YERALTI SALTANATI 1: YÜKSELİŞ

Gücün Bedeli

İstanbul’un gece manzarası, gökyüzüne vuran neon ışıklarıyla hayalet gibi parlıyordu. Boğaz’a paralel giden yolların kenarlarında lüks arabalar birer hayalet gibi süzüldü, geceyi delen sirenler, şehri saran karanlıkla birleşen gürültüler arasında kayboldu. Ancak, bu şehirde karanlık asla sessiz kalmaz, en derin sokaklarda, gölgelerde, insanların gözlerinden kaçan yerlerde her şey dönüyordu.

Selim Vural, gözlerini bir an daldığı manzaradan ayırıp, İstanbul’un yüksek binalarının arasındaki gizli geçitte ilerleyen lüks arabasını biraz daha hızlandırdı. İleriye doğru gözleri, kalbinin sesini susturmaya çalışarak yoğunlaşmıştı. Yavaşça konuşan, gözlerinde yılların yorgunluğuyla bakabilen, ancak aynı zamanda her adımında ölümden daha yakın hisseden bir adamdı. Selim Vural. O, bu şehri ve karanlık dünyasını bir oyuna dönüştürmüş, her hamlesiyle tek bir adım daha yaklaşmıştı ama o adım, aynı zamanda onu yerin dibine çekmeye de yeterdi.

Araba bir an boş bir yolda ilerledikten sonra, arkasındaki başka bir araç ona yetişti. Farlar, her şeyin başladığı noktayı belirten bir işaret gibiydi. Selim, yavaşça geri dönerek yanındaki adamına işaret etti. O an, her şeyin hızla değişeceği belliydi.

---

İstanbul’daki gece, her şeyin başladığı zamandı. Bir telefon sesi, o anın habercisi olmuştu. Karanlıkta bir siluet, ince bir iplik gibi bir şekilde Selim’in hayatını değiştirecek olan adamın hayatına son vermek üzere hareket ediyordu.

Selim, telefonun sesine dönerek, derin bir nefes aldı. O an bir şeylerin değişeceğini biliyordu. Zihninde uzun yıllardır şekillenen planların son hamlesine gelmişti. Telefonda tanıdığı bir adamın, “İşlem tamam. Her şey yolunda” dediği cümle, Selim’in yaşamındaki en kritik anı başlatıyordu.

Liderin uzun yıllardır beklediği o an gelmişti: Eski mafya lideri Necmi Çolak, hayatta son bir gün daha kalacak ve bu gece, hayatının en son gecesi olacaktı.

---

Selim, arabasının kapısını sert bir şekilde kapattı. Sağ kolu Emir Kaya, hemen arkasında durarak bir sigara yakıp, bir göz ucuyla onu izledi. Emir’in gözleri, ne hissettiğini tam olarak belli etmiyordu. Ama içindeki huzursuzluk, Selim’i bilgilendirecek kadar güçlüydü.

“Her şeyin yolunda olduğunu mu düşünüyorsun?” diye sordu Emir, sigarasından bir nefes çekerek.

Selim, bir süre sessiz kaldı. Fakat gözlerinden, yanıtı zaten vermişti. “Hayatta hiçbir şey yolunda değildir, Emir,” dedi soğukkanlı bir şekilde, “ama bu işin artık sonuna geldik. Yarın, bu şehirde bir şeyler değişecek. Benim adım artık öyle bir siluet gibi olacak ki, kimse kim olduğunu bilemeyecek.”

Emir, Selim’in bu sözleriyle ne kadar kararlı olduğunu anlamıştı. Fakat bir şey, hala içini kemiriyordu. Selim, hep doğru bildiği yolu seçmişti. Ama o doğru yolun sonu, kimseye garanti değildi.

---

Yavaşça ilerleyen arabaları durdurdular. Önde bekleyen birkaç adam, uzun yıllardır Selim’in yanında olmuş, her türlü işin içinde bulunmuş eski dostlardı. Selim, kapıdan çıkarken Emir’in gözlerindeki gizli bir anlamı fark etti, ama o an için konuşacak değildi. Necmi Çolak’ın ölümüne biraz daha yaklaşmışlardı. Bunu duyacak olanlar, onu takip edecek olanlar olacak, ama bu geceyi onlarla birlikte yaşamanın bedelini ödeyeceklerdi.

Önlerinde, terkedilmiş bir depo vardı. Yalnızca birkaç sızan ışık vardı. İçeriye girmeleriyle birlikte, ortamın havası yoğunlaştı. Çolak’ın adamları, her biri başını önüne eğmiş, yer altı dünyasının gerçekliğine odaklanmışlardı.

Necmi Çolak’la karşılaşmaları sadece birkaç adım uzaktaydı. Çolak, eski güçlü liderdi ama yaşlandıkça hata yapmaya başlamıştı. Yıllar içinde öne çıkan isimlerden biri olduğu için de, Selim onu tahtından indirmek için her zaman beklemişti. O anda, Çolak’ı daha önce düşmanı olarak tanıyan ve ona saygı duyan bir adam bile Selim’e hizmet etmek zorunda kalıyordu. Bu şehirde, her şey para ve güçle şekilleniyordu.

“Beni öldürmeden önce, bir şey sormam gerek,” dedi Necmi, eski bir mafya lideri olarak soğukkanlı bir şekilde. “Sonsuza kadar güçlü kalmayı planlıyor musun? Her şey yolunda gidiyor diye düşünüyorsun. Ama her şey değişecek…”

Selim’in yanıtı, gülümsediği anda geldi. “Her şey değişecek, Necmi. Bu gece senin son gecen. Ama benim yolum henüz başlamadı.”

O anın ardından, silahların sesi ortamı sarstı. Karanlıkta bir bedel ödendi ve Selim, bir adım daha ileriye gitmek için ölümden kaçtı.

---

Sabah, İstanbul’da her şey sessizdi. Ama şehir bir savaşın eşiğindeydi. Selim Vural, mafya dünyasının yeni lideri olarak her şeyin başına geçmişti. Gücü ele geçirmek, her zaman ona ait olacak bir hak değildi ama bu gece, her şeyin sadece onun kontrolünde olduğunu gösterdi. Ve o, geri dönmeyecek adımları attı.

Gecenin yarattığı sessizlik, yalnızca Selim için değil, İstanbul’un sokaklarında bekleyen diğer rakipleri için de bir anlam taşıyordu. Bu şehirdeki güç dengeleri, artık sonsuza kadar değişmişti.

---

Kayıp İttifaklar

Sabahın ilk ışıkları İstanbul'un üzerinde belirdiğinde, şehirdeki her şey bir anda değişmiş gibi hissediliyordu. Selim Vural, bir gece önce kazandığı zaferin şehrin ruhunda yaratacağı etkileri düşündü. Karanlık bir dünyanın derinliklerinde, sadece güç ve çıkarlarla şekillenen ilişkilerde; bir kayıp, tüm dengeyi değiştirebilirdi. Ancak, onun kontrolündeki güç, öyle kolayca sarsılacak gibi değildi. Her şeyin başladığı yerden, şehrin göbeğine doğru ilerlerken, Selim'in içindeki karanlık düşünceler hiç olmadığı kadar güçlüydü.

Arabası, sabahın gri havasında bir gölge gibi ilerlerken, Selim’in gözleri, İstanbul’un karmaşasını bir av gibi süzüyor, her şeyin kaybolmaya yakın olduğunu fark ediyordu. Şehir, İstanbul’un kalbine doğru yaklaşırken, eski dostlar, düşmanlar ve kontrol edemediği güçler arasında bir denge kurmaya çalışıyordu.

Depodaki ölümden sonraki gün, bir dinginlik vardı; ama bu dinginlik, beklenmedik bir tehdidin habercisiydi.

---

İstanbul’un kuzey köylerinden birinde, geceyi sabaha çeviren bir başka adam vardı. O, Selim’in en güvendiği adamlarından biriydi. Her şeyin başlamasından çok önce, her adımını dikkatlice hesaplayan biri olarak, Emir Kaya'nın kararları, şehri etkileyecek kadar önemliydi. Ama şimdi, içinde bir huzursuzluk vardı. Yıllar süren dostluğu, şimdi ona yabancı gelmeye başlamıştı. Selim’in yükselişiyle, hayatındaki denge değişmişti.

Emir, sabahın ilk ışıklarıyla birlikte gözlerini açtı. Yatakta bir süre hareketsiz kaldı, sonra ağır bir şekilde kalkıp pencereye yöneldi. Şehir, gökyüzüne doğru yükselen dev binalar arasında, bir zamanlar ev gibi gördüğü yerin maskesini tekrar gösteriyordu. Her köşe, her sokak, her bir pencereden sızan ışık, Selim’in gücünün izlerini taşıyordu. Fakat, Emir’in içinde bir korku vardı. Şehirdeki her şeyin değişmesi, ona bağlı bir geleceğin de kaybolmasına neden oluyordu.

Telefonu çaldığında, bu korku daha da belirginleşti. Telefonda sesini duyduğu kişi, Selim’in en yakın rakiplerinden biriydi: Murat Yıldırım. Murat, yıllar önce Selim’in yanında başlayan, ancak zamanla yolları ayrılan, şimdi ise karşı tarafta yer alan bir adamdı.

“Emir, görüşmemiz lazım. Yalnızca seninle,” dedi Murat, sesinde ince bir tehdit vardı.

Emir, derin bir nefes aldı. Artık ne geçmiş ne de dostluk vardı. Selim’in her adımına karşı bir tehdit daha belirmeye başlamıştı.

---

Murat Yıldırım’ın karşısında, Emir Kaya’nın ne kadar güçlü olduğunu bilmeyen birisi, bu karşılaşmanın sonrasında hayatına veda ederdi. Ama Murat, başka bir yolda ilerliyordu. Bir zamanlar birlikte çalışmış, Selim’in eski planlarına katılmıştı, ancak şu an her şey farklıydı. Selim’in tahtı, onun da üzerinde geçebilecek kadar kolayca sarsılabilirdi. Bu yüzden, Selim’i alt etmenin yolu, Emir Kaya’nın yanında olmaktan geçiyordu.

Emir, Murat’a her adımda yaklaşırken, kafasında bir düşünce belirdi. Selim’in o geceyi kazanması, sadece şans değil, aslında çok iyi hesaplanmış bir plandı. Ama Murat’ın elinde de bir şeyler vardı. Bu şey, Selim’i zayıflatacak kadar güçlü olabilirdi.

---

Selim, o sabah, aldığı kararlarla her şeyin başına geçmişti. Oysa diğerleri, bu zaferin ardında kalan gerçekleri ve tehditleri fark etmeye başladılar. Murat Yıldırım’ın karşısına koyduğu oyun, sadece Selim’in değil, onun etrafındaki her ilişkisini de etkileyecekti.

Bir saatlik bir yolculuktan sonra, Emir ve Murat, İstanbul’un kenar mahallelerinden birinde buluşmaya karar verdiler. Murat, her zaman olduğu gibi, soğukkanlıydı. Gözlerindeki keskinlik, yıllar önceki dönemin izlerini taşıyordu.

"Selim’in yükselişi, senin için sonun başlangıcı olabilir," dedi Murat, ellerini cebine sokarken.

Emir, Murat’ın bu sözlerine karşılık vermedi. Her şeyin gerçeği, zaten bir oyun gibiydi. Murat’ın söylediklerinde bir doğruluk vardı. Ama Selim'in planı, kimseye bu kadar kolay teslim olmayacak kadar sağlamdı.

"Selim'in bu işi kazanmasına izin veremem," diye yanıtladı Emir, gözlerinde karanlık bir anlam vardı. "Ama seninle değil, onunla olacağız. Kendi gücümüzü oluşturmalıyız."

Murat’ın gülümsemesi, soğuk bir rüzgar gibi yayıldı. "Yani, bu savaş başlamalı mı?"

Emir bir süre sessiz kaldı. Sonunda, kararlılıkla başını salladı. “Evet, Murat. Bu savaş şimdi başlıyor.”

---

İstanbul, sabahın erken saatlerinde yeniden canlandı. Her sokakta bir hikaye, her köşe başında bir olay başlamaya doğru ilerliyordu. Selim Vural’ın zaferi, şehri şekillendiriyordu ama her zaferin bir bedeli vardı. Murat ve Emir, yeni bir oyun kurmuştu; ancak bu oyunun kurallarını, yalnızca Selim değil, tüm şehir öğrenecekti.

Bir yanda yükselen gücün bedeli, diğer yanda kaybedilen ittifaklar ve hırslar vardı. Herkesin hikayesi, birbirine bağlıydı ve her şeyin sonu, beklenmedik bir anda değişebilirdi.

1. Bölüm Sonu