ตอนที่ 8 บ้านหลังนี้มีเพียงเรา
1301 Words
ศาสตราจารย์ดอกเตอร์วิลเลี่ยมขับรถออกจากภายในมหาวิทยาลัยมุ่งตรงไปยังบ้านหลังหนึ่งซึ่งอยู่ห่างไกลผู้คน บ้านสวนหลังเล็กที่เต็มไปด้วยต้นไม้และพันธุ์ไม้หลายชนิดมีชีวิตชีวาราวกับมีคนคอยรดน้ำอยู่ทุกวัน
"ลงไปสิ" นั่นเป็นคำพูดคำแรกของเขาหลังจากระยะเวลากว่าสามสิบนาทีบนรถระหว่างทางมาที่นี่ต่างคนก็ต่างเงียบ
"ที่นี่คือบ้านใครหรือคะ" เธอถาม
"บ้านเก่าแม่ผมเองกำลังตกแต่งใหม่" เขาเดินตรงไปยังประตูบ้านในขณะที่ตอบคำถามเธอ
"ว้าว ที่นี่สวยจัง แล้วตอนนี้ใครอยู่ที่นี่หรือคะ" อลิชามองไปรอบๆบ้านด้วยความรู้สึกชื่นชอบมากเป็นพิเศษ
"คุณไง" เขาหันมาหาเธอสีหน้าจริงจัง
"คุณว่าอะไรนะคะ จะให้ฉันมาอยู่ที่นี่ทำไมคะ" อลิชาเดินมาหาชายหนุ่มตรงประตูเข้าบ้าน
"เพราะเรื่องบอดี้การ์ด ผมตกลงกับพ่อคุณว่าผมจะเป็นผู้ปกครองของคุณระหว่างที่คุณเรียนอยู่ที่นี่ เพราะฉะนั้นคุณจึงต้องมาอยู่ที่นี่" วิลเลี่ยมเปิดประตูและเดินเข้าไปในบ้านโดยที่อลิชายังคงยืนงงอยู่
"พ่อรู้เรื่องนี้หรือเปล่าคะ" เธอวิ่งตามเขาเข้ามา
"ผมจะเรียนท่านเอง" เขาตอบเสียงเรียบ
"แต่...ถึงบ้านหลังนี้จะน่าอยู่ แต่ฉันอยู่คนเดียวไม่ได้หรอกค่ะ ฉันไม่เคยอยู่คนเดียว" หญิงสาวน้ำเสียงเอาแต่ใจ
"คุณไม่ได้อยู่คนเดียว เพราะที่นี่เป็นบ้านของผม" วิลเลี่ยมยังคงตอบเสียงเรียบในขณะที่เดินตรงไปยังห้องสมุด ในนี้มีหนังสือมากมายถึงขั้นเรียกว่าห้องสมุดขนาดย่อมเลยก็ว่าได้
"หมายความว่าคุณจะอยู่ที่นี่กับฉันหรือคะ" เธอยิ้มอย่างใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย
"อืม" อลิชาไม่มีทีท่าตกใจ แต่ออกจะดีใจเสียด้วยซ้ำ วิลเลี่ยมคิดว่าตนอาจกำลังคิดผิด เด็กคนนี้ไร้เดียงสาเกินไปหรือเธอกร้านโลกไปเสียแล้วถึงไม่ยี่หระกับการที่ต้องมาอยู่บ้านหลังเดียวกันกับชายหนุ่มโสดสองต่อสอง
"แล้วตกลงผู้หญิงที่มารับคุณตอนเที่ยงคือใครหรือคะ" อลิชานึกขึ้นมาได้ จึงอดถามเสียไม่ได้
"จะอยากรู้ไปทำไม" เขาถามย้อนไม่ยอมตอบเธอ
"ก็ถ้าเธอเป็นแฟนของคุณ เธออาจจะเข้าใจผิดเรื่องที่ฉันย้ายมาอยู่กับคุณก็ได้นะคะ" อลิชาใช่จะไร้เดียงสาอย่างที่เขาคิด
"เขาเป็นเพื่อนของผม" วิลเลี่ยมตอบเสียงเรียบในขณะที่หันมาหาเธอ เขากำลังหาหนังสือเล่มหนึ่งจากหลายร้อยเล่มบนชั้นหนังสือ
"ทำไมเลือกจะอยู่เป็นโสดล่ะคะ" อลิชาช่างเจรจาเสียจนชายหนุ่มเริ่มรำคาญ
"เพราะผู้หญิงพูดมากแบบคุณนี่ไง" นี่ไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริงเขาแค่ต้องการให้เธอสงบปากสงบคำ
"แล้วฉันจะย้ายมาอยู่ที่นี่ได้เมื่อไหร่คะ"
"คืนนี้เป็นต้นไป" วิลเลี่ยมได้หนังสือที่ต้องการแล้วจึงเดินออกจากห้องสมุดโดยมีอลิชาเดินตามออกมาและเข้าไปในห้องทำงานของเขาซึ่งก็ยังมีหนังสือเต็มผนังบ้านเช่นกัน วิลเลี่ยมเดินไปนั่งเก้าอี้ตรงโต๊ะทำงานโดยมีอลิชายืนมองเขาอยู่ตรงประตูทางเข้า ปกติแล้วเขาไม่เคยอนุญาตให้ใครเข้ามายุ่มย่ามในชีวิตเขามากถึงเพียงนี้ และบ้านนี้ก็คือบ้านของมารดาตนซึ่งเป็นที่ที่วิลเลี่ยมรักมาก
"แต่ฉันยังไม่ได้คุยกับเพื่อนของฉันเลยนะคะ" อลิชาวิ่งตามชายหนุ่มเหมือนเด็กหญิงตัวน้อย
"คุณก็โทรไปบอกเพื่อนของคุณสิ เพราะวันนี้เราจะไม่กลับไปที่มหาวิทยาลัยอีก ห้องนอนของคุณอยู่ชั้นบนเดินขึ้นบันไดไปจะอยู่ขวามือ คุณสามารถทำอะไรก็ได้ในนั้น แต่ห้ามลงมากวนผมเด็ดขาด ผมมีงานต้องทำและต้องการอ่านหนังสือ" เขาสั่งราวกับเป็นพ่อแท้ๆของเธอ
"ก็ได้ค่ะคุณพ่อออออ" เธอประชดประชัน วิลเลียมอดค้อนเธอด้วยสายตาเสียมิได้
"แล้วถ้าหิวล่ะคะ" เธอสงสัย
"เรามีนัดทานมื้อค่ำคุณลืมแล้วรึ หรือว่าไม่เคยมีใครชวนทานมื้อค่ำ" อลิชาลืมเสียสนิท
"เคยมีผู้ชายชวนทานมื้อค่ำค่ะ แต่นั่นมันหมายถึงเดทไม่ใช่หรือคะฉันก็เลยไม่ไป ฉันถึงไม่เคยมีแฟนไงคะ แต่สำหรับคุณคืนนี้แค่ไปเลี้ยงข้าวพ่อคุณทูนหัว ไม่ถือว่าเป็นการออกเดทค่ะ" เธอพูดหน้าตาเฉย
"เพ้อเจ้อ ว่าแต่ไม่เคยมีแฟนจริงๆหรือ" วิลเลี่ยมหันมามองเธอด้วยสีหน้าสงสัยและยังขมวดคิ้วอีกต่างหาก
"มันแปลกตรงไหนไม่ทราบ ก็เพราะว่ามีผู้ชายแบบคุณบนโลกใบนี้ไง ฉันถึงไม่อยากมีแฟน" เธอแยกเขี้ยวใส่เขาเหมือนเด็ก
"แบบผม แบบไหนไม่ทราบ"ชายหนุ่มอดที่จะนั่งเฉยๆบนเก้าไม่ได้จึงลุกขึ้นและเดินมาหาเธอ
"เอ่อ...จะทำอะไร" อลิชาถอยหลังออกไปหนึ่งก้าว
"ผมแค่คิดว่าถ้าผมอยู่ที่นี่กับคุณถึงสามวัน ผมคงได้พบจิตแพทย์แน่ๆ เด็กบ้าอะไรกวนประสาท" เขาว่าเธอและเดินออกจากห้องทำงานไป
"คนแก่ก็แบบนี้แหละไม่เข้าใจวัยรุ่น วุ๊ หงุดหงิดชะมัด" เธอบ่นเป็นภาษาไทย
"คุณพูดอะไร ผมรู้มาว่าคุณพิรชาเป็นคนไทยคุณถึงได้ชอบแอบด่าผมเป็นภาษาไทยใช่มั้ย" เขาหันกลับมาถามเธอ
"เป็นดอกเตอร์ไม่ใช่หรือคะ แค่บอกว่าคุณแก่ไม่เข้าใจวัยรุ่นเลย แค่นี้ก็แปลไม่ออก" เธอเชิดหน้าท้าทายเขา
"แก่งั้นรึ งั้นลองขึ้นเตียงกับผมมั้ยล่ะ จะได้รู้ว่าแก่หรือไม่แก่" วิลเลี่ยมเดินกลับมาหาเธออีกหน เขาประชิดตัวเธอจนหลังชนกับประตูห้อง
"ถอยออกไปนะคะ ไม่งั้นฉันจะบอกพ่อว่าคุณทำอะไรกับฉันบ้าง" อลิชาสีหน้าจริงจังเพราะเขาทำให้เธอกลัว
"งั้นผมคงต้องรีบทำอะไรเสียก่อน คุณจะได้มีเรื่องไปฟ้องพ่อคุณไง" จมูกโด่งซุกลงบนซอกคอขาวเนียนนุ่มโดยที่มือหนาทั้งสองข้างของตนกดข้อมือเล็กของอลิชาแนบลงกับบานประตู
"ปล่อยนะไอ้คนบ้า ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ" เนิ่นนานเหลือเกินที่วิลเลี่ยมไม่ได้เชยชมเนื้อสาว อลิชาเป็นผู้หญิงคนแรกในรอบหลายปีที่เขาอยากจะเชยชิมเพราะความบานสะพรั่งแห่งสาวแรกแย้มมันช่างหอมหวาน ร่างสูงช้อนกายอรชรของอลิชาขึ้นอย่างง่ายดายแม้เธอจะดิ้นขัดขืน เขาอุ้มเธอขึ้นบันไดไปยังชั้นสองและตรงไปยังห้องที่อยู่ขวามือซึ่งเป็นห้องนอนของเธอ
"ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ คุณห้ามทำอะไรฉันเด็ดขาดเลยนะ" เธอโวยวาย ประตูห้องนอนเปิดอยู่วิลเลี่ยมจึงพาเรือนร่างอรชรเข้าไปถึงเตียงได้อย่างง่ายดาย เขาทิ้งเธอลงบนเตียงเบาๆโทษฐานที่โวยวายเสียจนหากมีเพื่อนบ้านเขาคงได้ยินไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
"ก็แค่อยากลองว่ายังบริสุทธิ์เหมือนปากว่าหรือเปล่า ก็แค่ One night stand ใครๆเขาก็ไม่ถือกันหรอก" วิลเลี่ยมเดินไปหยิบของบางอย่างที่อยู่ในลิ้นชักบนหัวเตียงออกมา
- Writer
