Episode 4
1241 Words
Episode 4
-เมลโล่-
"นะ...นายมาทำอะไรที่นี่!!!!" ฉันถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ คนที่ฉันไม่อยากเจอมากของมากที่สุด จู่ๆก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าฉัน ถะ...แถมยังมาที่โรงเรียนฉันอีก ฉันเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่ามา แล้วก็ไม่ต้องมาทำตัวรู้จักฉันอะ เขาไม่ฟังฉันสักนิดเลยใช่ม้ายยย
"เมลโล่ โรงเรียนเธอนี่มีแต่คุณหนูทั้งนั้นเลยว่ะ" ไรเฟิลพูดกับฉันอย่างเป็นมิตร หลังจากที่แหวกฝูงนักเรียนที่มารุมล้อมเข้า เขาดังขนาดนั้นเลยเหรอมีแต่นักเรียนให้ความสนใจกันทั้งนั้น
"จะ...จำคนผิดรึเปล่าค่ะ ฉันไม่รู้จักคุณ " ฉันแถออกมาอย่างหน้าด้านๆพร้อมกับหลบตาไม่มองหน้าเขาทันทีทันทีเมื่อไรเฟิลเดินเข้ามาหาฉันใกล้มากขึ้น
"จะจำผิดได้ไงละ เธอมันเมลโล่ชัดๆ" ไรเฟิลเอ่ยก่อนจะใช้สายตาขมเข้มนั้นจ้องมองฉันอย่างพิจารณา
"เมลโล่ แกรู้จักคนดังกับเขาด้วยเหรอว่ะ!" ไอติมเพื่อนสาวของฉันเอ่ยกระซิบทันทีเมื่อเห็นไรเฟิลเดินมาอยู่ใกล้ๆพวกเราสองคนทำให้เพื่อนสาวคนสนิทของฉันเห็นใบหน้าของเขาได้ชัดเจน
"อะ...เอ่อ ดังขนาดนั้นเลยเหรอ " ฉันถามออกไปด้วยความไม่รู้ ฉันเพิ่งจะรู้ว่าเขาเป็นนักดนตรีก็เมื่อตอนพี่สาวของฉันบอก ไม่เห็นจะมีออร่าของความเป็นนักดนตรีเลยอะ เหมือนคนกิ๊งก๊องปัญญานิ่มใช้ชีวิตสโลว์ไลฟ์ไปวันๆมากกว่า '
"ดังดิ! นี่แกไม่เคยฟังเพลงที่เขาเล่นเลยรึไง ไปอยู่หลุมไหนมา " ไอติมเอ่ยดุฉันเล็กน้อย ก็ฉันไม่เคยฟังเพลงอะไรเท่าไหร่นี่นา บ้านของฉันแอนตี้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับดนตรีมากๆ รวมถึงเสียงเพลง
"ไม่อะ ขอโทษทีที่ฉันมันไม่ตามเทรน "
"เมลโล่กลับบ้านกันเถอะ" จู่ๆไรเฟิลก็ดึงมือของฉันให้เดินตามเขาไปแบบงงๆ ฉันได้แต่ทำหน้าเอ๋อใส่แล้วคิดในใจว่า ห๊ะ ? เขาบอกกลับบ้านกันเหรอ...
"กลับบ้าน?"
"ใช่ ฉันมารับเธอกลับบ้าน" ไรเฟิลเอ่ยเสียงเข้ม แล้วก็ยัดตัวฉันให้เข้าไปนั่งในรถของเขาทันที โห... รถเบนซ์สปอร์ตซะด้วย รวยไม่เบาเลยนะเนี่ย...
"มารับฉันทำไม ฉันบอกนายแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรฉัน " ฉันบอกออกมาตามตรง ถ้าเขาไม่โผล่หน้ามาให้ฉันเห็น ฉันอาจจะจะลืมเรื่องที่เคยเกิดในคืนนั้นแล้วก็ได้
"ฉันขอพี่เธอมาแล้ว ตั้งแต่วันนี้ฉันจะรับส่งเธอเอง" เขาบอกออกมาด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะสตาร์ทรถแล้วขับออกไปจากโรงเรียนของฉันทันที
"พี่!!!?" ฉันเอ่ยทวน พี่... อย่าบอกนะโมเน่ต์...
"ใช่ ยัยโมเน่ต์นั่นแหละ"
"นะ...นายบอกเรื่องที่เรามีอะไรกันกับพี่แล้วเหรอ!!!?" ฉันถามออกมาด้วยความสงสัยปนตกใจ ถ้าพี่ฉันรู้เขาอาจจะเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ ไม่แน่พี่อาจจะบังคับให้ไรเฟิลคบกับฉัน
"ยัง ฉันไม่ได้บอกเรื่องนั้น ฉันแค่อยากจะดูแลเธอเฉยๆ" เขาบอกออกมาก่อนจะแสยะยิ้มที่มุมปาก ใบหน้าของเขาเผยความไม่น่าไว้ใจออกมาเลยอะ
"นายไม่จำเป็นต้องดูแลฉันอะไรทั้งนั้น ฉันช่วยเหลือตัวเองได้ " ฉันบอกออกมาตามตรง ตอนเย็นเลิกเรียนฉันก็กลับบ้านเองโดยใช้รถไฟฟ้าBTSตลอด แล้วก็ค่อยนั่งแท็กซี่เข้าไปในหมู่บ้าน
"ฉันเป็นห่วงเธอ " เขาบอกออกมาอย่างเขินอายเล็กน้อย เพิ่งเคยมีผู้ชายอายุมากกว่ามาพูดกับฉันแบบนี้นะเนี่ย '
"ไม่ๆๆ นายไม่ต้องเป็นห่วงฉันทั้งนั้นแหละ " ฉันบอกออกมาอยากจะให้เขารีบเปลี่ยนใจ
"ฉันคิดออกละนะว่าจะรับผิดชอบเธอยังไง" เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ซีเรียสมากๆ
"......" ฉันนิ่งเงียบก่อนจะฟังเขาพูด
"ฉันจะเป็นแฟนกับเธอ เธอจะได้ไม่ต้องเสียใจที่เสียครั้งแรกให้กับคนที่ไม่ใช่แฟน" เขาบอกออกมาพร้อมกับมองฉันที่ตอนนี้ช็อคไปแล้ว...
ขะ...เขาจะเป็นแฟนฉันงั้นเหรอ!!! ไม่เอาน้าาาา ฉันยังไม่อยากคบกับใคร เพราะฉันมีคนที่ชอบแล้ว
"ขอบคุณนะที่นายไม่ใช่พวกฟันแล้วทิ้ง แต่เรื่องของเรามันเป็นแค่ความบังเอิญ ไม่ต้องมาเป็นแฟนฉันหรอก ฉันไม่ต้องการ " ฉันบอกออกมาตามตรง ทำไมเขาต้องมาทำตัวเป็นผู้ชายแสนดีอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย หน้าเขาไม่ให้เลยนะ น่าจะเป็นผู้ชายแบดบอยมากกว่า
"ขอให้ฉันได้รับผิดชอบหน่อยเถอะ ฉันรู้สึกผิดโคตรๆเกิดมาไม่เคยกินเด็กขนาดนี้" เขาบอกออกมาพร้อมกับทำหน้ารู้สึกผิด จนฉันหักห้ามใจได้ยากที่จะปฏิเสธ
"รับผิดชอบอย่างอื่นไม่ได้เหรอ อย่างเช่นพาฉันไปเลี้ยงขนมก็ได้ " ฉันบอกออกไปแบบความคิดเบสิคสุดๆ
"แค่นั้นฉันก็ไม่รู้สึกผิดกันพอดี"
"แล้วนายจะทำยังไงละ" ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขานี่เรื่องมากจัง ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปก็จบๆละ ไม่ต้องมาคิดให้ปวดหัว
"ฉันขอเป็นแฟนกับเธอหนึ่งเดือนได้ปะ" เขาเอ่ยขึ้นมาอย่างจริงจัง ทำให้ฉันหันขวับไปมองเขาทันที
"ตรรกะอะไรของนายเนี่ย "
"แค่หนึ่งเดือนเอง สัญญาเลย พอครบหนึ่งเดือนปุ๊ป ต่างคนต่างแยกย้าย" เขาบอกออกมาพร้อมกับมองฉันอย่างจริงจัง
เฮ้อ ฉันควรจะปฏิเสธเขาดีมั้ยเนี่ย แต่ดูแล้วเขาคงจะไม่ยอมถอยทัพกลับไปง่ายๆแน่ เอาก็เอาว่ะเป็นไงเป็นกัน แค่เป็นแฟนจอมปลอมให้เขาหายรู้สึกผิดแค่นั้นก็คงพอละมั้ง แถมฉันก็จะได้คิดว่าฉันมีครั้งแรกกับชายหนุ่มนักดนตรีวงดัง หน้าหล่อ ชอบกินเด็ก
"ก็ได้ แต่แค่เดือนเดียวเท่านั้นนะ" ฉันบอกออกมาอย่างยินยอม
"ครับที่รัก" เขาบอกพร้อมกับดึงมือฉันให้มาจับมือกับเขา
"ที่รักเหรอ ขนลุกชะมัด " ฉันบอกออกมาก่อนจะลูบแขนตัวเองอย่างแหยงๆ
"ยังจำได้ใช่มั้ยว่าเธอต้องเรียกฉันว่าอะไร?" เขาถามฉันออกมา อ๋อ... เขาเคยบอกให้ฉันเรียกพี่นี่นา แต่ก็จริงของเขา เพราะเขาอายุมากกว่าฉันก็ต้องเรียกเขาว่าพี่
"จำได้ค่ะพี่ไรเฟิล" ฉันบอกออกมาด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง พลางเหลือบมองเขาที่ตอนนี้หน้าแดงแจ๋ไปแล้ว เขินเหรอที่ได้ยินฉันเรียกแบบนี้ ฮี่ๆ
"จะ...จำได้ก็ดี"
"เขินเหรอค่ะที่หนูเรียกพี่ไรเฟิลว่าพี่แบบนี้" ฉันบอกออกมาพร้อมกับยิ้มเยาะเขา มองไปมองมาแล้วเขาน่าแกล้งชะมัดเลยแหะ เหมือนลูกไก่อยู่ในกำมือ
"เออ เขินแล้วมันจะทำไมว่ะ " เขาบอกออกมาก่อนจะเบือนหน้าหนีฉันทันที
เขามันน่าแกล้งชะมัด
"ต่อไปนี้ก็ขอฝากตัวในฐานะแฟนด้วยนะคะพี่ไรเฟิล "
- Writer
