Gözümü bir hastane odasında açtım. Ebru bana gülümsedi.
" Sonunda kendine geldin. Ay çok mutluyum Eylül. Çok sevindim. Bu arada abimin bu kadar kıskanç olduğunu bilmiyordum. Bayıldığını fark edince Güngör seni kucakladı. Hayret o şerefsizde bile merhamet varmış. Abimin kucağından bir kapışı vardı görmeliydin. Tebrik ederim Eylül. Çok sevindim. Ay dur. Abime haber vermem lazım kendine geldiğini. " dedi ve çıktı. Ne dediğini anlamamıştım. Niye tebrik ediyordu beni. Ay sonunda kendimi rezil ettim diye mi ediyordu yoksa? Bu büyük yetenekti bence. Zenginlik bana dokunuyordu kesin. Alışmadık götte don durmuyordu işte.
Rüzgar girdi. Arkasından içeri Güngör girdi. Güngör' ün gözünde sanki ölmüşüm gibi bir acı vardı. Yüzüne baktığımda gözümde bunu görüyordum ve bu bana çok tuhaf geliyordu. İçer
