เสี่ยเบลคลั่งรัก

ตอนที่ 4

เช้าวันต่อมาเอยมาเรียนสายเล็กน้อยด้วยความไม่สดใสเท่าไรนัก ระหว่างวันที่นั่งเรียนก็เต็มไปด้วยความง่วงงุนเพราะว่าเมื่อคืนกว่าจะหลับเวลาก็ปาเข้าไปตีห้าแล้ว

เธอนั่งเรียนเงียบๆจนถึงเวลาบ่ายสามแล้วก็ยิ้มกว้างคิดว่าจะกลับไปนอนให้เต็มอิ่มจากนั้นค่อยตื่นขึ้นมาอ่านหนังสือดีกว่า แต่ในขณะที่กำลังก้าวเท้าเดินออกไปพร้อมกับคนอื่นเพื่อนชายอีกห้องก็วิ่งมาหาพร้อมกับส่งน้ำให้แบบงงๆจากนั่นก็รีบวิ่งหนีไป เธอยังไม่ได้เปิดน้ำเปล่าดื่มโทรศัพท์ที่อยู่ในกระโปรงก็สั่นด้วยเบอร์ไม่คุ้นเคย

ครั้งแรกกดตัดสาย

ครั้งที่สองก็โทรมาเลยกดรับ

[เสี่ยรออยู่หน้าโรงเรียน]

"เสี่ยเบล!"

[จะให้เสี่ยเดินไปรับหรือหนูจะเดินออกมาเองดีละ?]

"รออยู่ตรงนั้นแหละค่ะ" เธอกดวางสายเองแล้วเดินออกไปที่หน้าโรงเรียนพร้อมทั้งกวาดสายตามองหาเสี่ยเบลจนในที่สุดก็เห็นรถเบนซ์สีขาวมุกจอดอยู่แต่ว่ารถไม่เห็นจะขยับเลยหรือว่าต้องให้เธอเดินเข้าไปหาอีก

"เมื่อกี้ใคร?"

"อ้าว! เสี่ยเบลมาอยู่ตรงนี้ได้ไงคะแล้ว...มาตอนไหน?"

"เมื่อกี้ใครให้น้ำแล้วมันเป็นอะไรกับหนู?"

"เพื่อนอยู่ห้องทับสามค่ะ เสี่ยเบลเห็นด้วยเหรอ?"

"อย่ารับของใครมั่วๆอีกนะ" เขามารอก่อนโรงเรียนจะเลิกยี่สิบนาทีได้มั้งเลยถือโอกาสเดินลงมาเผื่อว่าเธอจะจำรถไม่ได้แต่กลับได้เห็นเด็กหนุ่มมันเข้ามาจีบเธอต่อหน้าต่อตาเลยทนไม่ไหว

พึ่งเริ่มต้นจีบยังหวงขนาดนี้เลย

แล้วหลังจากนี้ละ?

เสี่ยเบลหยิบขวดน้ำจากมือเธอโยนลงถังขยะแล้วจากนั้นก็พาไปขึ้นรถที่จอดอยู่ไม่ไกลมาก เขาไม่ยิ้มแย้มเหมือนทุกครั้งจนน่ากลัว แววตาดุยังมองออกไปที่ประตูโรงเรียนช่วงที่เพื่อนคนอื่นเดินออกมาและหนึ่งในนั้นคือคนเอาน้ำมาให้เธอ

เคยมีเรื่องอะไรกันมารึเปล่านะ

"เราจะไปไหนกันเหรอคะ?"

"หนูอยากไปไหนละ?"

"อยากกลับหอ วันนี้หนูง่วงมาก"

"ตามใจ" ดูจากหน้าตาแล้วก็เหมือนว่าง่วงจริงๆแล้วขอบตายังคล้ำมากอีกด้วย เขาหยิบน้ำกับขนมที่แวะซื้อมาส่งให้เธอกินเล่นไปพลางๆในระหว่างขับรถออกไปช้าๆอย่างไม่เร่งรีบมาก

หอพักอยู่ไม่ไกลเลยแล้วถ้าเธอจะย้ายหอพักตอนเข้ามหาลัยมันก็ไม่ค่อยจำเป็นเท่าไรนักถ้าหากตอนนี้เป็นเมียเขาแล้ว

ยังไงก็จะล่อลวงมาให้ได้!

ขับรถมาเรื่อยๆด้วยความเร็วคงที่พร้อมกับเปิดเพลงฟังระหว่างทาง หันไปอีกทีเธอหลับซะแล้วสงสัยเมื่อคืนคงจะอ่านหนังสือหนักมากเกินไปแน่ๆเลย

ใบหน้าเด็กมัธยมปลายที่ไร้เครื่องสำอางเนียนละเอียดแทบจะไม่มีรอยสิวให้เห็นด้วยซ้ำ ผิวขาวอมชมพูไปทั่วทั้งตัวได้อย่างน่าเอ็นดูและเมื่ออยู่ในชุดนักเรียนน่ารักสมวัย เปียผมที่ยุ่งหน่อยๆผูกด้วยโบว์สีน้ำเงินเข้มแล้วยิ่งน่ามองนานๆ

เขาจอดรถหน้าหอพักแล้วเธอยังคงไม่ตื่นเลยฉวยโอกาสก้มเข้าไปดูใกล้ๆพร้อมยิ้มกว้างด้วยความเอ็นดูแต่ในจังหวะนั้นเองเปลือกตาขยับเปิดออกมองด้วยความตกใจ

ใบหน้าห่างกันเพียงแค่ลมหายใจกั้นเท่านั้นเอง

"เอ่อ...เสี่ยแค่จะปลุกน่ะ"

"ขอบคุณที่มาส่งหนูค่ะ"

"เสี่ยซื้อขนมมาฝากเยอะเลย ให้เสี่ยช่วยยกขึ้นห้องดีกว่านะ หนูอยู่ตั้งชั้นสี่กว่าจะเดินขึ้นบันไดถึงหมดแรงพอดี"

"รู้ได้ไงว่าหนูอยู่ชั้นสี่!?"

"เสี่ยเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าเป็นเจ้าของหอพักแถบๆนี้"

"งั้นก็ได้ค่ะ" เธอพึ่งจะเห็นเบาะด้านหลังว่าเต็มไปด้วยถุงหลายใบที่ใส่ของค่อนข้างเยอะมากไม่รู้ว่าซื้ออะไรมาบ้าง

เขาคงไม่ทำอะไรแย่ๆกับเธอหรอกมั้งเพราะว่าครั้งก่อนโน้นก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากเลี้ยงข้าวต้มกับให้เงินมาหนึ่งพันเป็นค่าปิดปากไม่ให้พูดเรื่องเขาเข้าห้องน้ำผิด ส่วนเมื่อคืนก็เลี้ยงก๋วยเตี๋ยวกับซื้อขนมให้เยอะมากแถมยังขับรถมาส่งถึงหน้าหอพักไม่ได้มีท่าทีว่าจะทำอันตรายเลย วันนี้ก็มารับพร้อมกับซื้อของมาให้โดยที่ไม่ถามอะไรเลยสักคำว่าอยากได้รึเปล่า

เธอเดินสะพายกระเป๋านักเรียนนำเขาขึ้นไปที่หอพักแล้วตรงไปยังห้องก่อนจะไขกุญแจเปิดให้เขาเข้าไป เสี่ยเบลไม่ได้มีท่าทีคุกคามอะไรนอกจากนั่งที่เก้าอี้แล้วรับน้ำเย็นจากเธอไปดื่มเงียบๆพร้อมกับส่งรอยยิ้มให้

"หนังสือของหนูเยอะจังเลย"

"ก็หนูกำลังจะสอบเข้ามหาลัยเลยต้องอ่านเยอะหน่อย"

"คณะอะไร?"

"หนูอยากเข้าแพทย์ค่ะ"

"สู้ๆนะคนเก่ง"

หลังจากวันนั้นที่มีเสี่ยเบลเข้ามาในชีวิตหลายอย่างก็ค่อยๆเปลี่ยนไป ทุกเช้าจะมีคนมารับไปส่งถึงหน้าประตูโรงเรียนและเวลาบ่ายสามก็จะมารับที่เดิมเป็นประจำไม่เคยขาดจนเพื่อนเริ่มแซวกันเรื่องเธอมีแฟนแต่บางคนก็แอบนินทาว่ามีเสี่ยลี้ยงแถมยังมีเพื่อนต่างห้องเข้ามากระซิบเบาๆเล่าให้ฟังว่าเสี่ยเบลเป็นใคร เจ้าชู้มากขนาดไหนแล้วยังเป็นนักสะสมเด็กมัธยมตัวเต็ง

เธอพยายามใช้ความคิดให้เป็นกลางที่สุดถึงแม้ว่าจะสงสัยมากก็ตาม ที่ผ่านมาเสี่ยเบลชอบซื้อขนมมาให้แล้วหลายๆครั้งก็ยังขึ้นไปนั่งเล่นที่ห้องของเธอ เสี่ยเบลไม่เคยพูดว่าต้องการอะไรจากเธอในขณะเดียวกันนั้นเธอก็ไม่ได้ไร้เดียงสาพอจะคิดไม่ออกว่าเขากำลังจีบกันอยู่

พรุ่งนี้ก็จะวันเกิดอายุครบสิบแปดปีแล้ว

เธอพยายามหลบหน้าเขาอยู่!

เธอไม่อยากจะเป็นหนึ่งในของสะสมของเขาเลยพยายามเลี่ยงการพบเจอและพยายามแกล้งทำเหมือนว่าไม่เห็นข้อความ เขาโทรมาก็ไม่รับสาย บางครั้งที่มีรถเบนซ์สีขาวมาจอดที่หน้าหอก็จะหลบพยายามซ่อนตัวไม่ออกไปไหนให้เขารู้ว่าเธออยู่ที่ห้องเพราะเดี๋ยวจะขึ้นมาหา

สี่วันแล้วที่ไม่ได้เจอกัน

เหงาจัง!