นิตรา

ในค่ำคืนมืดมิดไร้แสงภายในบ้านเรือนไทยประยุกต์สองชั้นนั้นเงียบสงัด ไม่มีแม้แต่สัตว์ชนิดใดออกมาเดินเพ่นพ่านในยามค่ำคืน มีเพียงสายลมเย็น ๆ พัดต้นจามจุรีใหญ่ที่อยู่ทางหน้าบ้านโบกสะบัดลู่ลมเสียงดังขึ้นเป็นระยะ ๆ ทำเอาบรรยากาศดูอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวใจ... บนชั้นสองของตัวบ้านในห้องนอนสีขาวสะอาด มีร่างอรชรผิวขาวเนียนนอนอยู่บนเตียงใหญ่ ขณะสายลมเย็น ๆ นั้นพัดผ่านม่านโปร่งเข้ามาทางหน้าต่างไม้ กระทบลงยังผิวกายผุดผ่องจนไรขนอ่อนลุกชูชัน ก่อนจะตามมาด้วยกลิ่นไม้เก่าและกลิ่นหนังอับ ๆ ของเครื่องดนตรีไทยโบราณ ลอยมากระทบยังจมูกของหญิงสาว ไม่นานก็ได้ยินเสียงแหลมสูงของระนาดเอกที่ทำจากไม้ไผ่บงหนึ่งราง บรรเลงเพลงไทยเดิมขึ้นประสานกับปี่ในและตะโพนอย่างไพเราะ ทว่าบทเพลงที่ได้ยินนั้นกลับแฝงไปด้วยความรู้สึกเศร้าสร้อยหนาวเหน็บจับขั้วหัวใจ ทำเอาร่างเล็กที่นอนฟังเสียงดนตรีอยู่หวาดหวั่นหัวใจเต้นพลันถี่ยิบ ขณะตาคู่สวยนั้นเหลือบมองไปรอบข้างอย่างหวาดระแวง จนกระทั่งไม่อาจทนนอนฟังอยู่เช่นนี้ต่อไปได้ จึงตัดสินใจจะดันตัวลุกขึ้นจากเตียงนอน ทว่าได้ยินน้ำเสียงเย็นเยียบดังขึ้นข้างหูท่ามกลางความมืดสนิทเสียก่อน... “จำคำสัญญาที่เคยพูดไว้ได้ไหม...” “สัญญาว่าจะกลับมาอยู่ด้วยกันไง...” สิ้นเสียงแผ่วเบาแฝงด้วยความรู้สึกเจ็บปวดและคับแค้นใจ เสียงดนตรีไทยก็บรรเลงเพลงขึ้นอย่างบ้าคลั่ง ทำเอาร่างเล็กที่นอนอกสั่นขวัญแขวนหวาดกลัวจับจิตสติแทบแตกกระเจิง อยากจะยันตัวลุกขึ้นจากเตียงแล้ววิ่งออกจากห้องนี้แต่ก็ทำไม่ได้จนกระทั่ง... “จำได้ไหม!” เฮือก!