รสสวาทเมียหมอ

บทที่2 อดีตฝังใจ

บทที่2

อดีตฝังใจ

เพียงพิณคาเฟ่

นักศึกษาสาวปี 4 เดินกลับเข้ามาในร้านก่อนจะยกมือไหว้ผู้เป็นแม่ที่กำลังนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดคงเป็นเพราะลูกค้าวันนี้ส่วนใหญ่จะเป็นคุณหมอข้าราชการซึ่งแม่ของเธอมีภูมิหลังฝังใจกับคุณหมอถึงขั้นประกาศก้าวห้ามเธอมีความสัมพันธ์กับคุณหมอท่านไหนเป็นอันขาดแม่ของเธอเชื่อว่าอาชีพนี้เป็นอาชีพที่ไว้ใจไม่ได้เพราะว่าพ่อของเธอเป็นถึงอดีตคุณหมอเป็นอาจารย์แพทย์ชื่อดังแต่ท่านกับทิ้งแม่ของเธอไปแต่งงานกับลูกเศรษฐินีจนมีลูกมีเต้าแถมไม่เคยกลับมาสนใจไยดีเธอกับแม่เลย

"มานั่งเครียดทำไมมีลูกค้าแทนที่จะยิ้มแม่นะแม่ไม่รู้จักแยกแยะเลย" มาถึงเธอก็บ่นก่อนจะให้แม่ไปนั่งพักส่วนเธอรับหน้าที่ตรงนี้แทน

"น้องเพียงพิณพี่เอาชาไทยหวานน้อยหนึ่งแก้วนะครับเมื่อกี้แม่นั่งอยู่พี่ไม่กล้าสั่ง คราวก่อนพี่สั่งชาเขียวหวานน้อยแม่บอกว่าหวานน้อยมันไม่อร่อยพี่ก็เลยต้องตามใจแม่น้องครับ" คุณหมอลูกค้าประจำเดินมาคุยพร้อมส่ายหน้าเล็กน้อยคุณหมอท่านนี้เป็นคนในพื้นที่รู้ประวัติครอบครัวของเพียงพิณเป็นอย่างดีจึงไม่ได้ถือสาอะไร นอกจากจะสั่งชาไทยแล้วยังหยิบขนมปังกรอบบนเคาน์เตอร์ขึ้นมาให้เธอชำระเงินด้วย

"ขอโทษแทนแม่ด้วยนะคะพี่หมอไม่รู้จะฝังใจไปถึงไหน"

"พี่เข้าใจครับทั้งหมดเท่าไหร่ครับน้องเพียงพิณ"

"ทั้งหมด 65 บาทค่ะพี่หมอ"

เมื่อรับเงินจำนวน 65 บาทมาแล้วเธอก็เก็บแยกใส่ลิ้นชักก่อนจะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านไปพลางๆ ตอนนี้เธอเรียนคณะบริหารธุรกิจและมีความฝันที่จะทำธุรกิจเกี่ยวกับชาที่เธอศึกษามาเป็นอย่างดีไร่ชาของที่นี่เป็นชาออแกนิคแต่กลับไม่มีใครมาให้ความสนใจ เธอจึงเลือกซื้อใบชาตากแห้งและเลือกโรงงานผลิตที่มีมาตรฐานแต่ด้วยงบประมาณที่มีจำนวนจำกัดของเธอทำให้เธอผลิตออกมาได้น้อยและเธอพึ่งเริ่มวางขายในร้านคนในพื้นที่ยังไม่ค่อยรู้จักจึงยังไม่เป็นที่สนใจสักเท่าไหร่

"น้องเพียงแม่ไปไหนแล้วครับ" คุณหมอจบใหม่เดินมาแซวพร้อมหยิบขนมปังที่วางไว้บนโต๊ะมาให้เธอคิดเงินรวมถึงสั่งอเมริกาโน่หนึ่งแก้ว

"ขึ้นไปพักแล้วค่ะวันนี้ดูสดใสนะคะเนี่ยถูกหวยหรือเปล่า"

"เอาอะไรมาถูกซื้อ 64 ออก 65 จะบ้าตายฮ่าๆๆ"

"ว่าแต่วันนี้พี่หมอขึ้นเวรหรือคะ"

"ใช่ครับพอดีว่าจะมีหมอมาประจำชั่วคราวที่โรงพยาบาลด้วยหลังจากเกิดอุทกภัยมีชาวบ้านบาดเจ็บและป่วยหลายคนเครื่องมือแพทย์ที่นี่มันก็ไม่เหมือนในกรุงเทพฯ จะเรียกว่าวิกฤตเลยก็ว่าได้แต่หมอที่จะมารู้สึกว่าจะเป็นทายาทของเจ้าของโรงพยาบาลปิติภัทรไพศาล ทุกคนเลยคาดหวังว่าแกน่าจะมาปรับปรุงฟื้นฟูได้ดีกว่าเดิมได้ข่าวว่าจบจากเมืองนอกมาด้วย"

"ว้าว แล้วเขาจะมาเมื่อไหร่คะ"

"พี่ก็ไม่แน่ใจครับแต่คงเร็วๆ นี้แหละอันนี้ค่ากาแฟกับขนมครับไม่ต้องทอนนะเอาไว้เป็นค่าอาหารเปียกไอ้อ้วนมัน"

"ขอบคุณค่ะ"

เพียงพิณหันไปมองไอ้อ้วนตัวสีน้ำตาลที่นอนอยู่หน้าร้านมันมีชื่อว่าพี่ยูฟ่า เป็นแมวลูกผสมวันๆ ไม่เคยช่วยอะไรนอกจากกินกับนอนพอเธอเผลอก็ชอบออกไปมีเรื่องมีราวกับแมวในซอยบางทีก็ขึ้นไปกวนคนเช่าแต่พักหลังมาทุกคนเริ่มชินชาและเริ่มให้ความสนใจเพราะว่าพี่ยูก็มีความฉลาดน่ารักตามประสาแมวอ้วน ทำให้ตกลูกค้าและชาวบ้านได้หลายคนใครเข้ามาที่ร้านก็ต้องเดินไปเล่นเดินไปลูบหัวไปจกพุงเป็นประจำ

"เพียงวันนี้คนเช่าเอาเงินมาจ่ายค่าเช่าแล้วนะส่วนห้องที่ว่างอยู่มีคนติดต่อเอาไว้แล้วรู้สึกว่าจะเป็นหมอมาเข้าพักด้วย แม่ยังไม่ได้ให้คำตอบแต่คิดว่าคงไม่ให้เข้าพักหรอก"

"แม่เงินทั้งนั้นนะ เดี๋ยวหนูจัดการเองแม่ไม่ต้องยุ่งเอาพี่ยูเข้าบ้านได้แล้วเดี๋ยวหนูเก็บร้านเอง"

เธอหยิบ iPad ขึ้นมาเพื่อดูแชตการสนทนาของแม่กับลูกค้าที่สนใจจะเช่าห้องพักของเธอ ครอบครัวของเธอแม้จะไม่ได้ร่ำรวยอะไรมากมายแต่ก็มีห้องพักติดกับคาเฟ่ใกล้โรงพยาบาลและใกล้ห้างสรรพสินค้าแถมจุดที่เธออยู่ก็มักจะมีตลาดคนเดินทำให้มีคนพลุกพล่านตลอด

การสนทนาของแม่เธอเหมือนไม่อยากปล่อยเช่าห้องนี้ให้กับคุณหมอแต่เธอจึงตอบกลับไปว่าห้องพักว่างหากผู้เช่าสนใจจะเข้ามาดูก็แจ้งมาได้เลยเธอจะขึ้นไปทำความสะอาดไว้ให้แต่รูปภาพที่เธอส่งไปทำให้ผู้เช่าตอบตกลงทันทีและเขาจะเข้ามาอยู่ในคืนวันศุกร์ที่จะถึงนี้พร้อมโอนมัดจำล่วงหน้ามาให้เธอเรียบร้อยแล้ว

วันต่อมา

วันนี้เพียงพิณไม่มีเรียนเธอจึงขึ้นมาทำความสะอาดห้องให้เรียบร้อยแถมยังมีตัวช่วยอย่างแมวอ้วนตัวสีน้ำตาลที่เดินตามขึ้นมาสำรวจห้องเมื่อไม่พบสิ่งผิดปกติก็เดินออกไปนอนรอด้านนอก

"เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย"

เพียงพิณเดินมายืนอยู่ริมหน้าต่างเมื่อเปิดออกไปก็พบกับไร่ชาที่อยู่ด้านหลังดอกไม้ตามรั้วก็สวยงามอากาศก็เย็นสบายถ้าไม่ติดว่าห้องนี้อยู่รวมกับตึกแถวของผู้เช่าคนอื่นๆ เธอคงขอแม่มาอยู่ที่นี่แล้วแต่เนื่องจากคนเช่าส่วนใหญ่จะเป็นคุณหมอและคนทำงานแม่ของเธอจึงไม่อนุญาตให้มาอยู่ที่นี่ เพราะบ้านของเธอจะอยู่บนร้านกาแฟซึ่งแยกเป็น 2 ห้องนอนคือห้องของเธอและห้องของแม่

"ขอให้คนเช่าใหม่ถนอมห้องนี้ด้วยเถอะ ห้องนี้มันสวยมากแต่แปลกตรงที่ใครมาอยู่ก็อยู่ได้ไม่นาน" เธอบ่นอุบก่อนจะปิดหน้าต่างปิดไฟทุกอย่างให้เรียบร้อยเพื่อรอมอบห้องนี้ให้กับผู้เช่าคนใหม่ที่จะเดินทางมาถึงในคืนวันศุกร์ที่จะถึงนี้

-----------------------

แม่มีปมแบบนี้หนูเพียงกับคุณหมอจะเป็นยังไงนะ