Chapter 17
1355 Words
นับดาวเปลี่ยนชุดพยาบาลแสนสวยมองตัวเองในกระจกก่อนจะยิ้มออกมาอย่างภูมิใจในตัวเอง ก็คนมันสวยอ่ะผู้ชายที่ไหนเห็นไม่หลงบ้างให้มันรู้ไปโดยเฉพาะผู้ชายอย่างสารวัตรมาวิน
“เอาสิ๊ จะไล่กลับก็ถือว่าใจแข็งมาก”
หญิงสาวเก็บของใส่ถุงก่อนจะเดินออกไปทันที เธอเดินอ้อมมาข้างหลังของชายหนุ่มก่อนจะเดินผ่านเพื่อไปหยิบกระเป๋าอย่างอื่น สารวัตรมาวินเห็นหญิงสาวในชุดพยาบาลก็มองตาค้างกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ตั้งแต่คุยกันมาเขาไม่เคยเห็นหญิงสาวในชุดคอสเพลย์แบบนี้เลยสักครั้ง
“หนูกลับก่อนนะคะสารวัตร”
“ทำไมใส่ชุดแบบนี้”
เขามองเธอก่อนจะเอ่ยเสียงสั่น หญิงสาวก้มมองตัวเองก่อนจะร้องอ่อออกมายิ้มๆ
“อ่อ พอดีว่าเข้าห้องน้ำเมื่อกี้แล้วโดนน้ำชุดมันเปียกค่ะ มีชุดพยาบาลที่เพิ่งซื้อมาก็เลยเอามาเปลี่ยนก่อน ตอนแรกว่าจะใส่นอนกับคุณแต่คุณไล่หนูกลับ… งั้นหนูไปก่อนนะคะ”
เธอตีหน้าเศร้าเสียใจที่ชายหนุ่มไม่ยอมให้ค้างด้วยเดินคอตกเดินออกไปอย่างเชื่องช้าเพราะยังมีความหวังว่าชายหนุ่มจะยอมใจอ่อนและให้อภัยเธอ สารวัตรมาวินมองตามหญิงสาวไปด้วยความสองจิตสองใจ เขาคิดถึงเธอมากและนี่เป็นโอกาสในไม่กี่ครั้งที่เธอจะสามารถนอนค้างกับเขาได้ และแน่นอนว่าเขาต้องไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือไป
สารวัตรมาวินเดินเข้าไปดึงหญิงสาวให้หันเข้ามาหาตัวก่อนจะโน้มใบหน้าหญิงสาวมาจูบอย่างดูดดื่ม มือหนาลูบไล้ตัวเธออย่างโหยหาและนับดาวในตอนนี้ยังไม่ร้องห้ามเขาเพราะต้องรอให้โอกาสเหมาะสมก่อนถึงจะคุย
“อื้มมมมม”
หญิงสาวร้องครางออกมาก่อนจะถูกชายหนุ่มอุ้มไปในห้องนอน และเมื่อเขาวางเธอลงบนเตียงก็ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก นับดาวดันตัวชายหนุ่มออกเล็กน้อยก่อนจะยิ้มกว้างออกมา
“ตกลงว่าให้อภัยหนูหรือยังคะ”
“ค่อยคุยได้มั้ย”
ในหัวสมองของชายหนุ่มในตอนนี้มีแต่ความอยากมากกว่าอย่างอื่น
“ไม่ได้ค่ะเราต้องคุยกันก่อนไม่งั้นไม่ต้องมีอะไรกับหนู”
“นี่ขู่พี่เหรอ…”
สารวัตรมาวินทำหน้าทึ่งมากไม่คิดว่าเธอจะเอาเรื่องนี้มาต่อรอง นี่อย่าบอกนะว่าไอ้ชุดพยาบาลที่ใส่มาอ่อยเขาเธอตั้งใจจะใช้แผนนี้ทำให้เขายอมหายโกรธ ถือว่าฉลาดเพราะเขาอยากให้เธออยู่ด้วยมาก
“ไม่ได้ขู่ค่ะแค่แลกเปลี่ยนกันเฉยๆ”
“เหอะ! ก็เราดื้อไง”
เขาโน้มใบหน้าไปซุกไซ้ตามตัวหญิงสาว เธอไม่ยอมเช่นกันดันตัวชายหนุ่มออกก่อนจะเอ่ยถามย้ำอีกครั้ง
“พูดมาเลยค่ะว่าหายโกรธแล้ว สัญญาว่าจะตามใจคุณทั้งคืนเลยค่ะ”
นับดาวใช้มือเล็กลูบไล้ตามหน้าอกชายหนุ่มแผ่วเบา เขานิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะยอมแพ้ต่อผู้หญิงตรงหน้า ถ้าเป็นคนอื่นเจอแบบนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกัน
“หายก็ได้ แล้วอย่าให้รู้ว่าทำอีกนะคราวนี้พี่ไม่อยู่เฉยแน่”
“ชิ! หนูไม่ทำอีกแล้วแหละถ้ารู้ว่าทำดีแล้วไม่ได้ดีแบบนี้อ่ะ”
นับดาวทำหน้าหงิกงอก่อนจะถูกชายหนุ่มจูบปิดปากเพราะหมั่นไส้ในความขี้ประชดประชันของเธอ ทั้งสองคนขยับเข้าหากันอย่างโหยหาสัมผัส สารวัตรมาวินคิดไม่ตกเลยว่าถ้าหญิงสาวไปฝึกงานที่กรุงเทพเขาจะเหงามากขนาดไหน การบินไปหาไม่ใช่เรื่องลำบากอะไรแต่เขาบอกว่าที่นั่นทำงานกันโหดมาก เงินดีก็จริงแต่แทบไม่มีเวลาเป็นส่วนตัวเลยสักนิดเดียว แต่เขาก็จะไม่พูดอะไรเพราะทุกอย่างมันคืออนาคตของนับดาว และเขาจะทำให้เธอรู้ว่าผู้ชายคนนี้รักและอดทนรอเธอได้เสมอ
หลังจากที่ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์อย่างลึกซึ้งนานเป็นชั่วโมง นับดาวก็มานั่งเล่นตรงโซฟาโดยมีชายหนุ่มโอบเอวเธออยู่ข้างกายไม่ห่าง
“คุณคิดถึงขั้นแต่งงานกับหนูมั้ยคะ”
หญิงสาวเอ่ยถามชายหนุ่ม เขาหอมแก้มหญิงคนรักก่อนจะเอาคางมาเกยไว้ตรงไหล่กว้าง
“พร้อมแต่งตอนนี้เลยนะถึงแม้ว่าจะยังไม่ได้เป็นแฟนกันก็เถอะ”
“ถึงขนาดนี้แล้วยังไม่เป็นอีกเหรอคะ”
นับดาวเอ่ยถามเสียงขำขัน เขาล้อเธอเรื่องในอดีตอยู่บ่อยๆจนเธอขี้เกียจคุยเรื่องนี้กันแล้ว
“ก็หนูบอกว่าจะยอมเป็นตอนเรียนจบ”
“งั้นเป็นตอนนี้ก็ได้ค่ะ หนูจะเป็นแฟนคุณ”
เธอเอ่ยออกมาเสียงหวานชายหนุ่มได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มกว้างออกมาทันที ถึงแม้รู้คำตอบอยู่แล้วว่าเธอต้องตกลงแต่พอได้ยินมันก็อดยิ้มไม่ได้
“แต่งงานก่อนไปมั้ย”
“บ้า… รีบไปไหนคะ หนูว่าจะปรึกษาคุณว่าเราเปิดบัญชีด้วยกันแล้วก็เก็บเงินด้วยกันมั้ยคะ เอาไว้ซื้อบ้านแล้วก็แต่งงานไง”
นับดาวเอ่ยถามเสียงอ่อนโยน เขาพยักหน้าสนับสนุนมันเป็นความคิดที่ดีนะช่วยกันหาเงินและเขาเคยเสนอไปแล้วว่าเรื่องบ้านกับแต่งงานเขาจะออกเงินเอง แต่เธอไม่ยอมบอกว่าชายหญิงเท่าเทียมกันเพราะฉะนั้นทำแบบนี้เธอสบายใจที่สุด
“ได้สิคะพรุ่งนี้ไปธนาคารด้วยกัน แล้วก็วันหยุดนี้พี่จะพาหนูไปเจอคุณแม่พี่อยากเจอมั้ย”
“จริงเหรอคะ อยากเจอค่ะ”
หญิงสาวยิ้มกว้างออกมาทันที เธอแค่อยากจะเจอครอบครัวของเขาบ้างและไม่คิดว่าจะเร็วกว่าที่คิดไว้ เธอคิดว่าแค่ไม่กี่เดือนเขาคงยังไม่พาไปแต่ถ้าเขาโอเคเธอพร้อมไปอยู่แล้ว สารวัตรมาวินยีผมหญิงสาวเล่นอย่างเอ็นดู เขาจริงจังกับเธอมากและเราเริ่มจะคุยเรื่องอนาคตร่วมกัน นับดาวเป็นผู้หญิงที่ไม่เคยเอาเปรียบผู้ชายทั้งที่รู้ว่าเขามีเงินมากพอให้เธอเอาไปแต่หญิงสาวไม่เคยคิดยุ่งแถมยังอยากช่วยเก็บเงินอีกด้วย
“เราสร้างบ้านใกล้ๆแม่นับเงินได้มั้ยคะ หนูจะได้ดูแลแม่ได้ด้วย หรือว่าคุณต้องกลับไปดูแลคุณแม่เหมือนกัน”
“ไม่เป็นไรค่ะแม่อยู่บ้านข้างพี่ชาย เขาดูแลอยู่ส่วนพี่ก็ส่งเงินให้แล้วก็ไปเยี่ยมบ่อยๆก็พอ แต่ถ้าวันหนึ่งท่านอยากมาอยู่ด้วยหนูจะโอเคใช่มั้ย”
เขาต้องถามคนร่วมใช้ชีวิตก่อนเพราะถ้าเธอไม่โอเคเขาจะได้หาวิธีอื่น การแต่งงานควรจะแยกบ้านอยู่เป็นเรื่องที่ดีกว่า แต่ถ้าเธอยอมรับได้มันก็จะดีมาก
“ได้สิคะหนูยังไงก็ได้ ขอแค่เราอยู่แล้วมีความสุขแค่นี้ก็พอแล้วค่ะ”
“หนูรู้มั้ยว่าตั้งแต่เราคบกันมาพี่ไม่เคยเห็นข้อเสียในตัวของหนูเลยนอกจากความดื้อ มันดีมากเลยนะรู้มั้ย”
“หนูก็ยังไม่เห็นข้อเสียของคุณเลยค่ะ ถึงแม้จะมีแต่หนูรับได้แค่นี้ก็พอแล้ว เนาะ”
ทั้งสองคนมองสบตากันก่อนจะยิ้มออกมาอย่างสบายใจ ตั้งแต่คบกันมาแทบไม่ทะเลาะกันด้วยซ้ำ มันมีแต่ความเข้าใจและเห็นอกเห็นใจกันเสมอ เธอโชคดีที่ได้เจอเขาในเวลาที่เหมาะสมแบบนี้ และชายหนุ่มก็โชคดีที่ได้เจอหญิงสาวในเวลาที่เหมาะสมเช่นกัน…
- Writer
