ทางด้านก้องเมื่อเข้ามาภายในห้องนอน เขาก็รีบเดินไปยังหน้าต่างแล้วจัดการปิดให้แน่นหนา หันกลับไปมองน้ำพริกที่ยืนเหม่ออยู่ทางด้านหลังคล้ายยังหวาดกลัวอยู่จึงไม่พูดอะไรออกมา นอกจากไปหยิบผ้าเช็ดตัวของเธอที่แขวนอยู่บนราวแล้วเดินไปหยุดยืนด้านหน้า
ก่อนจะยื่นผ้าสีขาวสะอาดไปให้เธอเช็ดผมเพราะกลัวจะไม่สบาย...
เมื่อน้ำพริกได้สติเห็นก้องยื่นผ้าเช็ดตัวมาให้ก็เอื้อมไปรับ ก่อนจะเอ่ยถามคนด้านหน้าในสิ่งที่เธอสงสัย
“เขามาบ้านใช่ไหม?”
“ไม่ต้องอยากรู้หรอก รีบเช็ดผมเถอะ” พูดจบก้องก็เตรียมจะเดินไปยังราวตากผ้า เพื่อเปลี่ยนชุดใหม่เพราะเขาเองก็กลัวจะไม่สบายเช่นกัน ขณะที่ร่างสูงกำลังก้าวเดินไปยังราว แขนกำยำก็ถูกมือเล็กคว้าเอาไปไว้ก่อน ใบหน้าหล่อเหลาจึงหันไปมอง ก่อนที่อีกคนจะโผกอดเขาแนบแน่นแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“พี่อยู่กับหนูก่อนได้ไหม หนูกลัวเขาจะมาเอาชีวิตหนูไป”
“มันเข้ามาในบ้านไม่ได้หรอก”
“แต่เขาทำ
