Şok olmuş bir halde ona bakıyordum.
" Uyu Eylül. " dedi. Ne yani farkında mıydı? Bile isteye mi sarılmıştı? Gözlerim şaşkınlıktan yuvalarından fırlayacaktı. Rüzgar gözünü bile açmamıştı. Uykusunda konuşuyor da olabilirdi. Önce hiç uyuyamayacağımı zannettim ama sonra sanırım çok ağladığım için gözlerim kapandı. Çağrı' nın hayatı çok ağırdı ve olmayacak bir şey için hayata tutunması insanı korkutuyordu. Bunun olmayacağını kendi de biliyordu ve gün gelirde kendini kandıramazsa ne olacağını bilmiyordum. O kadar çok gülüp eğleniyordu ki aslında her gülüşü hayatla bağı olmadığının bir imzasıydı. Bundan emindim artık. Bir gün bir yerde tamamen pes edebilirdi.
Gözümü açtığımda yatakta yalnızdım. Saat neredeyse öğlene geliyordu. Sabah yatarsam öğlen uyanmamdan daha normal bir şey yoktu elbette.
