ณ ประเทศไทย
แอนเธียเดินทางมาถึงเมืองไทยด้วยความอ่อนล้าทั้งกายและใจ การได้กลับมาเมืองไทยครั้งนี้เธอรู้สึกใจหายไม่น้อย มันเหมือนกับว่าเธอจะไม่ได้มีโอกาสกลับไปหาคุณปู่วาดิมอีกแล้ว และถ้าเป็นอย่างนั้นจริงเธอก็คงจะไม่ได้เจอคนที่เธอแอบรักอย่างโรแลนด์ด้วย แต่พอเธอนึกถึงเหตุการณ์นั้นเธอก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาในหัวใจทันที
"ดูทำหน้าเข้าแม่เรียกตั้งนานแล้วมัวคิดอะไรอยู่ล่ะลูก"
"ปะ เปล่าค่ะคุณพ่อคุณแม่มาถึงตั้งแต่เมื่อไรคะเนี่ย"
"ก็แม่ของลูกน่ะสิพอรู้ว่าลูกใกล้ถึงก็ชวนพ่อมานั่งรอสองชั่วโมงเห็นจะได้นะลูก"
"โถว่จะรีบมานั่งรอลำบากๆที่นี่ทำไมละคะคุณแม่ หนูมาถึงแล้วหนูรอคุณพ่อคุณแม่ได้ค่ะ"
"ก็แม่คิดถึงหนูนี่ลูก"
"หนูก็คิดถึงคุณแม่เหมือนกันค่ะ คิดถึงที่สุดเลยค่ะ" อ้อมกอดของคนเป็นแม่มันอบอุ่นอย่างนี้นี่เอง ยามที่ท่านกอดเธอเธอรู้สึกว่าปัญหาหรือความเจ็บช้ำที่ได้พบเจอได้มลายหายไปชั่วขณะ วินาทีนี้เธอมีควา
