“เดี๋ยวกูไปส่งน้องก่อนนะ” หันไปบอกพวกมันก่อนครับ
“เออ ไปส่งดี ๆ นะโว้ย”
“ส่งที่บ้านนะ ไม่ใช่พาน้องแวะที่อื่น”
“สัส!”
... : ฮ่า ๆ ๆ
ต้องให้ด่าก่อนครับถึงจะสบายใจกัน
“อย่าไปฟังพวกมันมาก พี่ไม่ใช่คนแบบนั้น” แต่ถ้าเมื่อก่อนก็ยอมรับครับแต่นั่นมันเมื่อก่อนไง ไม่ได้คิดจริงจังหรือรู้สึกกับใครเป็นพิเศษ
“แต่พี่ยิ่งกว่านั้นอีกใช่ไหมคะ?”
“หืม... ไม่ใช่สิ”
“ฮ่า ๆ ”
“วันหยุดนี้เราว่างหรือเปล่าพวกพี่จะไปทะเลไปด้วยกันไหม ชวนเพื่อนไปด้วยก็ได้ หลาย ๆ คนสนุกดี”
“ทะเลเหรอคะ” น้ำเสียงตื่นเต้นเชียวครับ “ตั้งแต่เกิดมาหนูยังไม่เคยเห็นทะเลสักครั้งเลยเห็นก็แค่ในทีวี” เธอพูดพร้อมรอยยิ้มที่โคตรจะสดใส มันเป็นประโยคธรรมดาก็จริงครับแต่ผมกลับรู้สึกว่าน้องพูดออกมาตามความรู้สึกของตัวเอง เหมือนเด็กที่ได้ออกจากบ้านครั้งแรกยังไงยังงั้น
“เดี๋ยวพี่พาไปเอง พี่จะเป็นคนแรกที่ทำให้เราได้สัมผัสพื้นผิวทะเล”
“ต้องสนุกมากแ
