The Heiress

CHAPTER FIVE

SINUBUKAN KONG tanggaling ang singsing. Iniiwasan ko kasing makita ito nila Trina at Carlo. Kilala ko 'yong dalawang 'yon, panigurado lolokohin nila ako. Pero kahit anong gawin kong pagtanggal hindi ko siya maalis sa daliri ko.

"Uy! Ano 'yan?" Pagbusisi ni Carlo na hindi ko namalayan na nasa likod ko pala.

Halos mapabalikwas ako sa kinauupuan ko. "W-wala 'to!" Pilit kong itinago ang kamay ko sa likuran ko.

"Ohh... ang ganda ng singsing mo!" Nagniningning ang mga mata ni Trina na tutok na tutok sa daliri ko. Hindi ko alam nasa likuran ko rin pala siya.

"Ikakasal ka na ba?" Kunot noong wika ni Carlo. I stuttered trying to find the words to say. Ayokong sabihin na ikakasal na ako at ayoko rin namang i-deny na may fiance na ako. Ewan ko! Ang gulo kasi!

"Ikakasal na siya," siguradong sabi ni Trina. "Narinig ko kanina 'yong lalaki sabi niya, siya raw 'yong destined husband niya."

Halos takpan ko ang bibig ni Trina kaso lumalayo siya habang nagsasalita. Tila alam niya ang gusto kong gawin sa kanya.

"So, it’s really happening," biglang sumeryoso ang tono ng pananalita ni Carlo.

Naramdaman kong tila may alam siya. "Do you know something about this?"

"Of course we know!" Nakangiting wika ni Trina. "Lahat naman ng taong nakatira sa Magnolia, alam ang sitwasyon mo."

"Akala ko ba, ayaw mong tanggapin ang kapalaran mo? Kaya ka nga lumayas sa inyo, 'di ba?" Naramdaman kong tila may galit sa boses ni Carlo.

"Hindi sa gan'on, Carlo. Hindi mo 'ko naiintindihan."

Ako nga, ’di pa lubusang maintindihan ang sitwasyon ko. Paano ko ipapaliwanag sa kanya?

"Marami na kasing bulung-bulungan sa bayan. Ayaw mo raw tanggapin ang kapalaran mo. Napaka-selfish mo, nakapa-selfish mo raw," ani Trina.

"Ako? Selfish? Ano bang sinasabi ninyo?" Naluluha kong wika. Sa tanan ng buhay ko, ngayon lang ako napanghinaan ng loob. Pakiramdam ko may ginawa akong mali gayong hindi ko alam kung ano iyon.

"Magdurusa ang bayan kapag hindi mo tinanggap ang kapalaran mo!" Galit na wika Carlo.

Ang kaninang nagbabadyang luha ay tuluyan nang pumatak sa pisngi ko."Hindi ko alam, hindi ko alam ang sinasabi ninyo."

"Carlo, tama na." Pagpipigil ni Trina sa nagagalit na kapatid. "Sorry Avi, hindi sinasadya ni Carlo na magalit." Nilabas ni Trina si Carlo sa opisina ko.

Habang ako, naiwan na pilit pinipigilan ang paghagulgol ng iyak.

Magdurusa ang buong bayan kapag hindi ko tinanggap ang pagpapakasal kay Archer. Pero bakit? Paano?

Hindi ko man lubusang maintindihan ang lahat alam kong kailangang kong intindihin ang iba. Galit sila dahil ayokong tanggapin ang kasal kay Archer.

Hindi ko na ba talaga maaayawan ang kapalaran kong 'to?

I grabbed my keys and bag and went straight outside. I need to know more about this. Kailangan kong makausap si Archer. But as soon as I start the engine of my car, one thought came to me. Saan ko nga ba matatagpuan si Archer?

"Paniguradong nasa Aklatan siya." Si Datu Ramir ang nagsalita na bigla na lang nagpakita sa passenger seat.

"P-paano po kayo napunta rito?" Kinakabahan kong wika. Hindi pa rin pumapasok sa isip ko na nakikipag-usap ako sa mga multo. "Dahil sa singsing." Pagtingin ko sa kamay ko'y alam kong galing nga siya roon dahil ang kalahati niyang katawan ay naroon pa.

"Anong pang hinihintay mo? Puntahan mo na si Archer. Hindi dapat kayo naghihiwalay."

"O-opo!" Natataranta kong wika.

Isa lang naman ang Library sa Magnolia kaya alam ko na kung saan ako pupunta ngayon. Public Library iyon at oo, pinopondohan ng pamilya Luna.  Naka-ilang buga ako ng hangin sa bibig dahil hindi ako naka-focus sa pagmamaneho dahil sa multong katabi ko. Alam kong nakikita niya ako dahil napapansin ko siya sa gilid ng mata ko.

"Hindi ka ba komportable na nandito ako?" aniya.

"Hindi naman po sa ganon. Hindi lang ako sanay na nakakakita ako ng multo." Bahagya akong ngumiti habang pinipihit ang manibela papunta sa parking space ng Aklatan.

"Huwag kang mag-alala, hindi rin naman ako magtatagal." Pagpatay ko ng makina ay sumeryoso ang kanyang mukha. "Gusto ko lang humingi ng tawad sa'yo, sa inyong dalawa ni Archer."

"Bakit po kayo humihingi ng tawad?"

Huminga muna ito nang malalim bago sagutin ang tanong ko. Bahagya ko siyang tiningnan at nakita kong may kalungkutan sa kaniyang mga mata. "Dahil sa akin nag-umpisa ang sumpa." Tumingin siya sa'kin at sa palagay ko, para ipakita ang sinseridad niya. "Naging uhaw ako sa kapangyarihan noong nabubuhay pa ako. Marami akong pinahirapan at pinaslang. Hindi ko alam na higit pa sa mga pinapahirapan ko ang kasakitang dinaranas ng aking kabiyak."

I honestly don't know how to respond to that. I kept silent as I tried hard to look away. His eyes started to water. And for a respected man like him, I know crying means weakness. That is then I heard a few taps on my window from a man which I assumed a parking personnel.

 "Ma'am, okay lang po ba kayo?" He said as I roll down the window.

"O-opo. Bakit po?

"Kanina pa po kasi kayo busina nang busina. Medyo nakaka-istorbo po sa mga nag-aaral sa loob." Ngayon ko lang napansin na tama siya, bumubusina nga mag-isa ang sasakyan ko. I can't help but to look at Datu Ramir as he wipes his tears away.

"Sorry Aviana, hindi ko mapigilan ang lakas ko sa tuwing emosyonal ako," he said distressingly. "Hahayaan na kitang mag-isa. Sana makuha mo ang sagot sa mga katanungan mo." As he comes back to the ring on my finger, the car noise stopped.

Muli akong tumingin sa lalaki sa labas. "Sorry po, kuya. Sira po kasi 'tong busina ko."

Napakabigat ng kwento ni Datu Ramir na hanggang sa makapasok ako sa Library ay hindi ko pa rin maalis ang lungkot sa puso ko.

Ano bang nangyari kay Datu Ramir at sa asawa niya?

As I looked around the Library, I realized something. A book holds a lot of answers. At sigurado akong sa Aklatang kinaroroonan ko ay may libro patungkol sa kasaysayan ng Magnolia at namuno rito. I hurriedly ask the Librarian where I can find the section I'm looking for. She led me at the farthestmost part of the room. She said only few people are interested about the history of Magnolia and that she is glad I came in today. As I was left alone, one book caught my attention.

Kakaiba ang paghila nito sa mata ko. It was a book seated in the middle of the bookcase. Several books are squeezing it tight but as I stepped closer it moved forward. It almost fell off the bookcase but good thing I was able to catch it. Magnolia ang pangalan ng libro sa pabalat nito. Alam ko, ito na ang librong hinahanap ko. I made myself comfortable at one of the seats waiting in there. As Iopen the first flap, it was Datu Ramir's name written on the first page.

"The man who fought for Magnolia." I said reading the quote below his name. Binasa ko ang libro, nagbabakasakaling may makita akong impormasyon tungkol sa delubyong sinasabi ng mga taong bayan at tungkol sa asawa ni Datu Ramir. Datu was right. He was a killer. He killed everyone who is against his laws. Lahat ng sumasalungat, may estado man sa buhay o wala, lahat patay mula mismo sa kaniyang mga kamay. The reason stated on the book, why he does these horrible tings is because he is protecting Magnolia. Nothing more, nothing less. Isinara ko ang libro at bumalik sa lalagyan nito. Hinanap ko ang librong maglalaman ng impormasyon tungkol sa asawa ni Datu Ramir. But I scanned every title of the book, I couldn't find one.

"What are you looking for?"

Mabilis na nagtama ang mga mata namin ni Archer na bigla na lang nagpakita't nakasandal pa sa pader. I hesitated asking him about Datu's wife.

Paano na lang kung hindi pala niya alam?

"M-may nasabi sa'kin si Carlo, 'yong katrabaho ko." He stepped right up to me, close enough so he could hear my whisper. "Kung hindi ko tatanggapin ang kasal, may delubyo raw na darating sa Magnolia?"

"He's right. Sunod-sunod na kasakitan ang mararanasan nila kung hindi ka papayag." Naglakad pa nang kaunti si Archer at humarap sa ilang libro.

"Nagdusa rin sila dahil sa sumpa? Bakit?" I said tailing behind him.

"Dahil sa paghihiganti ng asawa ni Datu Ramir, si Magnolia."