เขาพึมพำ แต่เพราะอยู่กันสองคน มันจึงไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจที่ศลิษาจะได้ยิน
“ยังไงคะ นิดไม่เข้าใจ”
“ผมจ้างคุณมาช่วยงานผม แต่รู้สึกว่าได้คนดูแลส่วนตัวเพิ่มด้วย”
“เอ่อ...นิดก้าวก่ายความเป็นส่วนตัวของคุณมากไปหรือเปล่าคะ” เธอถามอย่างเกรงใจ
“ไม่ๆ อย่าคิดแบบนั้นซิ” เขายิ้ม “ผมเคยชินกับการใช้ชีวิตคนเดียวมานาน คุณนิดดูแลผมแบบนี้ก็กลัวจะเสียนิสัยต่างหากล่ะ”
“นิดต่างหากละคะ ที่ได้รับการดูแลจากคุณ คุณช่วยเหลือนิดในวันที่ย่ำแย่ที่สุด เรื่องที่นิดทำได้ก็มีแค่นี้ล่ะค่ะ”
เธอยิ้มบางๆ มีรอยเศร้าอยู่ในนั้น ส่วนหนึ่งเธอก็เชื่อว่าเขาจ้างเธอมาทำงานเพราะสงสารเธอ แต่ถ้าจะเป็นแบบนั้นจริง เธอก็อยากช่วยงานเขาให้เต็มที่ อย่างน้อยก็ตอบแทนที่เขาดูแลเธอ
เมื่อกาแฟหมดแก้ว ศิวนาถก็ชวนศลิษาออกเดินทาง เขาเปิดท้ายรถจะเอากระเป๋าเก็บก็ต้องแปลกใจที่ข้าวของที่รกเต็มท้ายรถมันถูกจัดระเบียบเรียบร้อย มีที่ให้วางกระเป๋าได้สบา
