“ยายเด็กบ้า สามีคนอื่นยังกล้าละเมอหานะ ไปนอนได้แล้ว” ขายาวก้าวมั่นคงตรงไปยังห้องที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้แขกตัวป่วน ทุกย่างก้าวของต้นตะวันเต็มไปด้วยบทสวดเพื่อระงับยับยังใจสุดฤทธิ์
พุทโธ พุทธัง กะละมัง โอ่ง ไห...และขันติ
ต้นตะวันคลานเข่าขึ้นเตียงแล้ววางร่างเล็กลงอย่างระมัดระวัง มุทิตาหลับตาพริ้มหมดสิ้นฤทธิ์เดช แต่ขณะที่ชายหนุ่มจะถอยลงจากเตียง ร่างเล็กก็ผวาลุกขึ้นนั่งกอดเกี่ยวต้นคอแกร่งไว้แน่น
“จาปายหนาย...นอนด้วยกันนะคะ” มุทิตาพูดทั้งๆหลับตาพริ้ม ต้นตะวันพยายามแกะลำแขนที่โอบคอเขาไว้ ลมหายใจหนุ่มฉกรรจ์เริ่มติดขัด อกอวบที่เสียดสีอกแกร่งทำให้เขารู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง
“ปล่อยสิ อยากลองดีหรือไงยายเด็กบ้า” คุณหมอหนุ่มขบกรามแน่นเอ่ยเสียงรอดไรฟัน แต่พูดยังไม่ทันขาดคำ มุทิตาก็ออกแรงดึงร่างใหญ่ให้ล้มทับคร่อมร่างเธอไว้ ริมฝีปากอวบอิ่มสีสดระบมจูบไปบนใบหน้าชายหนุ่มอย่างสะเปะสะปะ ต้นตะวันพยายามเบือนหน
