ตอนที่ 4 แค่ได้รัก
656 Words
1 สัปดาห์ผ่านไป
หญิงสาวจัดเตรียมเสื้อผ้าให้กับนางแบบเพื่อถ่ายขึ้นปกนิตยสารชื่อดังด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยจะสดชื่นเท่าไรนัก เพราะนับตั้งแต่วันที่หล่อนนั้นทะเลาะกับนักรบเมื่อสัปดาห์ที่แล้วจนวันนี้ก็ยังไม่ได้รับการติดต่อกลับมาเลยสักนิด โทรไปกี่ครั้ง ก็ถูกตัดสายอยู่แบบนั้นทุกครั้งไป
“นี่ทำหน้าให้มันสดใสหน่อยสิคะคุณน้อง ทำหน้าอย่างกับอกหัก”
แองจี้โปรดิวเซอร์ใจหญิงเดินเข้ามาหาสไตล์ลิสท์ที่ตนนั้นรักเหมือนน้องสาว เสียงเย้าแหย่นั้นทำให้ใบหน้าสวยหวานคลี่ยิ้มออกมาได้บ้าง
“หาให้หน่อยได้มั้ยละคะ”
เสียงหวานตอบยิ้ม ๆ ให้กับแองจี้ที่ยกมือขึ้นทาบอก อย่างตกใจ
“คุณพระ!!! นี่คุณลินจริง ๆ เหรอเนี้ย อร๊ายยยยย เจ๊รอ คำนี้มาแสนนานแล้ว อยากมีผัวเดี๋ยวเจ๊จัดให้อีหนู ว่าแต่อยากได้แบบไหน นายแบบ ไฮโซ ผู้กำกับ ดารา พิธีกร”
ร่างตุ้ยนุ้ยกรีดกรายด้วยความกระตือรือร้นจนนลินดา อดขำไม่ได้ แองจี้อยากให้หล่อนเป็นดาราหล่อนก็ไม่ยอมเป็น เพราะกลัวไม่มีเวลาให้ครอบครัวในอนาคต แองจี้พยายามหาคน มาจีบก็ไม่เอา เพิ่งจะมีครั้งนี้แหละที่หล่อนนั้นเปิดปากให้หา ผู้ชายให้ จะพูดจริงพูดเล่นไม่รู้แต่ที่รู้คือแองจี้คนนี้หาให้จริง
“คิก ๆ เจ๊แองจี้เหมือนคนถูกหวยเลยนะคะเนี้ย ขอแบบหล่อ รวย สุภาพ ไม่เจ้าชู้ จริงจัง รักจริงหวังแต่งมีมั้ยคะ”
หญิงสาวบอกสิ่งที่ต้องการออกไปขำ ๆ ทั้งที่รู้ว่าเปอร์เซ็นต์ที่จะมีคนแบบนั้นมันยากมาก ๆ ไม่รู้ชาตินี้จะได้เจอรึเปล่า
“แหม เอาครบเลยนะคุณน้อง งานหยาบมากค่ะ แต่เจ๊ จะเฟ้นหามาให้จนได้นะคะ”
แองจี้ทำหน้าจริงจัง
“รอนะคะ เอ่อ วันนี้ขอกลับเร็วหน่อยนะคะพอดีลินมีธุระ”
หญิงสาวหันมาบอกแองจี้เมื่อนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันที่นักรบกลับจากทำงานที่ภูเก็ตพอดี มัวแต่ทำงานจนลืมซื้อของเข้าตู้เย็น แล้วทุกครั้งที่นักรบบอกจะมาหาก็มักจะทานข้าวกับหล่อนเสมอ
“โอ๊ย ๆ ๆ ได้จ้า ๆ ๆ พักบ้างเถอะคุณน้อง ลืมรึเปล่าว่าตัวเองเป็นสไตล์ลิสท์มือทอง จัดเสื้อผ้าลงปกไหนก็ปังทุกอัน กับแค่ของกลับบ้านเวลาปกติเนี้ยไม่มีใครว่าหรอกจ้า”
ร่างอวบพูดเสียงดัดให้เล็กลงพร้อมกับมองนลินดา อย่างระอากับความบ้างานของหล่อน เพราะคำว่ากลับเร็วของ นลิดาก็คือกลับเวลาปกติของทุกคน นี่ถ้าซักผ้าซักชุดเองได้นางคงทำไปแล้ว
“ขอบคุณค่ะ”
หล่อนยิ้มก่อนจะตั้งใจดูเสื้อผ้าที่ได้มาใหม่อย่างตั้งใจ
.
.
.
.
.
.
หลังจากเลิกงานนลินดาก็รีบออกมาเดินซื้อของในห้างทันทีอาหารมากมายถูกจับใส่รถเข็นจนเต็ม ก่อนที่หล่อนนั้นจะนึกขึ้นได้จึงโทรหาคนที่บอกจะมาหาอีกครั้งและตั้งใจแล้วว่าถ้าโทรรอบนี้ไม่รับก็จะไม่โทรไปแล้วถึงจะคิดถึงขนาดไหนก็ไม่อยากจะจิกเขาตลอดเวลาอีก คงทำได้แค่รักเขาเท่านั้น
“ฮัลโหล มีอะไรครับผมเพิ่งกลับถึงบ้านเอง”
นักรบบอกคนในสายเสียงราบเรียบไม่แสดงถึงอารมณ์ใด ๆ
“รบอยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ยคะวันนี้ลินจะได้ทำไว้รอ”
ใบหน้าหวานยิ้มออกมาเมื่อได้ยินเสียงชายหนุ่มที่หล่อน รอเขามาทั้งอาทิตย์ แต่รอยยิ้มนั้นกลับต้องหายไปเมื่อได้ยินคำตอบจากปลายสาย
- Writer
