Episode 5

1297 Words

Episode 5 “ฮืออออ~ ทำไมคณิตศาสตร์ตัวร้ายมันยากขนาดนี้เนี่ย!” ฉันบ่นออกมาอย่างทนไม่ไหวทันทีเมื่อฉันต้องทำมาทำโจทย์วิชาคณิตตามที่อาจาร์ยสั่ง อยากจะบ้าตาย นี่ฉันเรียกศิลป์ภาษานะ ทำไมต้องมีเรียนตัวเลขด้วยอะ “มันก็ไม่ได้ยากอะไรเลยนะแก เอาตรงนี้มาทำกับตรงนี้แล้วก็ตรงนี้ จากนั้นก็เอาไปคูณกับตรงนี้” ไอติมเอ่ยบอกพร้อมกับใช้ดินสอขีดๆเขียนๆในโจทย์เลขของฉัน “การสอนของแกมันห่วยแตกชะมัด -.-” ฉันบอกออกมาทันทีเมื่อฟังไอติมสอนอะไรก็ไม่รู้ ปิ้งป่องงงงง~ ‘หมดเวลาเปลี่ยนคาบเรียน Lunch Break’ จู่ๆเสียงสัญญาณออดโรงเรียนของฉันก็ดังขึ้นมา ทำให้ฉันรีบปิดสมุดทำการบ้านทันที ได้เวลาอาหารกลางวันแล้ว~ ฉันรอเวลานี้มาเนิ่นนาน ฮี่ๆ~ “ไว้ค่อยมาต่อกันพรุ่งนี้นะ เอาละไปทานข้าวกันได้” เสียงทุ้มต่ำของอาจาร์ยวัยเยาว์เอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินออกจากห้องเรียนไปทันที “แก ไปโรงอาหารกันเถอะ!” ฉันสะกิดไอติมทันที ก่อนจะเดินไปที่โรงอาหารพร้อมกัน คนเยอะเหมือนทุกๆวันเลยนะเนี่ย จะมีวันไหนที่โรงอาหารโรงเรียนคนไม่เยอะบ้างมั้ยอะ “งั้นเดี๋ยวฉันไปซื้อข้าวให้นะ แกนั่งจองที่ตรงนี้ก่อน” “เคๆ” ฉันบอกออกมาก่อนจะนั่งลงตรงโต๊ะตัวหนึ่งที่ยังไม่มีคนมานั่ง ฉันกับไอติมมักจะสลับกันซื้อข้าวให้ เพราะต้องให้อีกคนจองโต๊ะเอาไว้ ทำไมโรงเรียนถึงมีโต๊ะน้อยกว่าจำนวนนักเรียนกันนะ ทั้งๆที่ค่าเทอมก็จ่ายแพงแท้ๆ จะซื้อโต๊ะเพิ่มหน่อยมันยากลำบากนักรึไง “เมื่อไหร่เจแปนจะโผล่มาสักทีละเนี่ย~” ฉันเอ่ยพึมพำออกมาเบาๆพร้อมกับใช้สายตาสอดส่องนักเรียนนับพันเพื่อหาคนที่ชื่อ ‘เจแปน’ “เมลโล่ รอนานมั้ย” เจแปนเอ่ยทักฉันจากทางด้านหลัง ทำให้ฉันสะดุ้งโหยง “กว่าจะมา นานเป็นบ้า” ฉันบอกออกมา พร้อมกับมองเจแปนที่นั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้ามกับเพื่อนเขาอีกสองคน “ฮ่าๆ พอดีอาจาร์ยปล่อยช้าอะ” เจแปนบอกออกมาอย่างยิ้มๆ ก่อนจะหันไปคุยกับเพื่อนของเขา “อยากจะเรียนห้องเดียวกับเธอชะมัด แต่เรียนคนละสายกันซะได้” เจแปนเอ่ยออกมาพร้อมกับยิ้มให้ฉันจนตาหยี๋ เฮือกกก~ ดาเมจของเขาช่างรุนแรงเหลือเกิน เจแปนเป็นใครนะเหรอ~ ให้ทายว่าเป็นครายยย~ เขาเป็นคนที่ฉันแอบชอบยังไงละ ฉันกับเจแปนเรียนโรงเรียนเดียวกันตั้งแต่ม.1 และเราก็เรียนห้องเดียวกันด้วย แล้วก็สนิทกันม๊ากมากกก แต่เพิ่งจะมาอยู่คนละห้องก็ตอนม.ปลายเนี่ยแหละ เพราะฉันเลือกเรียนศิลป์ภาษาฝรั่งเศส ส่วนเจแปนเรียนวิทย์คณิต เห็นไหมละว่าเขาฉลาดแค่ไหน แถมเจแปนเนี่ยเหมือนเอเลี่ยนมาเกิดอะ~ เขาสมบูรณ์แบบทุกอย่างไม่ว่าจะหน้าตาหล่อๆที่มีแต่สาวๆหมายปลอง การเรียนที่ได้ระดับท็อปทุกปี แถมได้เป็นนักกีฬาบาสของโรงเรียนอีก โอ๊ย! อะไรจะสมบูรณ์แลบขนาดนี้ ไม่มีใครในโรงเรียนนี้ดีไปกว่าเขาแล้ว~ และนี่ก็เป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงไม่กล้าสารภาพรักกับเขา เพราะฉันรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ยังไงละ เขาคงไม่มาชอบคนธรรมดาๆอย่างฉันหรอก แถมฉันมันก็เป็นได้แค่เพื่อน แค่อยู่ใกล้เจแปนบ่อยๆฉันก็โดนผู้หญิงคนอื่นเขม่นเอาละ คิดดูสิถ้าฉันเป็นแฟนกับเขาจะไม่โดนกลั่นแกล้งเลยเรอะ! “เมลโล่ อยู่นิ่งๆนะ” เจแปนเอ่ยขึ้นพร้อมกับเลื่อนหน้าเข้ามาใหล้ๆฉัน โอ้ยยย~ ตอนนี้ฉันใจเต้นไม่เป็นส่ำ อย่าบอกนะว่าเขาจะ...จูบฉัน!~ “ออกละ ขี้ยางลบติดผมเธออะ” เจแปนยิ้มให้ฉันพร้อมกับปัดเศษยางลบที่มันติดหัวฉันอยู่ ฟู่วววว~ “สวีทอะไรกันอยู่จ๊ะทั้งสองคน” เสียงหวานใสของไอติมดังขึ้นทันที ก่อนจะยื่นจานก๋วยเตี๋ยวให้ฉัน “สวงสวีทอะไรกันละ” “ฉันแค่เอาเศษยางลบที่ติดผมเมลโล่ออกแค่นั้นเอง” เจแปนบอกำร้อมกับยิ้มจนตาหยี ฮืออ~ น่ารักอะ “เลิกเรียนไปไหนกันต่ออะ?” จู่ๆไอติมก็เอ่ยถามพวกเราสองคน “วันนี้ฉันไม่มีเรียนพิเศษอะ” เจแปนบอก “ฉันก็ไม่ได้ไปไปไหน” ฉันบอกออกมาก่อนจะมองหน้าไอติม “ไปหาไรกินอร่อยๆหลังเลิกเรียนกัน” หลังเลิกเรียน... วันนี้โรงเรียนฉันเลิกเร็วกว่าปกติ เพราะอาจาร์ยมีประชุมมีประชุม ทำให้พวกเราออกมาโลดแล่นได้อย่างรวดเร็วขึ้น แถมฉันยังไม่ต้องกลับบ้านกับไรเฟิลอีกต่างหาก ฮี่ๆ~ ปล่อยเขารอเก้อที่โรงเรียนไปเลย ฉันจะไปเที่ยวกับเพื่อน “ยิ้มอะไรคนเดียวอะเมลโล่ ” เจแปนเหลือบมองฉันขณะที่กำลังเดินร่าอย่างมีความสุข “เปล่าาา~ แค่อารมณ์ดีนิดหน่อย” ฉันยิ้มให้เขา “เมลโล่ ฉันขอกลับบ้านก่อนนะ พอดีฉันมีธุระนิดหน่อยอะ” จู่ๆไอติมก็เอ่ยขึ้นมา อ้าว มันเป็นคนชวนฉันกับเจแปนไปเที่ยวด้วยกันแท้ๆ แต่ไหงจะกลับก่อนละ “อ้าว” เจแปนมองไอติมอย่างงงๆ “แกไปเที่ยวกับเจแปนสองคนเลย ฉันไม่อยากเป็น กขค” ไอติมเอ่ยกระซิบข้างหูฉันเบาๆ ก่อนจะโบกมือบ๊ายบายฉัน อะ...ไอ้เพื่อนบ้า “เอาไงดี จะไปกับฉันสองคนมั้ย?” เจแปนเอ่ยถามฉัน ก็ต้องไปแน่อยู่แล้วสิ ใครจะไม่ไปละ “ไปสิ อุตสาห์อยู่สยามแล้ว” “เมลโล่ อยากได้เหรอ?” เจแปนเอ่ยถามฉันทันทีเมื่อเห็นว่าฉันเหลือบมองพวกกุญแจตุ๊กตามินนี่เมาส์ “อะ...อื้อ น่ารักดีอะ” “งั้นฉันซื้อให้” เจแปนหยิบพวงกุญแจมินนี่เมาส์ออกมา “มะ...ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันซื้อเอง ” “งั้นแลกกันซื้อมั้ย เธอซื้อมิกกี้เมาส์ให้ฉัน” เจแปนเอ่ยพร้อมกับหยิบพวกกุญแจมิกกี้ออกมา “นายอยากได้เหรอ” “อื้มม ถือว่าเป็นของแลกทางใจระหว่างฉันกับเธอ” เจแปนยิ้มออกมาจนตาหยี๋ ระ...รอยยิ้มของเขามันทำให้ฉันใจเต้นไม่เป็นส่ำเลย ความหมายที่เขาพูดออกมามันดูกำกวมจัง... “เอามาติดกระเป๋าแบบนี้เหมือนคู่รักกันเลยเนอะ” เจแปนเอ่ยขึ้นมาเมื่อเอาพวงกุญแจที่ฉันกับเขาแลกกันซื้อติดกระเป๋านักเรียนทันที คะ...คู่รักเหรอ “นั่นสินะ” “อย่าทำหายซะละ ถ้าเธอทำหายฉันจะโกรธจริงๆด้วย” เจแปนขยี้หัวฉันเบาๆก่อนจะยิ้มให้อีกหนึ่งที “ปะ ไปหาอะไรกินกันเถอะ ฉันหิวแล้ว” เจแปนเอ่ยชวน “อื้มมม~ จะกินอะไรดีละ ฉันอยากกินอาหารญี่ปุ่นอ่าาา~” “โอ๊ย! ขอโทษค่ะ” ฉันร้องออกมาทันทีเมื่อจู่ๆฉันก็ชนกับใครบางคนที่กำลังเดินสวนทาง “ยัยตัวแสบ ทำไมไม่บอกฉันว่าเลิกเรียนนานแล้ว!!!” เสียงทุ้มต่ำของใครบางคนเอ่ยดังขึ้นมา ฉันรีบเงยหน้าขึ้นมามองตามเสียงที่คุ้นเคย “ระ...ไรเฟิล!!!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more