“จะลืมตาก็ได้นะ” อินนัดดาค่อยๆปรือตามองคนตัวโตที่นั่งอยู่บนเตียงชิดร่างของเธอ
“พอแล้วค่ะ หนูอยากนอน” หญิงสาวเบี่ยงหน้าหนีหลบสายตาคมวาวที่กำลังลามเลียผิวเนื้อของเธอทั่วร่าง
“ก็นอนไปสิ เธอต้องเช็ดตัวลดไข้” มือใหญ่ยังคงใช้ผ้าขนหนูเช็ดไปตามต้นแขนแผ่วเบา เลยมาถึงอกอวบ มือเล็กจับข้อมือใหญ่ไว้มั่น เธอสบตากับเขาขอความเห็นใจ
“ต้องเช็ดให้ทั่วตัว อย่าเรื่องมากน่าอินนัดดา ฉันแค่เป็นห่วงว่าเธอจะตายไปง่ายๆ แบบนี้มันยังไม่สะใจเท่าไร” คนเพลียทั้งร่างกายและจิตใจปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง ลำแขนเรียวสองข้างวางลงแนบลำตัว อยากจะทำอะไรก็เชิญ เธอจะไม่ต่อสู้ดิ้นรนอีกต่อไปแล้ว ความน้อยเนื้อต่ำใจกลบความรู้สึกสะเทิ้นอายจนมิด ปัณณธรมองดูอาการนิ่งของหญิงสาวแล้วหัวเราะในลำคอ มือใหญ่มีเพียงผ้าขนหนูเปียกผืนเล็กกั้นไว้ไม่ให้สัมผัสอกอวบโดยตรง เขาเช็ดร่างงามอย่างจงใจกระตุ้นเร้าอารมณ์ แต่เจ้าของร่างกลับนอนนิ่งจนเขารู้สึกหมั่น
