Uçağa bindik. Uçak kalkarken Rüzgar' ın koluna resmen yapıştım. Hayır öyle kemer takamadığım için romantik bakışmalar falan yaşanmadı elbette. Süre doldurmaya çalışan Türk dizisi değildik çünkü. Kemerimi kendim taktım ve en az on kez kontrol ettim. Sanki uçak düşerse beni kemer koruyacak gibi. Tamam kemer sarsıntılarda korumak içindi ama ondan daha büyük tehlike uçağın düşmesiydi. Niye uçaklarda can yeleği vardı? Paraşüt olması gerek miyor muydu? Bütün bunları düşünürken Rüzgar' ın bileğini tuttum ve uçak inene kadar da bırakmadım. Sadece gülümsedi. Suyunu sol elle içti. İşte buna düşülürdü. Bende düştüm. Sahi nereden çıkmıştı bu düşme tabiri? Ben nereden duymuştum? Kullanıyordu, bende kullanıyordum işte. Yalnız gerçekten hoş hareketti. Yani elini de çekebilirdi sonuçta. Uçak sonunda indi
