รสสวาทเมียหมอ

บทที่3 ได้พบกัน

บทที่3

ได้พบกัน

เวลาผ่านไปจนถึงวันศุกร์ช่วงเย็นเพียงพิณรีบเก็บร้านเพราะวันนี้ขนมในร้านหมดทุกชิ้นน้ำแข็งก็หมดเธอจึงปิดร้านเร็วกว่าปกติแถมวันนี้ฝนฟ้าทำท่าอยากจะตกลงมาด้วยเธอจึงรอแค่รับสายจากผู้เช่าที่จะมาถึงในช่วงค่ำของวันนี้

"ขอขึ้นบ้านก่อนก็แล้วกัน ไปกันเถอะพี่ยูขึ้นบ้านกัน"

เจ้าแมวอ้วนเดินอึดอัดยืดยาดบิดซ้ายบิดขวาเดินนำขึ้นห้องไปนอนประจำที่ของตัวเองส่วนเพียงพิณหยิบหนังสือนิยายมาอ่านไปพลางๆเพื่อรอเวลา

อีกด้านคุณหมอไอดินขับรถหรูมาจอดยังห้องเช่าด้านล่างที่มีบันไดขึ้นไปคล้ายกับโรงแรมม่านรูดเขารีบโทรหาเบอร์เจ้าของห้องเช่าไม่นานเธอก็เดินมาพร้อมกุญแจห้อง

"สวัสดีค่ะคุณหมอไอดินใช่ไหมคะ"

"ใช่ครับ ผมขอโทษที่มาดึกเลยนะครับพอดีว่าผมมัวไปช่วยแมวติดใต้ท้องรถมา" คุณหมอชูตะกร้าแมวตัวสีส้มให้เจ้าของห้องเช่าได้ดูเธอรีบเข้ามารับแมวตัวนั้นแล้วเปิดดูด้านในพอเห็นว่าเจ้าแมวตัวอ้วนอายุน่าจะประมาณแมวของเธอ เธอจึงใจดีอนุญาตให้คุณหมอเลี้ยงแมวได้ที่สำคัญเธอช่วยเขาขนของสัมภาระขึ้นไปไว้บนห้องจนดึกดื่น

"ผมยังไม่ได้ถามเลยว่าคุณชื่ออะไร ขอบคุณมากเลยนะครับที่ช่วยผมขนของขึ้นมา"

"หนูชื่อเพียงพิณค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วหนูขอตัวก่อนนะคะ" เพราะความง่วงทำให้เธอไม่ได้สนใจเขาสักเท่าไหร่อีกอย่างสภาพผิวหน้าและผมที่เปียกชื้นของคุณหมอทำให้บดบังความหล่อเราของเขาเธอรีบลงมาด้านล่างเพื่อปิดประตูรั้วให้คุณหมอจากนั้นก็รีบกลับขึ้นห้องนอนพรุ่งนี้เธอต้องตื่นแต่เช้าไปซื้อของให้แม่

วันต่อมา

คุณหมอไอดินตื่นแต่เช้าเพื่อลงมาซื้อกับข้าวและซื้ออาหารสำหรับแมวไปให้เจ้าน้องส้มซ่าแมวอ้วนที่เขาเก็บมาเลี้ยงหลังจากได้ช่วยชีวิตมันเมื่อคืนนี้จนทำให้เขามาถึงห้องเช่าดึกดื่น

"ป้าครับแถวนี้มีร้านขายอาหารสัตว์ไหมครับ"

"มี อยู่โน่นไง!" น้ำเสียงที่ไม่ค่อยเป็นมิตรทำให้หมอไอ้ดินยิ้มหน้าเจื่อนเขาหันไปมองร้านฝั่งตรงข้ามมองภายนอกเป็นเพียงร้านขายของทั่วไปแต่พอเห็นมีถุงอาหารสัตว์วางเรียงอยู่ในตะกร้าเขาจึงหันมาขอบคุณคุณป้าที่ยืนรดน้ำต้นไม้พร้อมทำปากขมุบขมิบก่อนจะเดินข้ามถนนไป

คุณหมอไอดินเลือกซื้อของใช้จำเป็นทั้งที่ฝนเล็บสำหรับแมวคอนโดแมวขนาดเล็กรวมถึงที่ให้ข้าวให้น้ำอัตโนมัติกระบะทรายและทรายเต้าหู้เขาหอบหิ้วของออกมาจากร้านก็เจอกับเจ้าของห้องเช่าที่มาช่วยเขาขนของเมื่อคืนจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยทักทาย

"สวัสดีครับ"

เพียงพิณเงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์เมื่อเห็นหนุ่มหล่อหน้าตาดียืนยิ้มให้เธอ พอนึกขึ้นได้ว่าผู้ชายคนนี้หน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับคนเช่าที่มาถึงเมื่อคืนเธอจึงรีบเก็บโทรศัพท์แล้วยกมือไหว้เพราะดูแล้วเขาน่าจะอายุมากกว่าเธอหลายปี

"สวัสดีค่ะ คุณหมอมาซื้ออะไรคะ?"

"อุปกรณ์ของแมวครับ ว่าแต่แถวนี้มีร้านอาหารที่ไหนอะไรบ้างครับผมยังไม่ได้ทานข้าวเลย"

"ร้านกาแฟติดกับห้องเช่าไงคะมีอาหารตามสั่งด้วย อร่อยมากมีบริการส่งถึงหน้าห้องเลยค่ะ^^"

"แบบนี้ก็ดีเลยนะครับเพราะบางทีผมก็ไม่ค่อยออกไปไหน"

ทั้งสองเดินข้ามถนนมาด้วยกันโดยไม่ได้สนใจว่าแม่ของเธอจะยืนแอบมองอยู่ข้างรั้วต้นไม้ เมื่อคุณหมอไอดินเดินเข้าห้องเช่าของตนเองแล้วเพียงพิณก็หมุนตัวกลับมาเจอเข้ากับผู้เป็นแม่ทำเอาสองขาหยุดชะงักเพราะรายนั้นถือไม้เรียวรอฟาดเธอแล้ว

"แม่มายืนทำอะไรตรงนี้ตกใจหมดเลย"

"แกไปคุยกับไอ้หมอนั่นทำไม มันเป็นพ่อแกไง!" ผู้เป็นแม่ทำจีบปากจีบคอใส่ลูกสาวแต่เพียงพิณไม่อยากใส่ใจจึงรีบนำของที่ซื้อมาเข้ามาเก็บในร้าน

"ไอ้หมอนั่นมันจีบแกเหรอวะฮะ!!"

"โอ๊ยแม่เขาจะมาจีบหนูทำไมกัน ถึงจีบหนูก็ไม่สนใจอยู่แล้วน่า แม่ไม่ต้องห่วงหรอกหนูไม่มีทางเอาหมอมาทำพันธุ์เด็ดขาดสบายใจได้"

สองแม่ลูกคุยกันโดยไม่ได้สนใจเลยว่าตอนนี้คุณหมอไอดินกำลังยืนอึ้งกับบทสนทนาของทั้งคู่อย่างดุเดือดเขายืนขาแข็งไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดีจึงทำได้แค่กดกริ่งบนเคาท์เตอร์จนสองแม่ลูกหันมามองด้วยความตกใจ

"คุณหมอรับอะไรดีคะ"

"มะ มีเมนูอะไรบ้างครับ" คุณหมอรีบหยิบเมนูบนเคาท์เตอร์ขึ้นมาดูสายตาชำเลืองมองคุณป้าเจ้าของร้านที่ทำเหมือนจะกินหัวเขาเสียให้ได้

"มีเท่าที่เห็น" คุณป้าวันเพ็ญวางตะกร้าผักในมือลงก่อนจะเดินหนีเข้าครัวไป

"คุณหมออย่าถือสาแม่ของเพียงเลยนะคะ"

"คุณชื่ออะไรนะครับ"

"เพียงพิณค่ะ"

"ผม เอ่อ.... ผมอายุมากกว่าเนอะผมชื่อไอดินนะ"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะเรื่องเมื่อกี้หมอทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไปนะคะคือแม่เพียงมีความหลังฝังใจกับอาชีพหมอค่ะถึงได้แสดงกิริยาแบบนั้นไป ขอโทษแทนแม่ด้วยนะคะ"

"ไม่เป็นอะไรครับผมเข้าใจ"

คุณหมอไอดินสั่งเมนูง่ายๆ อย่างข้าวผัดพร้อมกาแฟหนึ่งแก้วเขานั่งทานอยู่ที่ร้านของเธอตลอดเวลาที่เขานั่งทานก็มีลูกค้าแวะเวียนเข้ามาไม่ขาดสาย วันนี้เขายังไม่ได้เข้าโรงพยาบาลเพราะต้องจัดห้องให้เข้าที่เสียก่อนจึงไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใครแต่ก็มีหมอพยาบาลหลายคนพูดถึงเขาในร้านกาแฟบ้างก็ว่าเขาจะหล่อไหมหรือเป็นหมอแก่ๆ บ้างานบ้าอำนาจ

---------------------------------

เอาแล้วไงอุปสรรค์คือคุณแม่เองค่ะ