ตอนที่ 3
1333 Words
หลังจากสูบบุหรี่หมดม้วนก็ขับรถออกไปแต่แวะร้านสะดวกซื้อที่คนไม่ค่อยเยอะเท่าไรนักเพื่อซื้อขนมไว้กินในช่วงทำงานที่บ้าน เขาหยิบโดยที่ไม่คิดอะไรมากเพราะอยู่คนเดียวจะทำอะไรก็ได้ไม่มีใครมาวุ่นวายจากนั้นก็จ่ายเงินแล้วเดินออก
“เห้ย!!”
“หลบๆๆๆ”
ด้วยสติที่มีไม่เต็มร้อยแล้วเด็กวัยรุ่นชายวิ่งตามกันมาเกือบสิบคนตะโกนโหวกเหวกโวยวายเสียงดังตลอดทางให้หลบ เขาเอียงตัวหลบแล้วก้าวเท้าถอยหลังแต่ทรงตัวได้ไม่ค่อยดีผลที่ออกมาคือล้มคว้ำนอนหงายคลุกฝุ่นอยู่ที่พื้นดิน
ดีนะคนไม่เยอะเลยไม่อาย!
“ไอ้เด็กเวร!” น้ำเสียงสบถตามอารมณ์โมโหอย่างหนักก่อนจะรู้สึกว่ามีคนยืนอยู่ตรงหน้าก้มลงมาดูด้วยความเป็นห่วง มือเล็กๆช่วยจับแขนประคองขึ้นทั้งที่ตัวเธอเล็กกว่าเขามาก
เราจะเจอกันในสถานการณ์ดีๆไม่ได้เลยรึไงว่ะ!
“หนูมาทำอะไรแถวนี้?”
“รู้จักหนูด้วยเหรอคะ!?”
“เสี่ยเบลไงครับ เราเคยเจอกันเมื่อเดือนก่อนที่เสี่ยเข้าห้องน้ำผิดแล้ว…อ้วกแตกไง!”
“อ๋อ! จำได้แล้วค่ะ นี่เสี่ยเมาอีกแล้วเหรอถึงมานอนตรงนี้”
“เพราะหลบไอ้เด็กพวกนั้นต่างหากเลยล้มเสี่ยไม่ได้นอนซะหน่อย แล้วนี่หนูมาทำอะไรแถวนี้?”
“หนูมาหาอะไรกินน่ะค่ะ”
“แล้วเราจะกินอะไรกันดีล่ะ ตั้งแต่เย็นมาเสี่ยยังไม่ได้กินอะไรเลยเพราะงั้นนั่งกินด้วยกันนะจะได้ไม่เหงามากแล้วจะได้อร่อยมากขึ้นด้วย”
“จะดีเหรอคะ?”
“ดีสิ”
“แต่หนูว่าเสี่ยเบลน่าจะกลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดดีกว่านะ ดูสิเปื้อนดินหมดเลย” เธอมองเขาชัดๆแล้วล้วงกระเป๋าสะพายหยิบเอากระดาษทิชชูเปียกมาเช็ดดินออกจากใบหน้าหล่ออย่างช้าๆเพราะกลัวว่าเขาจะเจ็บ
“ครั้งก่อนเจอกันก็ลูบหลังให้ ครั้งนี้เจอกันก็เช็ดหน้าให้ หนูว่าเสี่ยต้องโชคร้ายทุกครั้งที่เจอหนูแน่เลย” พูดไปก็ช่วยเช็ดหน้าเขาจนในที่สุดสะอาดแต่ในส่วนของตัวกับเสื้อผ้าที่เปื้อนคงต้องไปอาบน้ำแล้วแหละถึงจะสะอาด
“งั้นหนูมานี่กับเสี่ยสิ” ไม่พูดเปล่าแต่จับมือเล็กเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อที่คนไม่เยอะมากแล้วหยิบเสื้อยืดขนาดฟรีไซซ์มาพร้อมกับกระดาษทิชชูเปียกห่อใหญ่จากนั้นก็จ่ายเงินแล้วจับมือเธอเดินออกมาข้างนอกดึงไปหลบตรงที่คนไม่เยอะมาก
“ช่วยเสี่ยเช็ดตัวหน่อยสิแล้วค่อยไปหาอะไรกินกัน”
“มันจะดีเหรอคะ?”
“มันจะดีมากเลยแหละ”
ในตอนนี้เราอยู่ในมุมที่คนไม่เยอะมากทำให้ถอดเสื้อออกแล้วไม่มีคนสนใจมาก เธอช่วยเช็ดตัวให้แบบงงๆอีกแล้วเพียงไม่นานก็สะอาดพอสมควรแล้วเขาก็ใส่เสื้อหันหน้ามายิ้มหวานให้แบบวันนั้นอีกแล้ว
“เดตที่สองของเราเป็นที่ไหนดีครับ?”
“เดตครั้งที่สอง?”
“อืม หนูอยากกิน อยากไปเที่ยว หรือจะทำอะไรบอกเสี่ยได้เลย คืนนี้เสี่ยตามใจหนูทุกอย่าง”
“เสี่ยเบลเมามากขนาดนี้เลยเหรอคะ!?”
"อื้ม เสี่ยเมามาก" ยอมรับว่าเมาแต่นั่นไม่ใช่เหล้าหรอกนะเพราะดื่มไปไม่เท่าไรเอง เขากำลังจะมอมเมาตัวเองด้วยความรักต่างหากและยังไม่รู้เลยว่าเกิดขึ้นได้ไงต่างหาก แต่ถึงอย่างนั้นเธอจะต้องรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้นต่อจากนี้ด้วย
มือใหญ่คว้ามือเล็กแล้วพาเดินนำออกร้านก๋วยเตี๋ยวที่อยู่ถัดจากร้านสะดวกซื้อ เธอสั่งก๋วยเตี๋ยวน้ำใสเส้นวุ่นเส้นไม่ใส่ผักและพิเศษลูกชิ้น ในขณะที่เขาสั่งเส้นเล็กน้ำตกพิเศษทุกอย่าง เพียงไม่นานพ่อค้าวัยกลางคนก็ยกมาเสิร์ฟได้อย่างน่ากินมาก เขาบริการหยิบน้ำให้เธอพร้อมด้วยน้ำอัดลมถ้าหากว่าต้องการ
วันนั้นกินข้าวต้ม วันนี้กินก๋วยเตี๋ยว
"ครั้งก่อนเจอตอนเช้า ครั้งนี้เกือบข้ามวันเลยนะ"
"ก็หนูหิวนี่"
"แล้วที่บ้านไม่มีอะไรกินเลยรึไงถึงต้องออกมาดึกดื่นแบบนี้ มันอันตรายมากนะ"
"หนูอยู่หอค่ะ แต่เดี๋ยวจะย้ายไปหอตรงโน้นแล้วถ้าสอบติดมหาลัย"
"อยู่คนเดียวไม่เหงาเหรอ?"
"เอาเวลาไหนมาเหงาละคะ แค่เรียนก็แทบไม่มีเวลานอนอยู่แล้ว เสี่ยเบลละคะทำไมเจอกี่ครั้งก็เมาทุกครั้งเลย แถม...เมาแบบแปลกๆด้วย"
"เมื่อกี้เสี่ยล้มจริงๆไม่ได้หลับตรงนั้นสักหน่อย!" เห็นนะว่าเธอแอบหัวเราะคงจะคิดว่าเขากำลังแก้ตัวแต่ว่านั่นคือเรื่องจริงไม่ได้โกหกเลย เขาล้มเพราะหลบไอ้พวกเด็กเวรที่วิ่งไล่ตีกันไม่ดูเวลาแล้วเธอก็โผล่มาอยู่ตรงหน้าแบบงงๆอีกด้วย
"หนูมีแฟนรึเปล่า?"
"ไม่มีค่ะ"
"แล้วมีใครมาจีบไหม?"
"ก็มีบ้างแต่ว่าเป็นรุ่นพี่ไม่ก็เพื่อนกันเอง หนูชอบคนโตกว่าเลยยังไม่คบกับใครสักคน เสี่ยเบลถามทำไมเหรอคะหรือว่าเสี่ยกลัวหนูมีปัญหากับแฟนเพราะมานั่งกินก๋วยเตี๋ยวกันแบบนี้"
"เสี่ยกลัวว่าหนูจะมีแฟนต่างหากละ"
"เอ่อ...หนูไม่เข้าใจ!"
"หนูอายุเท่าไร?"
"อีกสามเดือนก็ถึงวันเกิดหนูจะอายุสิบแปดปีแล้วค่ะ เสี่ยเบลละอายุเท่าไรแล้ว?"
"หนูชอบคนอายุมากกว่างั้นถ้าแก่กว่าสักสิบสองปีได้ไหม?"
"เอ่อ…"
"เสี่ยชอบหนูและจะไม่ปล่อยให้หนูโสดนานแน่"
เธอนั่งนิ่งด้วยความตกใจไม่คิดว่าจะมีคนมาบอกชอบกันง่ายๆแบบนี้เลยด้วยซ้ำ เสี่ยเบลยิ้มกว้างก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นปลดล็อกแล้วส่งให้เธอโดยไม่ต้องพูดก็รู้ว่าเขาต้องการอะไร เธอรับมาด้วยความไม่มั่นใจแล้วยังรู้สึกกดดันต่อแววตาที่มองกันตลอดเวลาที่กดทุกอย่างที่เขาต้องการลงไปให้
"อย่าบล็อก"
"ค่ะ"
"เป็นเด็กดีอย่าดื้อกับเสี่ยนะ"
"หนูนี่นะดื้อ!"
เขาไม่ได้ตอบอะไรแล้วนั่งกินก๋วยเตี๋ยวต่อไปเงียบๆจนหมดชามถึงได้จ่ายเงินแล้วคว้าข้อมือเล็กเข้าร้านสะดวกซื้ออีกรอบ
ขนมเมื่อกี้ที่ซื้อนั้นเอาไว้ในรถส่วนครั้งนี้ก็ซื้อเอาไว้ให้เธอกินเวลาหิวดึกๆจะได้ไม่ต้องลงมาซื้อของเพราะว่ามันไม่ปลอดภัยต่อเด็กสาวตัวเล็กๆ สุดท้ายก็คว้าข้อมือเล็กพาไปขึ้นรถขับไปส่งถึงหน้าหอพักที่คุ้นตาดีเพราะเจ้าของมันคือเขาเองนี้ไง
"ฝันดีครับ"
"เช่นกันนะคะเสี่ยเบล" น้ำเสียงแผ่วเบาสั่นเล็กน้อยด้วยความเขินอายต่อแววตาที่มองกันอยู่แทบตลอดเวลา
เธอหยิบถุงขนมแล้วรีบลงจากรถกลับเข้าหอพักด้วยหัวใจสั่นระรัวบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงกันแน่ ถึงแม้ว่าที่ผ่านมาจะมีคนมาจีบบ้างแต่ก็ไม่เคยมีใครชัดเจนขนาดนี้ด้วยซ้ำแล้วเขายังทำให้เธอแปลกๆไม่หยุด ทั้งใจเต้นแรง หน้าร้อนผาวและไม่กล้าพอจะมองใบหน้าหล่อชัดๆทั้งที่กินก๋วยเตี๋ยวพร้อมทั้งพูดคุยกันไม่หยุด
เธอไม่รู้เลยว่าคืนนี้จะข่มตาหลับยังไงในเมื่อได้ยินเสียงเขาพูดซ้ำๆว่าชอบดังอยู่ในหัวคล้ายว่าย้ำเตือนให้จดจำ
คนเราจะชอบกันง่ายขนาดนี้เลยเหรอ!
- Writer
