“ชิดาทำอะไรให้คุณเกลียดนักคะ?” ปูชิดาร้องถามด้วยความคับข้องใจ เธอรวบชายผ้าแนบอกนุ่ม ดวงตากลมโตมีแต่คำถาม
“อย่าแกล้งโง่ หากเธอจะลืมความเลวทรามที่เธอทำไว้ แต่ฉันนี่...ฉันไม่ลืม!!”
ออสตินพูดย้ำ เขาควานหาซองบุหรี่เพื่อใช้ดับความโกรธที่ค่อยผุดขึ้นมาอีก
“ชิดาไม่รู้ ชิดาทำอะไร?” หญิงสาวส่ายใบหน้า เธอเป็นฝ่ายถูกกระทำ คนที่ควรแค้นคือเธอ หาใช่ออสติน
“เหรอ? เธอไม่รู้” ชายหนุ่มหน้าเหวอ เขามองใบหน้านองน้ำตา ด้วยความสับสน
ปูชิดาสะอื้นตัวโยน เขาช่างใจร้ายป่าเถื่อน เขาลงทัณฑ์เธอ ทารุณทั้งกายทั้งใจ ไม่ว่าวันนี้ หรือเมื่อ5 ปีก่อน
หญิงสาวรวบรวมความกล้า เธอไม่มีอะไรต้องเสีย เมื่อเขาได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ออสตินก็ควรตอบแทนเธอบ้าง “แล้วคุณจะช่วยพ่อชิดาได้เมื่อไรคะ?”
“หึ…ถ้าเธออยากให้ฉันช่วยพ่อเธอนัก ก็ให้ฉันพาเธอขึ้นเตียงบ่อยๆ สิรับรองได้...ไวศยปรานนท์ของเธอไม่มีทางล่มจมแน่”
“ถ้าเช่นนั้น...จะรอช้
