ตอนที่ 7 อารมณ์ค้าง
1481 Words
อลิชาถอยหลังชนผนังเมื่อคนตัวใหญ่เดินมาประชิดตัว เธอไม่ได้รู้สึกว่าเธอทำอะไรผิด ทว่าการกระทำของเธอเมื่อครู่กลับทำให้เลือดในตัวชายหนุ่มพลุ่งพล่านราวกับตนเป็นหนุ่มแรกแย้มที่หิวกระหายเซ็กส์
"เราอายุห่างกันสิบเจ็ดปีนั่นแปลว่าผมเกือบจะรุ่นพ่อของคุณ ถ้าไม่อยากมีผัวแก่ก็ห้ามทำตัวแบบเมื่อครู่อีก ไม่มีผู้ชายคนไหนจะอดทนได้ตลอดหรอกนะ อ้อ ที่สำคัญคุณห้ามไปทำแบบนี้กับผู้ชายคนอื่นอีกเด็ดขาด " ชายหนุ่มพยายามเก็บอารมณ์อย่างที่สุดในชีวิต เขาหมุนลูกบิดประตูทว่าเปลี่ยนใจ วิลเลี่ยมหันมาคว้าเอวบางเข้ามากอดไว้แน่น ริมฝีปากหนาหยักได้รูปขโมยจูบเธออีกหน มันทั้งเนิ่นนานและลึกซึ้งเมื่อเขาสอดปลายลิ้นเข้าไปในโพรงปากนุ่มหอมหวานเพื่อเชยชิม
"อืม..." เรียวแขนโอบรอบคอศาสตราจารย์หนุ่มไว้ เธอไม่ขัดขืนเขาเพียงเพราะหัวใจของเธอเรียกร้อง วิลเลี่ยมจำใจต้องถอนจูบเพราะกลัวจะควบคุมตัวเองไม่ไหว
"ถ้ารอบนี้คุณจูบผมคืนอีกล่ะก็ คุณไม่รอดแน่" พูดจบเขาก็เดินออกจากห้องตรงไปยังลิฟท์โดยไม่หันมามองเธออีก อลิชาจึงรีบวิ่งตามไป
ศาสตราจารย์ดอกเตอร์หนุ่มเงียบตั้งแต่ขึ้นเครื่องจนถึงมหาวิทยาลัย เขาเปลี่ยนเป็นคนละคนกับเมื่อคืนแต่นั่นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์ที่เปลี่ยนนิสัยคนต่างหาก อลิชากลับห้องพักของตนเพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและเดินมามหาวิทยาลัยเนื่องจากไม่ไกลกันมา
มหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของโลกในแมสซาชูเซตส์
วันพุธ
บรรยากาศในห้องเรียนกลับสู่สภาวตึงเครียดอีกครั้ง อลิชาเองก็ดูตั้งใจเรียนและสงบปากสงบคำมากกว่าที่ควร
"อลิช เป็นอะไรหรือเปล่า ฉันเห็นแกเงียบตั้งแต่เข้าห้องเรียน ถ้าไม่สบายเดี๋ยวฉันบอกอาจารย์ให้" แคนดิชทำท่าจะยกมือขออนุญาต อลิชารีบคว้ามือเพื่อนสาวไว้ได้ทัน
"ไม่ได้เป็นอะไร แค่บินไปบินมาเลยรู้สึกเพลียนิดหน่อย" อลิชาพูดเท็จ
"อดทนหน่อยนะ งานแฟชั่นโชว์แบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ และก็ระดับคุณหนูอลิชอย่างแกก็ไม่ได้ขึ้นรันเวย์บ่อยๆด้วย" แคนดิชให้กำลังใจเพื่อน
"ก็ไม่แน่ ถ้าเกิดไม่อยากเรียนขึ้นมาก็ต้องหางานทำ" อลิชาพูดลอยๆ
"จะบ้าหรือ ยังไงพ่อแม่แกก็ไมยอมหรอก" แคนดิชรู้จักพ่อแม่ของอลิชาดี
"เฮ้อออ...เที่ยงสักที ไปหาอะไรอร่อยๆกินกัน" อลิชารู้สึกหิวไส้จะขาดเนื่องจากเมื่อเช้าไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย
"นั่นอาจารย์เขารีบไปไหนกัน เอ๊ะ นั่นมีผู้หญิงมารับเสียด้วย ไหนบอกไม่มีแฟนที่แท้ก็มีสาวสวยมารับมาส่งจนได้ ก็อย่างว่ะแหละหล่อขนาดนี้ถ้าโสดก็น่าสงสัยว่าไม่ใช่ชายแท้แน่ๆ" แคนดิชพูดไปเดินไปโดยมีอลิชาเดินตามมาติดๆแต่เธอกลับไม่ออกความคิดเห็นใดๆ แค่รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก
"ไปทานข้าวที่แคนทีนกัน ฉันไม่มีบอดี้การ์ดแล้วจะบอกให้" อลิชาอยากใช้ชีวิตแบบวัยรุ่นทั่วๆไปเสียมากกว่าใช้ชีวิตแบบหรูหราเช่นที่เคยเป็นมา
"ว่าไงนะ เป็นไปได้ยังไงที่พ่อแม่แกยอม บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าเกิดอะไรขึ้น" แคนดิชเขย่าแขนอลิชาเบาๆเป็นการคาดคั้นเอาคำตอบ
"เอ่อ...ไว้จะเล่าทีหลังตอนนี้หิวจะแย่แล้วเนี่ย" อลิชาเบี่ยงเบนประเด็น เพราะเธอเองก็สงสัยไม่ต่างจากแคนดิชว่าทำไม่บิดาของเธอถึงยอมอนุญาตง่ายๆ
ภายในแคนทีนของมหาวิทยาลัยซึ่งมีขนาดใหญ่และคราคร่ำไปด้วยบรรดานักศึกษาน่าตื่นตาตื่นใจ ระหว่างอลิชาทานอาหารอยู่ก็มีหนุ่มรูปงามสูงสง่าราวหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร ดวงตาสีฟ้าใสเป็นประกายฉายแววโดดเด่นเดินตรงมายังเธอ เสื้อสูทแบรนด์เนมราคาแพงนั่นเป็นคอลเลคชั่นใหม่ของเกรทแบรนด์ อลิชากำลังคิดว่าควรทักทายเขาอย่างไรดี
"ดูนั่นสิ อาจารย์มาทำอะไรที่แคนทีน หล่อมากกกกก" เสียงของนักศึกษาหญิงคนหนึ่งแทรกขึ้นมาทำให้อลิชารู้ว่าเขาคนนี้คืออาจารย์ไม่ใช่นักศึกษาอย่างที่เธอคิด
"สวัสดีครับอลิช คุณจำผมได้หรือเปล่า" อาจารย์หนุ่มเอ่ยทักทายเธอท่ามกลางสายตาของเหล่านักศึกษาที่มองมายังเขาอย่างให้ความสนใจมากเป็นพิเศษ
"เอ่อ...จำไม่ได้ค่ะ คุณเป็นใครคะ" อลิชาจำชายหนุ่มรูปงามไม่ได้ และเธอก็คิดว่าเธอไม่เคยเจอเขามาก่อนเสียด้วยซ้ำ
"อลิช นี่ดอกเตอร์มาคัส อาจารย์สอนจิตวิทยาเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันเอง เขาเคยไปร่วมคริสมาสต์ที่บ้านของเธอเมื่อสามปีก่อนไงจำได้หรือเปล่า" แคนดิชพยายามช่วยอลิชารื้อฟื้นความจำ
"แย่จัง อลิชจำไม่ได้จริงๆค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ แต่ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่ยินดีที่ได้รู้จักค่ะดอกเตอร์มาคัส" เธอเขย่ามือกับเขาเบาๆเป็นการทักทายพร้อมทั้งฉีกยิ้มกว้าง
"ยินดีที่ได้รู้จักในวันที่คุณหนูอลิชเติบโตขึ้นมาและงดงามราวเทพธิดาเช่นนี้ ถ้าไม่ติดว่าเป็นอาจารย์กับนักศึกษาผมคงชวนคุณไปดินเนอร์คืนนี้เป็นแน่" มาคัสฉีกยิ้มกว้างให้เธออย่างยินดีเป็นที่สุด แต่แล้วเสียงฮือฮาของนักศึกษาก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง ทุกคนจำเป็นต้องหลีกทางให้ชายหนุ่มผู้ที่กำลังเดินมาราวกับพายุลูกใหญ่
"อยู่นี่เองตามหาตั้งนาน" ศาสตราจารย์ดอกเตอร์วิลเลี่ยม คาร์เตอร์เดินมาหยุดตรงกลางระหว่างอลิชาและดอกเตอร์มาคัสพอดี สายตาคาดโทษเพ่งตรงมายังหญิงสาวราวกับว่าเธอมีความผิดใหญ่โต ก่อนจะหันไปทักทายมาคัสด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"สวัสดีครับคุณมาคัส ไม่แน่ใจว่าคุณมีธุระอะไรสำคัญกับเด็กในปกครองของผมหรือเปล่า ถึงได้มาหาเธอถึงที่นี่" คำพูดของศาสตราจารย์หนุ่มทำให้ทุกคนที่ได้ฟังต่างพากันอ้ำอึ้งไปพร้อมๆกันรวมถึงอลิชาและแคนดิชด้วย
"คุณว่าอะไรนะคะ ฉันไปเป็นเด็กในปกครองของคุณตั้งแต่เมื่อไหร่คะ" อลิชาแหงนหน้ามองคนร่างสูงตรงหน้าเพื่อขอคำตอบ
"เรื่องนี้ค่อยคุยกัน" เขาเอ็ดเธอเสียงเบา
"อ้อ ดีเลยครับ เพราะอลิชควรจะมีผู้ปกครองเมื่ออยู่ที่นี่ ลูกสาวคนเดียวของคุณอาปีเตอร์มาเรียนไกลบ้านขนาดนี้จำเป็นต้องมีคนคอยดูแล ดีใจที่ได้เจอนะครับคุณวิลเลี่ยม จากนี้ไปเราคงได้เจอกันบ่อยๆเพราะผมย้ายมาสอนที่แล้วตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป" มาคัสแจ้งข่าวสลับกับมองอลิชาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"ดีครับ งั้นผมขอตัวก่อนมีธุระสำคัญจะคุยกับอลิชา" พูดจบวิเลี่ยมก็ดึงแขนเธอออกไปจกวงสนทนาโดยไม่สนสายตาของใครทั้งสิ้น
"ปล่อยนะคะ" เธอแกะมือเขาออกหากแต่ไม่ได้ผล
"คุณรู้จักกับไอ้หน้าหล่อคนนั้นได้ยังไง" เขาถามด้วยอารมณ์หงุดหงิด
"แล้วคุณล่ะคะ รู้จักกับสาวสวยคนนั้นได้ยังไง" เธอย้อน
"คิดจะอ่อยผู้ชายไปทั่วในมหาวิทยาลัยแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด" เขาเริ่มโมโหที่เธอยอกย้อน
"งั้นฉันไปอ่อยนอกมหาวิทาลัยก็ได้ ไหนๆคุณก็ประกาศไปแล้วว่าคุณเป็นพ่อของฉัน ฉันจะพยายามไม่ทำอะไรให้คุณอับอายขายขี้หน้าคนอื่นเขาก็แล้วกัน" อลิชาไม่ยอมให้เขาใช้อารมณ์กับเธอฝ่ายเดียว เพราะเธอก็หงุดหงิดใจเพราะเขาเหมือนกัน
"ขึ้นรถ" วิลเลี่ยมสั่งเสียงแข็ง
"อย่ามาออกคำสั่งกับฉัน" ปลายจมูกเล็กโด่งเชิดสูดลมหายใจเข้าลึกด้วยความโกรธ เธอเชิดหน้าและมองไปทางอื่นไม่สนใจคำสั่งของเขา
"เรามีเรื่องสำคัญต้องตกลงกัน" พูดจบชายหนุ่มก็เป็นคนจับร่างบางยัดเข้าไปในรถเสียเองให้รู้แล้วรู้รอดไป
"ไอ้คนบ้า ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้นะ" เขาล็กรถไมไม่ปล่อยให้เธอมีโอกาสได้เปิดออกมา
"อย่ามาเรียกผมหยาบคายแบบนั้น และก็อย่ามาดื้อกับผมให้มาก คุณทำให้ผมอารมณ์ค้างเมื่อเช้าจนป่านนี้ยังไม่ลง คุณจะรับผิดชอบยังไงฮะ หากคุณยังดื้อรั้นเอาแต่ใจแบบนี้บอกเลยนะว่าผมไม่มีความอดทนอีกต่อไป!"
- Writer
