ไปส่ง
826 Words
You’re mine อ่อยขนาดนี้มาเป็นผัวหนูดีๆเถอะ
Ep.6
"กูไม่ให้!"
พี่เวย์เอ่ยเสียงแข็งจ้องหน้าพี่มิกค์เอาเรื่อง ต่อยกันเลยก็ได้นะจะได้ดูเหมือนตัวเองสวยดีอะมีคนแย่งกัน
"ก็กูจะเอา" มิกค์หยักคิ้วอย่างกวนๆลองเชิงเวย์ดูว่าจะทำไงต่อ
"ก็กูไม่ให้ไงว่ะ!"
ไม่พูดเยอะพี่เวย์ก็ลากฉันออกมาจากผับทันทีไอ้พวกเพื่อนๆก็จะลุกตามแต่ฉันส่งซิกไว้ก่อนว่าไม่ต้องตามมาเรื่องขอวผัวเมียจัดการเองได้
"เข้าไป"
พี่เวย์พูดขึ้นพลางเปิดประตูรถให้ฉันเข้าไป
"ไหนบอกจะไปส่งหมาไง"
"นี่ไงหมา"
พี่เวย์พูดพร้อมชี้นิ้วมาที่ฉันหน้าตาเฉยนี่ถ้าไม่คิดจะเอาทำผัวละก็อีฉันคงจะตีลังกากระโดดถีบปากพี่มันไปแล้ว
"เล่นกับหมาระวังหมาเลียปากน๊า"
ฉันเขย่งปลายเท้าใช้ลิ้นแตะไปที่ปากพี่เวย์เบาๆส่งสายตาที่คิดว่าเซ็กซี่ที่สุดตั้งแต่เกิดมา
พลั๊ก!
แต่ความจริงนั้นแสนโหดร้าย เมื่อพี่เวย์กลับผลักหัวฉันอย่างแรง โห้..นี่หัวคนนะโว้ย
"สกปรก"
เจ็บแค้นเคืองโกรธ โทษฉันใย ฉันทำอะไรให้เธอเคืองขุ่น~~
ถึงอยากจะตบสักทีสองทีแต่อีโนคนนี้อภัยให้ว่าที่สามีคนนี้ได้เสมอ
"เขินอะดิ๊~"
"หึ สังเวท" เวย์มองหน้าอีกฝ่ายนิ่งไม่มีคำพูดอื่นอีกนอกจากผลักหญิงสาวให้เข้าไปในรถแล้วปิดประตูอย่างเร็ว
"ส่งที่ไหน"
"ง่าาา จำไม่ได้แล้วอ่าาา ไปห้องพี่ได้ป่ะ"
"นอนวัดไปล่ะกัน"
"เชอะ หรือไปนอนห้องพี่มิกค์ดีนะ"
ฉันทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย เหลือบมองคนที่นั่งขับรถอยู่ตอนนี้
"โทรบอกเพื่อนให้ออกมารับดิ"
"ไม่มีโทรศัพท์อ่ะ" ฉันพูดจริงว่าไม่มีโทรศัพท์เพราะฝากเอลเอาไว้ก่อนหน้านี้
"แล้ว"
"ก็ไปค้างกับพี่ไง ไม่ต้องห่วงหรอกโนไม่ทำอะไรพี่หรอกถ้าพี่ไม่ยอม"
"ฉันต่างหากที่ต้องพูด" เวย์พูดขึ้นพลางถอนหายใจกับอีกฝ่ายที่ไม่มีท่าทีว่าจะเกรงกลัวเขาแม้แต่น้อย
"งั้นพี่ก็คิดใช่ไหม แนะๆไม่ต้องเขินหรอกนะ"
"คิดสิ" เวย์ยิ้มมุมปากจนหญิงสาวตาลุกวาวด้วยความดีอกดีใจแต่แค่ประโยคถัดมาของเวย์กลับทำให้หญิงสาวหน้าบึ้งไปทันที
"คิดว่าจะโยนเธอลงจากหน้าต่างคอนโดหรือดาดฟ้าดี"
"ทำไมพี่ถึงชอบทำร้ายจิตใจโนนัก ทีกับป้าเมื่อกี้ยังไม่ว่าอะไรเลย"
"รำคาญวุ่นวายอยู่ได้"
"พูดจริงดิ"
"เออ แม่งน่าเบื่อชิบหาย"
แค่พี่เวย์พูดจบฉันก็ได้แต่เบือนหน้าไปมองวิวด้านนอกเจ็บปวดนะ ที่เขาพูดน้ำเสียงเย็นชาและสีหน้าจริงจังแบบนั้น
"พี่ไม่คิดที่จะชอบโนบ้างสักนิดเลยเหรอ"
ฉันเอ่ยเสียงสั่น ฉันก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองแย่นะทำไมพี่เวย์ถึงได้ปฎิเสธฉันตลอดเลยล่ะ
"บอกแล้วไงว่าไม่มีวัน"
ฉันจิกเล็บกับฝ่ามืออย่างระบายอารมณ์โกรธ อยากจะตะโกนด่าว่าคนอย่างฉันมันไม่ดีตรงไหนมันแย่นักหรือไงวะ แต่กลับพูดไม่ออกเพราะมันจุกในลำคอได้แค่ระบายเป็นความเจ็บแทนเท่านั้น
จนพี่เวย์ได้เลี้ยวเข้ามาจอดที่คอนโดหรูแห่งหนึ่ง ฉันใจลอยมากไปจนพี่เวย์สะกิดเรียกสติ
"ถึงแล้ว"
"อ่า อื้มเดี๋ยวโนกลับคอนโดเองดีกว่า"
ฉันพูดพลางเอื้อมมือจะเปิดประตูลงจากรถแต่พี่เวย์กลับคว้าแขนเอาไว้ก่อน
"ไหนบอกจำไม่ได้"
"ตอนนี้จำได้แล้ว"
"หึ จะไปยังไงดูสภาพ ไหนบอกจะค้างห้องฉันไง"
พี่เวย์พูดเสร็จก็ลงมาเปิดประตูให้ฉันแล้วกระชากออกมา ขอเน้นคำว่า กระชากนะคะเพราะพี่มันกระชากอย่างแรงจริงๆ
"เห็นทำอย่างกับไม่อยากให้มา"
"สงสารหมามัน" เวย์เอ่ยพลางใช้เสื้อคลุมไหล่ให้กับหญิงสาวแต่ไม่ใช่ในทางที่อ่อนโยนแต่เขากลับคลุมอย่างกับโยนไปมากกว่า
"หวงเหรอ"
ฉันยิ้มร่า เมื่อกี้เศร้านะแต่ตอนนี้สั่นมาก ปากนะสั่นมันหนาว
"หึ สมเพช"
ทำไมคำพูดร้ายกาจถึงได้หลุดจากปากของว่าที่ผัวในอนาคตของฉันตลอดเลยนะหยอกล้อได้น่ารักน่าถีบจริงๆ
"อุ้มหน่อยเดินไม่ไหวอ่ะ"
ฉันทำตัวน่าสงสาร แววตาเศร้าๆออดอ้อนให้พี่เวย์เห็นใจแต่เหมือนฉันจะคิดอะไรที่มักจะเข้าข้างตัวเองมากเกินไปจนลืมว่าความเป็นจริงมันโหดร้ายเหลือเกิน
"เดินไม่ไหวก็คลานไปดิ"
- Writer
