สองวันต่อมา
พี่แบดไม่อยู่ อีตุ๊ดติดผู้ สงสัยวันนี้ฉันต้องโหนรถเมล์ไปมหาวิทยาลัยเองสินะ รู้สึกเหมือนตัวเองขาดอะไรไปสักอย่าง
ระหว่างรอรถจู่ ๆ ก็มีรถหรูจอดเทียบฟุตบาตตรงหน้าฉันเขาเลื่อนกระจกลงเล็กน้อยเผยให้เห็นใบหน้าของคนขับ
“พี่กันต์ สวัสดีค่ะ” ฉันเอ่ยทักทายและยกมือไหว้เขา
“ครับ ขึ้นมาสิไหน ๆ ก็ไปทางเดียวกันอยู่แล้ว”
“เอ่อ...”
“ไอ้แบดไม่ว่าหรอก ไม่ต้องเกรงใจ”
เอายังไงดีนะ อีกหนึ่งชั่วโมงจะเข้าเรียนแล้วด้วยรถเมล์ก็ยังไม่มา แค่ไปกับพี่กันต์คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง
“ขอบคุณนะคะ” ฉันว่าพลางเปิดประตูรถเข้าไปนั่งด้านใน
“ปกติเรามารถเมล์เหรอ”
“ค่ะ วันไหนรีบจริง ๆ ก็แท็กซี่”
“เหมือนพี่ตอนเข้าปีหนึ่งเลย”
“แต่บางทีเพื่อนก็มารับค่ะแต่หนูเกรงใจพวกมันไงเลยเลือกที่จะไปเองมากกว่า”
“แล้วไอ้แบดล่ะ มันมารับมาส่งเราบ่อยไหม?”
ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมพี่กันต์ถึงถามแบบนี้ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกหรือเขาอาจจะอยากฟั
