ต่อสัญญารัก

ศลิษา หญิงสาววัย26ปีที่มีความมุ่งมั่นจะได้แต่งงานกับ วิภพ ชายหนุ่มที่เธอคบหาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยจนขณะนี้ทั้งสองเรียนจบและมีงานทำงาน เธอเก็บเงินเก็บทองไม่ใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายเพื่อที่จะได้ใช้ชีวิตคู่ร่วมกับเขา แต่วิภพก็เปลี่ยนไปที่ละน้อย เริ่มไม่สนใจเธอหาเรื่องตำหนิต่อว่าเธอต่างๆนานา จนสุดท้ายก็ขอเลิกกับเธอ  แม้เขาจะบอกว่าเขาไม่ได้มีคนใหม่ แต่เมื่อเธอพบความจริง วิภพติดพันกับลูกสาวเจ้าของบริษัทที่เขาทำงานอยู่     ชีวิตที่เคยเรียบง่ายจึงเปลี่ยนไป และเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต!  ศลิษา แสนดีพร้อม หญิงสาววัย26ปี เธอควรได้ฉลองวันเกิดปีที่26ด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ทว่าเธอกลับต้องนั่งในห้องอย่างเดียวดาย บนโต๊ะมีเค้กขนาด1ปอนด์ และเทียนเล่มน้อยที่ให้แสงริบหรี่ ตามที่คิดหวังไว้คือที่ตรงนี้มีเธอกับวิภพคนรักที่คบหากันมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย ตอนนี้ก็5ปีเข้าไปแล้ว หญิงสาวจำได้ว่า ใครต่อใครพูดกันว่า 7 ปีรักจืดจาง แต่นี่เธอกับเขาคบกันมา5ปีเอง นึกถึงตอนนี้น้ำตาใสๆ ไหลรินเปื้อนแก้มนวล เธอควรสังเกตการเปลี่ยนแปลงของเขาได้ตั้งนานแล้ว เขาเปลี่ยนไป แต่เธอก็คิดว่าคงเพราะหน้าที่การงานมากกว่า “ผมเบื่อ นิดไม่เข้าใจเหรอ ผมยังอยากเที่ยวอยากกินดื่มกับเพื่อนฝูง จะให้อุดอู้อยู่แต่ในห้องเหมือนคุณได้ยังไง” “แต่เราต้องเก็บเงินสร้างครอบครัวด้วยกันนะ” “ครอบครัว! ยังไงผมก็แต่งงานกับคุณอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ผมขอเป็นอิสระบ้างได้ไหม” “ทำไมภพพูดแบบนั้นละคะ”  “นิด ผมว่าเราห่างกันสักพักเถอะ” “ภพค่ะ... นิดทำอะไรผิด” “คุณควรพิจารณาตัวเองแล้วตอบตัวเองดีกว่านะ” เขาพูดกับเธอแบบนั้นเมื่อสองสัปดาห์ก่อน แล้วเขาก็เงียบหายไปจากชีวิตเธอ ศลิษาพยายามติดต่อเขา เพียงพยายามเป็นฝ่ายขอโทษทั้งที่ตัวเองไม่รู้ว่าทำอะไรผิด เขาบ่ายเบี่ยงไม่ยอมพบหน้า จนวันที่เธอไปดักเจอเขาที่หน้าบริษัทที่วิภพทำงานอยู่ เธอจึงได้เห็นภาพบาดตาบาดใจ วิภพจับมือถือแขนกับหญิงสาวหน้าตาดี หน้าตามีความสุขกว่าอยู่กับเธอเสียอีก หัวเราะต่อกระซิกแบบที่ใครเห็นก็เดาได้ไม่ยากว่าไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมงาน นับตั้งแต่นั้น เธอเหมือนคนโรคจิตไปทันที คอยตามสืบเรื่องของเขา เธอกับเขาทำงานคนละที่กันยังไม่ได้อยู่ด้วยกัน แม้คบกันมานานวก็ตาม เรื่องส่วนตัวของเขาเธอจะไม่เข้าไปยุ่ง ทำให้เธอไม่เคยรู้ว่า เขาแอบคบใครซ้อนซ่อนไว้อีกคน แถมผู้หญิงคนนั้นคือ “ปนัดดา” ลูกสาวรองประธานบริษัทที่วิภพทำงานอยู่  เธอเองก็ไม่รู้ทำไมวิภพถึงได้มีโอกาสรู้จักคุณหนูโฮโซคนนั้นได้ ศลิษาเพียงพยายามง้อเขา และวันนี้ ถือเป็นวันพิเศษ หากเขากลับมาหาเธอ เธอจะให้โอกาสได้เริ่มกันใหม่ ไม่คิดถึงสิ่งที่ผ่านมา แต่สุดท้ายก็มีเพียงเธอและเค้กตรงหน้ากับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม เธอสั่งตัวเองให้หยุดร้องไห้เสียที แต่มันก็ยากเย็นเหลือเกิน นี่วันเกิดของเธอ มันควรเป็นวันเริ่มต้นใหม่ที่งดงามมิใช่มาจมน้ำตาอยู่แบบนี้  หญิงสาวลุกขึ้นด้วยร่างกายที่อ่อนล้า เดินเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น แต่มันยังไม่สามารถเรียกความมั่นใจกลับมาได้ จนเธอมองเห็นหญิงสาวในกระจกตรงหน้า มือเรียวเช็ดไอน้ำที่เกาะบนกระจกออก เผยให้เห็นใบหน้าซีดเซียวไร้สีสันและขาดชีวิตชีวา ผมยาวยุ่งเป็นกระเซิงแถมยังแตกปลาย เธอเอียงซ้าย เอียงขวา เห็นแก้มตัวเองตอบลงไปมาก ผิวออกเหลืองเหมือนคนป่วย  ตายแล้ว! ตายจริง! ยัยผู้หญิงอัปลักษณ์คนนั้นคือเธอเหรอ ศลิษาหัวเราะทั้งน้ำตา เอาเถอะ เธอมีวันหยุดที่ไม่เคยได้ใช้ เงินเก็บที่ไม่ได้บอกวิภพอยู่ก้อนหนึ่ง เธอควรจะใช้วันเกิดตัวเองเป็นวันเริ่มต้นใหม่ ในเมื่อเขาไม่รักเธอ เธอก็ควรรักตัวเอง ชีวิตที่ผ่านมามันแสนเรียบง่าย พ่อกับแม่ของเธอแยกทางกันตั้งแต่เด็ก เธออยู่กับป้าที่ไม่ค่อยใส่ใจอะไรนัก เรื่องดีเดียวที่เธอชอบคือการไม่ถูกสนใจ  หากเธอกลับไปงานเลี้ยงรุ่น อาจไม่มีใครจำเธอได้ด้วยซ้ำ เธอแทบไม่เคยมีตัวตน จนกระทั่งเรียนมหาวิยาลัย ขึ้นปี2 ย้ายไปอยู่หอ เรื่องดีเรื่องที่สองคือพ่อจ่ายค่าที่พัก แม่จ่ายค่าเทอม ป้าให้ค่าข้าว เธอเลือกเรียนไปทำงาน บางคนว่าเธอขยัน บางคนว่าเธออดทน แต่เปล่าหรอก เธอแค่ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตตัวเอง ฟังดูตลกแต่มันก็เป็นอย่างนั้น จนช่วงปีสุดท้ายที่ได้เจอวิภพ เขาเรียนวิชาโทเดียวกับเธอ และเขากำลังหากลุ่มอยู่เพื่อทำรายงานชิ้นสุดท้ายขอจบ  การเอาอกเอาใจของเขาทำให้เธอหวั่นไหว และเมื่อสอบเสร็จแล้วเขาก็ยังวนเวียนอยู่ในชีวิตเธอ  ชีวิตเรียบๆ ง่ายๆ เปลี่ยนไป เธอมีเขา เขามีเธอ ศลิษาคิดอะไรง่ายๆแบบนั้น ผลการเรียนในระดับปานกลาง เธอได้งานประจำทันที่เรียนจบ เพราะเคยทำงานพิเศษมาก่อนทำให้มีประสบการณ์ แม้เป็นเพียงพนักงานธรรมดา แต่เงินเดือนมั่นคง ซึ่งมันก็ทำให้เธอคิดฝันการใช้ชีวิตร่วมกับเขา แน่นอน เธอไม่อยากซ้ำรอยพ่อกับแม่ เธอจึงหวังในตัวของเขามาก