บทที่4.ผู้ชายอย่างเขามันปีศาจชัดๆ

1546 Words

เสียงเพลงชะงัก ทุกคนในบริเวณที่กำลังสนุก หันมามองชายหนุ่มเป็นตาเดียว แต่เวลานี้องลงออสตินเสียแล้วสิ เขาโกรธจัด!! โกรธแบบที่ไม่สามารถควบคุมตัวเอง เพียงเพราะถูก ‘คนๆ เดิม’ ปฏิเสธ “หล่อนไม่ได้เป็นพนักงานที่นี่ครับ ผมบังคับ ‘เค้า’ ไม่ได้” เก่งตอบตามจริง เหงื่อแตกพลั่กๆ “หมายความว่าไง?” ออสตินหรี่เสียงลง แต่มันยังเคร่งเครียดเหมือนเดิม ดนตรีบรรเลงต่อ คนที่ไม่เกี่ยวข้องหันไปสนุกกับเสียงเพลง เมื่อไม่ได้มีอะไรร้ายแรง... เป็นภาวะที่น่าอึดอัด...มันบีบอัดเสียจนเก่งอยากจะเป็นลม เขาไม่เข้าใจลูกค้าหนุ่มสักนิด ปูชิดาสวยก็จริง...แต่เทียบกับสาวๆ คนอื่นที่เดินกรุยกรายอยู่ในบริเวณนี้ หล่อนจืดชืดจะตาย แถมหล่อนยังผ่านการมีลูกมาแล้ว น่าสนใจตรงไหน? “ชิดาไม่ได้ทำงานประจำที่นี่หรอกครับ หล่อนมาเฉพาะกิจ มีสาวๆ คนอื่นน่าสนใจกว่าหล่อนอีกเยอะ หากคุณสน... ผมจะคิดราคาพิเศษให้” เก่งรีบตะล่อม...ผู้หญิงคนเดียวที่ไม่ได้สวยเลิศเลอ หากเขาหาคนอื่นมาทดแทนได้ ลูกค้าน่าจะพอใจมากกว่า ออสตินสูดลมหายใจลึกๆ เขาถูกหล่อนฉีกหน้า และเขาไม่มีทางยอม...เรื่องนี้ต้องไม่จบแค่นี้ “หล่อนกลับไปแล้วรึ?” เขาสะกดความโกรธลง งานนี้ไม่ได้จบตรงเขาแพ้... “ครับ...” เก่งรีบตอบ หนุ่มใหญ่ยิ้มประจบพร้อมกับโบกมือเรียกสาวๆ คนอื่น “หาที่อยู่หล่อนให้ผม...ที่เหลือผมจะจัดการเอง” บรั่นดีแก้วใหญ่ออสตินยกจ่อปากแล้วก็กระดกกลืนหน้าตาเฉย เขาคลี่ยิ้มดุๆ งานนี้เขากัดไม่ปล่อย เขาจะทำทุกทางให้หล่อนมาสยบตรงหน้า ให้ปูชิดาคลานเข้ามาหมอบแทบเท้า เขาเลยทีเดียว... “ซวยฉิบหาย!! มันอยากได้อะไรว่ะ ผู้หญิงมีลูก มีผัวแล้ว สวยๆ ดันไม่ชอบ!!” เก่งบ่นอุบ เขาเดินหาที่เหมาะๆ เพื่อสอบถามข้อมูลส่วนตัวของปูชิดาจากรำเพย เมื่อลูกค้าต้องการรู้และไอ้หมอนั่นคงเปย์ไม่อั้นเพราะกระเป๋าออสตินตุงพอตัว “รำเพย...พี่มีเรื่องอยากถาม?...” หนุ่มใหญ่รีบกรอกเสียงถาม หลังปลายสายกดรับ “มีอะไรเหรอพี่เก่ง หนูกำลังยุ๊งยุ่ง!!” หญิงสาวบ่นอุบ หล่อนกำลังวุ่นวายกับเรื่องสามี เธอจึงตอบเสียงเคร่งๆ เกือบจะกดวางสาย หากฝ่ายนั้นไม่รีบกรอกเสียงตอบกลับมา “อย่าเพิ่งวางนะโว้ย!! อีเพย...นี่เรื่องคอขาด หากแกตัดสายพี่ พรุ่งนี้แกเตรียมตัวตกงาน” เก่งไม่ได้ขู่ ไอ้หนุ่มนั่นดูจริงจัง เขาเชื่อว่าหมอนั่นทำได้ หากไม่ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ “ร้ายแรงขนาดนั้นเชียว” รำเพยชะงัก เธอย้อนถามพร้อมกับรอ “เอ่อ เพื่อนแกน่ะ รู้ที่อยู่หล่อนไหม?” “ใคร?” รำเพยยังตามไม่ทัน “ปูชิดา พี่ต้องการที่อยู่ชิดา ด่วน!!” “เอาไปทำไม? พี่เก่งอย่าบอกนะว่าจะจ้างชิดาแทนรำเพย” หล่อนโวยกลับ “เปล่า อย่านอกเรื่องน่า ด่วนๆ มีไหม? ถึงตายนะงานนี้ ไว้พี่จะอธิบายวันหลัง” รำเพยตอบเก่งไปแบบงงๆ หนุ่มใหญ่วางสายไปหลังจากนั้น และกระดาษแผ่นน้อยที่จดที่อยู่ของปูชิดาก็ถูกส่งต่อให้กับออสติน ชายหนุ่มปรายตามอง เขาเหวี่ยงเช็คเงินสดที่เขียนเตรียมไว้ให้กับเก่ง โบกมือไล่เมื่อต้องการความเป็นส่วนตัว เก่งถอนใจพรวดๆ เขายิ้มแป้น เมื่อมองเห็นจำนวนเงินที่ระบุในกระดาษ งานง่ายๆ แต่เงินดีชะมัด มือหนาเอื้อมหยิบกระดาษชิ้นเล็กๆ ขึ้นมาส่องดู เขาเบ้ปากเมื่อสถานที่ดูน่าอนาถ มันก็เหมาะสมแล้วล่ะกับคนไม่รักดี หล่อนคงมีชีวิตที่ลำบากพอตัว เมื่อที่อยู่หล่อนเป็นแค่แหล่งเสื่อมโทรมเขายัดกระดาษชิ้นนั้นลงในกระเป๋าเสื้อสูท รินบรั่นดีใส่แก้ว ยกชึ้นจิบแบบเหม่อๆ ออสตินไม่ใคร่จะเข้าใจ หล่อนเป็นลูกเศรษฐี พื้นเพไม่ต่างจากเขา ตระกูลของหล่อนยังเฉิดฉายอยู่ในสังคม แล้วทำไมบุตรสาวคนโตจึงได้ระหกระเหินไปอยู่นอกบ้าน หล่อนทำอะไรไม่ดีงั้นเหรอ? หลังใคร่ครวญชั่วเวลาหนึ่ง ที่นั่งของเขากลับแข็งกระด้าง มันร้อนรุ่มอึดอัด...เหมือนกับว่าเขาหมดสนุกกับการหย่อนใจเสียแล้ว ชายหนุ่มโบกมือเรียกบริกร เขาจัดการเคลียร์ค่าใช้จ่าย เดินโซซัดโซเซออกไปนอกร้าน เมื่อมีเป้าหมายใหม่ อาจจะไม่สำคัญนัก... แต่เขาอยากเห็นด้วยตาตัวเอง... ออสตินสุดเซ็ง!! มือใหญ่ยกตบหน้าผากตัวเอง...เขาลืมได้ยังไงวันนี้เขาไม่มีรถ? ชายหนุ่มยืนคว้าง เขามองหารถยนต์รับจ้าง มีรถยนต์กลางเก่า กลางใหม่วิ่งมาจอดเทียบพร้อมกับร้องถาม “ต้องการรถไหมเพ่ ราคาตกลงกันได้” “ไม่มีเงินสดนะ รับเช็คป่ะล่ะ” ชายหนุ่มไม่ได้ยวน เขาไม่พกเงินสด “จะไปไหนล่ะ เดี๋ยวผมหาที่กดสตางค์ให้ ไม่อยาก!!” ดูเหมือนคนขับรถจะอารมณ์ดี เขาไม่ถือสา หากเป็นวัยรุ่นใจร้อน ออสตินคงโดนบาทา ชายหนุ่มพยักหน้าตกลง เขาส่งกระดาษที่อยู่ให้กับสารถี พร้อมกับกระโจนขึ้นมานั่งด้านข้าง “ตามหาคนไง ‘เมีย’ เหรอ?” คำถามของคนขับ เกือบทำให้ออสตินหน้าคะมำ เขาหันควับไปมอง ขมวดคิ้วจนย่น “ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ!!” “อยากตรงไหน? คุณไปในที่ที่ตัวเองไม่เคยไป ไม่ตามหาคน ก็ต้องหาอะไรสักอย่างที่สำคัญมาก” หนุ่มใหญ่ตอบเสียงใจเย็น เขาขับเคลื่อนรถยนต์ช้าๆ สายตามองหาตู้ ATM ไปด้วย เขาไม่อยากเสียเที่ยวฟรี “มันก็คงจริง” ออสตินไหวไหล่ หล่อนไม่ได้สำคัญนัก แต่เมื่อมีโอกาส เขาไม่อยากพลาด “ว่าแต่...คนที่คุณหาผู้หญิงสิ?” คนขับชวนคุยต่อเพื่อไม่ให้เงียบเกินไป “ประมาณนั้น!!” ชายหนุ่มตอบแบบเสียไม่ได้ “เมียแหงๆ” เสียงตอบกลับมากลั้วเสียงหัวเราะด้วย ชายหนุ่มเริ่มหงุดหงิด แต่... “อย่าเพิ่งโกรธน่า ใจเย็นๆ ก่อน จะโมโหไปทำไม มาง้อเมียไม่ต้องกลัวเสียหน้าหร๊อก!! เดี๋ยวผมช่วย” คำพูดต่อมาทำให้เขาลดทอนความโกรธลง จะเอาอะไรกับคนไม่รู้เรื่อง เมื่อเขากำลังตามหาผู้หญิงที่ ‘เคย’ เป็นเมียจริงๆ นี่ เพียงแต่หล่อนเป็นแค่อดีตเมีย เขาอยากสยบหล่อนซ้ำ เขาสัญญา!! “คงโกรธมากเลยสิถ้า ถึงหนีมาซ่อนตัวในที่ลับตา” คนขับยังชวนคุยเรื่อยๆ และออสตินพยายามไม่ใส่ใจ ชายหนุ่มลงไปกดสตางค์เพื่อใช้จ่ายค่าโดยสาร เขาย้อนกลับขึ้นมานั่งบนรถยนต์อีกครั้ง หลังมีเงินสดพอสมควร “แยกหน้านี่ก็ถึงแล้ว จะไปไหนต่อหรือเปล่า ให้ผมรอไหม?” สารถีคนขับเอ่ยบอก ชายหนุ่มใจเต้นระทึก เหงื่อซึมเต็มอุ้งมือ นี่เขาตื่นเต้นเพื่อ? “รอเดี๋ยวนะ!!” ชายหนุ่มเปิดประตูก้าวลงจากรถยนต์เมื่อถึงจุดหมายปลายทาง เขาเขม้นมองแหล่งชุมชน พร้อมกับขมวดคิ้ว หล่อนมาทำบ้าอะไรอยู่ที่นี่ มันต่างจากบ้านเดิมของหล่อนลิบลับ!! และถ้าจำไม่ผิด...พื้นที่ตรงนี้ เป็นส่วนหนึ่งของสมบัติมากมาที่ออสตินถือครอง... “เอาไงลูกเพ่!! ผมต้องไปส่งรถแล้วอ่ะ” เสียงเร่งเร้าของสารถี ออสตินจึงตัดใจเดินกลับ เขารู้แล้วนี่ว่าหล่อนพักอาศัยอยู่ที่นไหน วันหน้าเขาจะกลับมาใหม่…กับเกมสนุก เพื่อทวงคืนความอัปยศ “กลับ ไปส่งผมที่...” ชายหนุ่มเปิดประตูตอนท้าย เขาก้าวขึ้นไปนั่งตรงนั้น ร้องสั่งเสียงแผ่วๆ ก่อนจะหลุบเปลือกตาลง เขากำลังมึน...เกิดอะไรขึ้นกับบุตรสาวคนโตของตระกูล ‘ไวศยปรานนท์’ หากออสตินเหลียวกลับมามองด้านหลังสักนิด!! ในเสี้ยววินาทีก่อนที่เขาจะหลับตา เขาจะเห็นว่ารถโดยสารประจำทางจอดลงที่ป้ายรถเมล์นั่นและปูชิดาก้าวเท้าลงมา ก่อนจะเดินหายลับเข้าไปในซอยแคบๆ ฟ้าดินคงเมตตาหญิงสาว ปล่อยให้หล่อนสบายใจได้อีกหนึ่งวัน เพราะหลังจากนี้ ปูชิดาจะหาความสุขไม่ได้ หล่อนกำลังผจญกับปีศาจสุดอาฆาต ปีศาจหนุ่มที่พกความคับแค้นมาแน่นอก...เขาอยากแก้หน้าให้ตัวเอง อยากเห็นหล่อนศิโรราบ... มือเรียวยกวางเหนือหน้าผาก กับเสียงถอนหายใจแรงๆ เธอนอนตาค้าง แม้จะง่วงจนเปลือกตาจวนจะปิด ร่างกายต้องการพักผ่อน แต่เธอไม่อาจฝืนใจหลับลงได้ เมื่อยังมีเรื่องค้างคาอยู่ในความคิด อดีตของเธอเมื่อหลายปีก่อน เงาของเขาตามมาหลอกหลอน พร้อมกับตัวเป็นๆ ที่เพิ่งเผชิญหน้ากันหยกๆ... “คุณต้องการอะไรกันแน่ ออสติน?” หญิงสาวรำพัน เธอไม่เข้าใจเขาเลย? เขาต้องการผู้หญิงไปสนองอารมณ์เถื่อนเหมือนเช่นเคย หรือเพราะว่าเขาจำเธอได้... “ช่างเถอะ!! ชิดาจะไม่เหยียบไปที่นั่นอีก”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more