ตอนที่ 5 คำลวง
597 Words
“วันนี้ผมไปหาไม่ได้นะ มีนัดกับครอบครัว”
นักรบบอกหญิงสาวผ่าน ๆ ไม่ได้ให้ความสนใจอะไรนักเพราะสิ่งที่เขาสนใจตอนนี้คือผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เขาตอนนี้
“แต่เรานัดกันไว้แล้วนี่คะ”
หล่อนท้วงเสียงอ่อนทั้งที่รู้สึกผิดหวังมากกับคำตอบที่ได้
“อย่างี่เง่า ก็บอกว่านัดกับครอบครัวไง”
เสียงตะคอกผ่านสายไม่ได้ทำให้หญิงสาวนึกตกใจอะไรเพราะชินชากับเสียงตะคอกแบบนี้แล้ว ยิ่งเฉพาะช่วงหลัง ๆ มานี้ ก็ยิ่งได้ยินมันบ่อยเป็นประจำ
“แล้วลินไม่ใช่ครอบครัวคุณเหรอคะ เราคบกันมานานแล้วนะคะรบ เมื่อไหร่รบจะบอกพ่อกับแม่สักทีละคะ”
สุดท้ายความอัดอั้นก็ไม่สามารถกักเก็บเอาไว้ได้อีกต่อไป แต่เสียงที่หญิงสาวได้ยินผ่านสายนั้นกลับทำให้หัวใจนลิดาหนาว ยิ่งกว่าถูกแช่แข็ง
‘คุณรบคะ เราไปกันเลยมั้ยคะ’
เสียงผู้หญิงที่นักรบบอกว่าชื่อ มัสยา ลอดผ่านเข้ามา ในสาย แม้จะแค่ครั้งเดียวที่ได้ยินเสียงแต่หล่อนนั้นจำเสียงคนที่เป็นต้นเหตุให้นักรบโกรธหล่อนได้ไม่ลืม
“แค่นี้ก่อนนะครับ”
สายถูกตัดไปพร้อมกับหัวใจของหญิงสาว มือที่จับรถเข็นค่อย ๆ ร่วงลงข้าง ๆ ลำตัว
“นั่นคงเป็นครอบครัวของคุณสินะคะ ครอบครัวที่ไม่เคยมีลินในนั้น”
น้ำเสียงเหนื่อยล้าดังจากปากกระจับสีชมพู แต่ไม่ทันที่จะได้เสียใจได้นานหญิงสาวก็รู้สึกว่ามีบางอย่างชนเข้าที่ด้านหลัง
“โอ๊ะ!! คุณป้า!!!! ช่วยด้วยค่ะมีคนเป็นลมค่ะ ช่วยด้วยค่ะ”
หญิงสาวรับร่างหญิงสูงวัยเอาไว้เพื่อไม่ให้ท่านนั้นล้มลงไปหัวฟาดพื้นพร้อมทั้งตะโกนเสียงดังจนเหล่ารปภ. และคนในห้าง ต่างเริ่มมามุงดู
“ช่วยเรียกรถพยาบาลให้หน่อยได้มั้ย”
หล่อนรีบบอกพนักงานในห้างอย่างร้อนรน ความรู้สึกห่วงใยหญิงสูงวัยตรงหน้านั้นทำให้หล่อนลืมแม้กระทั่งของที่อยู่ ในรถเข็นทั้งหมด ตามขึ้นรถมากับหญิงสูงวัยที่ไม่เคยรู้จักกันด้วยซ้ำ หญิงสาวดำเนินการจ่ายค่ารักษาพร้อมทั้งให้ข้อมูลทุกอย่างที่ตัวเองมีกับพยาบาลว่าอาการคนป่วยนั้นเป็นอย่างไร รวมถึง ต่อสายโทรศัพท์หาคนที่บ้านของคนหญิงสูงวัยทันทีเมื่อมีพนักงานห้างยื่นกระเป๋าของท่านให้
“ฮัลโหลครับแม่ แอบหนีออกไปแบบนี้ธามโกรธนะครับ”
น้ำเสียงสุภาพอ่อนโยนทำให้นลินดาถึงกับหลุดยิ้มออกมา ผู้ชายคนนี้ดูท่าจะรักมารดาของตนไม่น้อย
“เออ ขอโทษนะคะ พอดีลินเจอคุณป้าเป็นลมในห้าง เลยช่วยท่านไว้ คุณเป็นลูกชายท่านใช่มั้ยคะ”
แม้จะพอเดาได้จากชื่อที่เมมเบอร์ไว้ว่า ‘ลูกชายที่รัก’ แต่นลินดาก็ถามออกมาเพื่อความแน่ใจอีกรอบ
“ครับ แม่ผมอยู่ที่ไหนครับตอนนี้ ผมจะรีบไป”
น้ำเสียงร้อนรนบ่งบอกความห่วงใยของคนถามได้ เป็นอย่างดี ทำให้นลินดารีบบอก
“ใจเย็น ๆ นะคะ ท่านปลอดภัยดีอยู่ที่โรงพยาบาลxxxx ห้อง 2865 ขับรถช้า ๆ นะคะไม่ต้องรีบมันอันตราย”
เสียงที่ชายหนุ่มได้ยินปลายสายทำเอาใจเต้นกับความห่วงใยจากคนที่เขายังไม่เคยเห็นหน้าแม้แต่ครั้งเดียว ซึ่งนลินดา ก็ไม่ได้คิดอะไรเพียงแค่พูดให้อีกฝ่ายเบาใจลงเท่านั้น
- Writer
