หลังอาหารมื้อค่ำ ปัณณธรและต้นตะวันนั่งคุยกันที่โต๊ะไม้บนชานเรือน ความมืดมิดปกคลุมทั่วบริเวณรอบบ้าน สายลมเย็นที่พัดโชยมาเรื่อยๆทำให้สองเพื่อนรักที่นานๆได้เจอกันคุยกันจนเพลิน น้ำสีอำพันที่อยู่ในขวดพร่องลงจนเหลือค่อนขวด ต้นตะวันยกขวดเหล้าทรงสวยขึ้นสูงแล้วเงยหน้ามอง
“ยังมีอีกหลายขวด ต่อไหม” ปัณณธรมองออกไปในความมืดแล้วเอ่ยออกมาเบาๆ
“ฉันน่ะยังไงก็ได้ แต่แกน่ะต้องดูแลเมีย จะไหวหรือเปล่า” ขวดเหล้าถูกวางลงไว้ตามเดิม มือใหญ่ตบบ่าเพื่อนเบาๆสองทีแล้วบีบแน่น
“ไอ้ปัณ มึงจะเอาอินเข้ามาเกี่ยวข้องทำไมวะ ไอ้ชัชชัยนั่นก็ไม่ใช่พ่อของอินสักหน่อย มึงคิดว่ามันจะรู้สึกรู้สาอะไรกับเรื่องนี้ไหม กูเห็นมันดีใจจะตายห่าในวันที่มึงแต่งงานกับอิน แล้วไหนจะไอ้บริษัทของคุณเพ็ญที่มึงไปซื้อหุ้นไว้ทั้งหมดอีก ทั้งที่มึงรู้ว่าเอกสารการขายหุ้นในส่วนของอินเป็นเอกสารที่คุณเพ็ญหลอกให้อินเซ็นโดยไม่รู้เรื่องอะไร มึงก็ยังกล้าที่จะรั
