ทันทีที่ถึงโรงพยาบาลธาดาก็เปิดเข้ามาในห้อง ตาคมมองไปยังเตียงผู้ป่วยก็พบมารดานั่งแล้วหันมาส่งยิ้มหวานให้เขา อย่างไม่ได้สนใจว่าเขานั้นห่วงท่านมากขนาดไหน
“แม่ครับ เป็นยังไงบ้าง ธามบอกแล้วไงว่าอย่าออกมา คนเดียว อยากได้อะไรก็ให้คนใช้ออกมาซื้อก็ได้นี่ครับ”
น้ำเสียงทุ้มปนดุพูดกับมารดาด้วยความห่วงใยโดยไม่ทันสังเกตผู้หญิงอีกคนที่เดินถือจานผลไม้มาให้หญิงสูงวัย
“ก็แม่อยากทำอาหารรอลูกนี่ อยู่บ้านอย่างเดียวมันน่าเบื่อจะตายไป อ้าว หนูลินนี่ลูกชายป้าเองจ๊ะชื่อธาม ธามนั่นหนูลิน ที่ช่วยแม่เอาไว้ ไปรับผลไม้ที่น้องสิลูก”
นางกล่าวกับลูกชายเสียงอ่อนเพราะรู้ถึงความผิดของตนเองดีว่าทำอะไรผิด พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างสวยกำลังเดินถือผลไม้เข้ามาพอดี
“สวัสดีค่ะคุณธาม นลินดาค่ะหรือเรียกลินเฉย ๆ ก็ได้ นี่ผลไม้คุณป้าค่ะ เดี๋ยวลินคงต้องขอตัวกลับแล้วนะคะ”
หญิงสาวยิ้มทักทายผู้มาใหม่และอดยอมรับไม่ได้ว่าผู้ชายตรงหน้า
