ศลิษากลั้นยิ้มไม่อยู่ เธอยิ้มกว้างออกมา ดวงตาเป็นประกายแล้วก็รีบยกมือโบกไปมา
“อย่าเข้าใจผิดนะคะ วิวห้องนั้นมันสวยมาก นิดไม่เคยเห็นทะเลมุมสูงแบบนี้มาก่อนเลยอดดีใจไม่ได้”
“ครับ ไปเถอะ ผมอยากเอนหลังสักเดี๋ยว คุณไปเก็บของแล้วเดินเล่นก็ได้”
“ค่ะ”
หน้าตาดีอกดีใจเหมือนเด็กได้ของเล่น เขาเผลอยิ้มแล้วส่ายหน้าไปมา เขาตั้งใจยกเตียงให้เธอนอน ส่วนเขาเล็งโซฟาเบดไว้แล้ว
“คุณนอนเตียงไปเลยนะคะ นิดตัวเล็กนอนโซฟาได้”
เธอรีบจองที่นอนก่อน ท่าทางรีบร้อนของเธอทำให้เขาขมวดคิ้ว แล้วนิ้วเรียวก็ชี้ไปที่ทะเล เขาพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ความเหนื่อยล้าผ่อนคลายไปมากเมื่อเห็นรอยยิ้มของเธอ
“ทีมงานมีกินเลี้ยงตอนทุ่มหนึ่งนะ ยังไงก็อย่าเดินเล่นเพลินล่ะ”
“รับทราบค่ะ”
ศลิษาทิ้งกระเป๋าไว้ในห้องแล้วแทบจะวิ่งออกไป เขาได้แต่หัวเราะเบาๆ ไม่กี่นาทีต่อมาพนักงานโรงแรมก็เอาของที่สั่งไว้มาส่ง เขานิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนบอกพนักง
