ตอนที่ 6 จูบคืนนี้มีความหมาย

1320 Words

“อยู่ต่อเถอะนะ” วิลเลี่ยมกระซิบเบาๆ “ปล่อยก่อนสิคะ” เธอต่อรองเมื่อรับรู้ได้ถึงแรงกอดรัดที่แน่นขึ้น “ตอบก่อนสิว่าจะไม่ไปไหน” มือหนาเชยคางเรียวให้สบตา กลิ่มกายหอมละมุนของอลิชาทำให้เขาสร่างเมา “ฉันไม่อยากมีปัญหากับพ่อแม่” เธอผลักเขาออกห่างและลุกขึ้นยืน “ถ้าคุณค้างที่นี่คืนนี้ ผมจะขอคุณพ่อของคุณให้เป็นอิสระจากบอดี้การ์ดเอง” เขายื่นข้อเสนอและเขายังสามารถจับจุดอ่อนของเธอได้ถูกต้อง “จริงนะคะ” สาวน้อยตาลุกวาว “จริงสิ” เขายิ้มให้เธออย่างพอใจ “แล้วคุณจะให้ฉันค้างที่นี่ทำไมคะ” เธอสงสัย “คุณจะได้ปลุกผมแต่เช้าไง ผมไม่อยากขาดสอน ขึ้นไปนอนบนเตียง” เขาดึงผ้าห่มออกเป็นการเชื้อเชิญ “ไม่ ฉันไม่นอนกับคุณ” เธอส่ายหน้าปฏิเสธ “แล้วคุณคิดว่าผมจะนอนกับคุณหรือถึงแม้ว่าผมจะทำได้ก็ตาม แต่ผมคงไม่ทำอะไรหากว่าคุณไม่ยินยอมหรอก” ศาสตราจารย์หนุ่มมีวุฒิภาวะมากพอที่จะควบคุมอารมณ์ตนเองแม้ว่าความจริงแล้วเขากำลังควบคุมความต้องการของตนเองที่มันไม่ได้เกิดขึ้นแบบพลุ่งพล่านเช่นนี้มานานแล้วก็ตาม เขาคิดว่าอาจเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์ “อ้อ งั้นคุณก็ไปนอนที่โซฟา” อลิชาพูดเสียงใส เธอไม่เคยผ่านมือชายใด และเธอยังไม่เข้าใจหลักธรรมชาติขิงมนุษย์เมื่ออยู่ด้วยกันสองต่อสองมากนัก โชคดีที่ศาสตราจารย์หนุ่มมีความเป็นผู้ใหญ่มากพอ “ราตรีสวัสดิ์” เขาพูดจบก็เดินเข้าห้องน้ำไป อลิชากระโดดขึ้นเตียงและห่มผ้ามิดชิด วิลเลี่ยมเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าห่มพันท่อนล่างไว้เพียงผืนเดียวเท่านั้น เมื่อสร่างเมาขึ้นมาบ้างเขากลับรู้สึกสับสนว่าทำไมถึงได้รั้งเด็กผู้หญิงกวนประสาทคนนี้ไว้ใกล้ตัว และตอนนี้เธอก็หลับปุ๋ยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขานึกขึ้นมาได้ว่าจำเป็นต้องโทรหาปีเตอร์ วอล์กเกอร์ บิดาของเธอก่อนที่บอดี้การ์ดสองคนข้างล่างจะบุกขึ้นมาพาเธอกลับจนเป็นเรื่อง ปีเตอร์นั่งครุ่นคิดหาเหตุผลอยู่เนิ่นนานก่อนจะกดโทรออกหาปีเตอร์ “สวัสดีครับคุณปีเตอร์ ผมวิลเลี่ยม คาร์เตอร์” เขามีน้ำเสียงประหม่า “ดึกแล้วคุณคงมีธุระสำคัญ ผมรอลูกสาวกลับบ้านอยู่พอดีเลยได้รับสายคุณ” เสียงตามสายนั้นทำให้วิลเลี่ยมเห็นใจคุณปีเตอร์ขึ้นมาโดยสัณชาตญาณ “คืออลิชอยู่กับผมนะครับ แต่ตอนนี้เธอหลับไปแล้ว” “หมายความว่าอย่างไร คุณทำอะไรลูกสาวผม” “เอ่อ…เปล่าครับผมไม่ได้ทำอะไรเธอ ลูกสาวท่านเป็นคนมีน้ำใจมากครับ เธอเห็นว่าผมเมามากที่ร้านอาหารเธอจึงมาส่งผมที่โรงแรม และผมเองที่ขอร้องให้เธออยู่เป็นเพื่อน” วิลเลี่ยมพูดความจริงทั้งหมด “คุณคิดอะไรกับอลิชหรือเปล่า” “ครับ ผมไม่แน่ใจครับ แต่ผมมีเรื่องจะขอท่าน” “ขอผม เรื่องอะไร” “ตอนผมเป็นวัยรุ่นผมก็เคยไปไหนมาไหนโดยที่มีบอดี้การ์ดเช่นเดียวกับอลิชตอนนี้ และผมรู้ดีว่าความรู้สึกของเด็กมันแย่แค่ไหน” “คุณไม่ได้เป็นพ่อ คุณไม่มีวันเข้าใจ อลิชเป็นลูกสาวคนเดียวของผม” “ครับท่าน เพราะเธอเป็นลูกสาวคนเดียวของท่าน ผมจึงอยากจะขอดูแลเธอเองในฐานะผู้ปกครองระหว่างที่เธอเรียนที่นั่น ดีกว่าจ้างบอดี้การ์ดซึ่งเป็นคนอื่นนะครับ ท่านรู้จักผมดีท่านรู้ว่าผมไม่มีวันทำอะไรเธอแน่นอน” น้ำเสียงมุ่งมั่นของวิลเลี่ยมบวกกับปีเตอร์ชื่นชอบตัวตนของศาสตราจารย์หนุ่มคนนี้อยู่แล้ว และที่สำคัญปีเตอร์ยังรู้จักกับบิดาของวิลเลี่ยมด้วยจึงไม่มีข้อขัดข้องใดๆ “ผมจะตอบคุณว่าผมอนุญาตหรือไม่ก็คงจะเป็นพรุ่งนี้หลังจากที่ผมได้คุยกับลูกสาวของผมว่าเธอปลอดภัยดีหรือเปล่า หวังว่าคุณจะรักษาคำพูด เพราะอลิชคือแก้วตาดวงใจของผม” ปีเตอร์วางสายหลังจากที่พูดจบ วิลเลี่ยมรู้สึกโล่งใจที่สามารถพูดกับปีเตอร์สำเร็จ แต่เรื่องราวอาจย้อนกลับไปสู่จุดเดิม หากอลิชาไม่ยอมรับให้เขาเป็นผู้ปกครองของเธอ เช้าตรู่ มือหนาปัดปอยผมหยักศกสีน้ำตาลออกจากดวงหน้ามน เขาตั้งใจจะให้เธอปลุกเขากลับกลายเป็นเขาที่ต้องปลุกเธอเสียเอง ยามหลับไหลช่างดูไร้เดียงสา แต่พอตื่นมาเธอก็พร้อมที่จะแยกเขี้ยวใส่เขาตลอดเวลา ภาพที่เขาจูบเธอเมื่อวันก่อนลอยเข้ามาในหัวหลังจากฤทธิ์แอลกอฮอลล์หมดไป “นี่เราจะคิดอะไรกับเด็กคนนี้จริงๆหรือ” เขาพึมพำกับตนเอง อลิชาขยับตัวไปมาบิดขี้เกียจจนชายหนุ่มต้องรีบขยับออกห่างและทำทีปลุกเธอ “ปลุกทำไมแต่เช้าเนี่ย ฉันยังนอนไม่อิ่มเลย” เธอพึมพำเป็นภาษไทย “คุณพูดอะไร” วิลเลี่ยมส่ายหน้าไปมาเมื่อเธอไม่ยอมลุก “ผมคุยกับพ่อคุณแล้วนะ ไม่มีบอดี้การ์ดอีกแล้ว เพราะฉะนั้นเราต้องตื่นมาฉลอง” อลิชาได้ยินข่าวดีก็รีบผุดลุกขึ้นจากที่นอนนุ่ม เธอรู้สึกสดใสขึ้นทีนทีทันใด “จริงหรือคะ ขอบคุณนะคะ น่ารักที่สุดเลย” อลิชากระโดดกอดคอศาสตราจารย์หนุ่มอย่างลืมตัว “เดี๋ยวๆๆ ไม่ต้องดีใจให้มาก รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเดี๋ยวจะสาย” เขาออกคำสั่ง อลิชาทำตามอย่างว่าง่าย หลังจากอาบน้ำเสร็จอลิชาเดินออกจากห้องห้องน้ำด้วยชุดเดิมที่เธอสวมเมื่อคืน “พ่อของคุณส่งคนมารอรับไปสนามบินแล้ว ตอนผมเป็นวัยรุ่นเหมือนคุณก็รู้สึกเหมือนพ่อแม่จ้างไปเรียนหนังสือแบบคุณนี่แหละ เรียนบ้างไม่เรียนบ้างตามประสาวัยรุ่น” วิลเลี่ยมพูดขณะสวมรองเท้า “ขอบคุณนะคะที่ช่วยพูดกับคุณพ่อให้ ว่าแต่คุณบอกท่านว่าอย่างไรคะ” อลิชาสงสัย “เรื่องนี้ค่อยคุยกันน่า เดี๋ยวจะสาย” วิลเลี่ยมเบี่ยงเบนประเด็น “เดี๋ยวค่ะ” เธอเดินมาขวางทางเขาไว้ “มีอะไรครับ” เขาขมวดคิ้ว “ฉันไม่ชอบติดหนี้บุญคุณใคร เรื่องนี้ฉันจะตอบแทนคุณให้ถึงที่สุด คุณอยากได้อะไรบอกฉันมาเลยค่ะ” อลิชายังคงค้างคา “เลี้ยงดินเนอร์ผมคืนนี้ที่ร้านโปรดของผม แค่นั้นก็พอ” วิลเลี่ยมพูดพลางดันไหล่เธอให้หันออกไปทางประตูเป็นการบ่งบอกว่าไปกันได้แล้ว “เดี๋ยวค่ะ อีกเรื่องหนึ่ง” อลิชาหันกลับมาหาศาสตราจารย์หนุ่ม ร่างบางเขย่งปลายเท้าโดยมือเรียวโน้มศีรษะของเขาลงมาใกล้ ริมฝีปากบางประทับจูบริมฝีปากหนาอยู่เนิ่นนานในขณะที่วิลเลี่ยมยืนนิ่งทว่าดวงตาคู่สีฟ้าเบิกกว้างด้วยความตกใจ กลิ่นน้ำหอมของชายหนุ่มยังคงติดกายเขาอยู่ตั้งแต่เมื่อคืน อลิชาถอนริมฝีปากออกช้าๆก่อนจะรู้สึกตัวว่าไม่น่าทำเช่นนั้นเมื่อเห็นแววตาเรียบเฉยของชายหนุ่มตรงหน้า “ฉันแค่รู้สึกว่าไม่ยุติธรรมที่เมื่อวันก่อนคุณจูบฉัน ฉันก็แค่จูบคืนจะได้หายกัน ไปกันเถอะค่ะ” อลิชาเดินไปยังประตูขณะที่วิลเลี่ยมยังคงยืนนิ่งและมองตามเรือนร่างสมส่วนตรงหน้า “คุณคิดว่าทำแบบนี้แล้วมันจะจบง่ายๆหรืออลิช” เขาเรียกชื่อเล่นเธอป็นครั้งแรก คนตัวสูงกำยำสืบเท้ายาวจนประชิดตัวอลิชาและยังคว้าลูกปิดประตูไว้ไม่ให้เธอเปิดออก

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more