluluto? Wala ka nang gagawin sa bahay kundi puro higa?” Galit na tanong niya.

I stood up. “Magluluto na,” Mahinang sabi ko sa kanya. He grabbed my arms and pinned me to the wall and I gasped.

“Are you being sarcastic to me?” Galit na tanong niya and I shook my head.

“N-Nasasaktan ako,” I whimpered and he smirked. Parang nawala ang Jandro na kalmado kanina at ngayon nabalik na naman ang kasamaan niya.

“It will, if your attitude will f*****g continue. Akala mo ba papalampasin ko ang pag alis mo rito sa bahay? As long as you won’t divorce me, susundin mo lahat ng mga utos ko.” He said bitterly and I nodded my head at binitawan niya ang aking masakit na kamay.

Agad akong bumaba at pinunasan ang mga luha ko at pumunta sa kusina. I cooked food at pagkatapos kong magluto, hinanda ko na ito sa mesa.

“Jandro, kain na.” Tawag ko sa kanya sa sala at maya maya, he went in here at umupo. Tahimik kaming kumain and I stared at him while he ate. He looks so handsome kahit kumakain. He glanced at me and his eyes darkened.

“Ganito kana ba talaga kasabik, kumakain ang tao tapos tinititigan mo?” Naiinis na tanong niya at napayuko naman ako.

“Kailan mo ba akong matutunan na mahalin?” I whispered sadly. Hindi ko alam kung bakit nasabi ko iyon, siguro dahil sobrang sakit na.

“Kailan? Never, Ahtisa. Naiintindihan mo ba? Hindi ka naman bobo diba? HINDING HINDI kita mamahalin.” Galit na sabi niya and slammed the plate on the table. I winced and tears streamed down in my face. Bakit ganito siya makapag salita sa kin? Sobrang sakit talaga, para akong tinusok tusok ng kutsilyo.

“Why are you being like this, Jandro? Hindi paba ako sapat sayo?” I cried and went to him and hugged his back. He stiffened at nanigas ang katawan niya.

“Let go of me,” He whispered coldly and I shook my head. Hinding hindi ko siya bibitawan hangga’t hindi niya ako sasagutin.

“N-No,” I said at hinawakan niya ng mahigpit ang kamay ko at marahas na inalis sa katawan niya.

“Are you that f*****g desperate?!” Galit na tanong niya and I nodded my head and wiped my tears. He looked at me with disgust in his face and that hurts me so much. Is he disgusted by me now? Why? What did I do? Minahal ko lang naman siya.

“Desperado na kung desperado, mahal na mahal kita Jandro!” I cried at nakatanggap ako ng isang sampal. I covered my face with my hands and sobbed and he grabbed my hands at hinila ako patungo sa taas.

“Let’s see how desperate are you,” He said bitterly at binuksan ang pinto ng kwarto namin.

“J-Jandro, nasasaktan ako, tama na.” I cried and he shook his head.

“Ganito napapala sa mga taong desperado,” Galit na sabi niya at tinulak ako sa kama. He went on top of me at binuka ang bibig ko. “Sigurado ako na marami nang nakakuha sayong mga lalaki, hindi ba?” He asked bitterly and I shook my head. Ni isang lalaki, hindi nakahawak o nakagalaw sa akin.

“W-Wala,” I said in fear and he smirked and tucked the hair of my face in my ear. His fingers caressed on my neck and then his eyes darkened at hinigpitan ang hawak sa leeg ko. He is strangling me now and I thrashed around.

“S-Stop!” I cried and his hands softened around my neck and he stared at me for a minute and cursed loudly at agad na tumayo. He grabbed his head and kicked the bed hard dahilan ng pag atras ko sa headboard dahil sa takot.

He glared at me at napayuko naman ako while I sobbed silently.

“Divorce me, bago pa kita mapatay.” Galit na sabi niya and walked outside at marahas na sinirado ang pinto. I sobbed in the bed at binalot ko ang aking katawan sa kumot. Kahit anong sabihin niya, hinding hindi ko siya hihiwalayan. Ganun ako katanga pagdating sa pag ibig.

Nagiging martyr na ako at hindi ko na mapigil

Kasalanan ko naman eh, dapat hindi ko na sinabi sa kanya iyon kanina. Sana tumahimik na lang ako. Saan ko ba nakuha ang mga sinabi ko kanina? Alam ko naman na ayaw na ayaw niyang sabihin ko sa kanya ang mga ganung bagay.

Kaya ko pa ba? Nagsisimula pa lang eh, dapat kakayanin ko. Hindi ako aatras sa laban hanggang hindi ko pa napapatunayan.

Hanggang may lakas pa akong ilalaban, I will not back out.

I sobbed in the bed hanggang sa nakatulog ako with a pain in my heart.