“นางฟ้าเรียกผิด มาดามไม่โกรธใช่ไหมคะ?”
คำถามเศร้าๆ กับแววตาสลดลง
“ไม่หรอก!! สักวันคุณย่าจะอนุญาตเอง...”
ชายหนุ่มปลอบ เขารู้มารดาไม่ใช่คนใจร้าย นางแค่อีโก้เยอะ!! สักวันนางจะอ่อนลง
“ค่ะ...”
เด็กน้อยรับคำเสียงหนักๆ เจ้าตัวถลาวิ่งกลับไปที่เดิมและสนใจกับขนมหวานมากกว่าเรื่องหนักๆ ที่ต้องแบกรับไว้
แสงไฟวิบวับและเสียงพูดคุยแผ่วๆ ทำให้ชายหนุ่มตื่นจากภวังค์และดึงเขากลับเข้าสู่สภาพแห่งความเป็นจริง ออสตินหันกลับมาสนใจแสงไฟวิบวาบหลากสีที่อยู่กลางเพดานในผับกลางกรุงกับผู้หญิงสาวสวยที่กำลังโยกย้ายร่างกายตามจังหวะดนตรีที่เร้าอารมณ์ กับความจำเจที่เขาคุ้นชินแม้จะห่างๆ ไปพักใหญ่ เพราะมัวแต่หาทางเคลมผู้หญิงคนหนึ่งจนไม่มีเวลามาปลดปล่อยตัวเองเหมือนเดิม
ออสตินยิ้มให้ยานิสา หล่อนเดินโยกย้ายเข้ามาหา พร้อมกับถลาขึ้นมานั่งบนตัก กดจุมพิต
