EP.5 เทวา...สุภาพบุรุษซาตาน
1186 Words
EP.5 เทวา...สุภาพบุรุษซาตาน
“แต่อย่างน้อยคุณเทวาก็เข้ามาหาแทนจากทางประตูหน้าบ้านนี่คะ เข้ามายินดีในวันสำคัญของเรา แทนอย่าคิดมากเลยค่ะ”
เธอเอ่ยปลอบใจเขา
“นั่นสินะ ความจริงแล้วประตูบานนี้อาจจะถูกลืมไปแล้วก็ได้ ผมเองยังแทบจำไม่ได้ หากไม่เล่าเรื่องในอดีตให้คุณฟังก็อาจไม่คิดถึงมันเลยด้วยซ้ำไป”
วาดฟ้าเหลียวกลับไปมองประตูบานนั้นอีกครั้งขณะเดินกลับเข้าไปในงาน ท้ายที่สุดเธอก็ลืมทุกอย่างไปจนหมดสิ้น เมื่อใบหน้าหวานแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มตลอดเวลา เพื่อนสาวสมัยเรียนมัธยมและมหาวิทยาลัยต่างตรงเข้ามาขอถ่ายรูปคู่กับเจ้าบ่าวเจ้าสาว บ้างก็หยอกล้อกระเซ้าเย้าแหย่ให้คู่บ่าวสาวได้เขินอายด้วยการหอมแก้มและกอดโชว์เพื่อนๆ เรียกเสียงหัวเราะก้องกังวานอย่างมีความสุข
เมื่อพระอาทิตย์โรยตัวลงจุมพิตขอบฟ้า ทว่าเสียงดนตรีและเสียงจอแจกลับมิยอมหลับใหลยังคงดังขึ้นแทบทุกขณะ แขกเหรื่อทยอยกลับกันไปเกือบหมดแล้ว เหลือเพียงเพื่อนสนิทที่กินดื่มกันอย่างสรวลเสเฮฮา เจ้าบ่าวถูกลากออกมาจากห้องหอด้วยความคะนองของเหล่าเพื่อนชายที่ทั้งโสดและไม่โสด
“วาดฉันขอยืมตัวเจ้าบ่าวหน่อยนะ แล้วจะรีบเอามาส่งให้ทันทีเลย”
เพื่อนสนิทสองคนกึ่งลากกึ่งจูงเจ้าบ่าวอย่างเอาแต่ใจ แทนไทพยายามขืนตัวโดยเกาะขอบประตูเอาไว้แล้วส่งสายตาเว้าวอนมายังวาดฟ้า หญิงสาวได้แต่ยกมือป้องปากแล้วหัวเราะอย่างขบขัน ทั้งกันและธงเป็นเพื่อนสนิทของแทนไทก็จริง แต่ทั้งสองก็เป็นเพื่อนของเธอด้วยเช่นกัน งานแต่งงานของเธอและแทนไทจึงกลายเป็นงานนัดเลี้ยงรุ่นไปโดยปริยาย
“ไปเถอะค่ะแทน ไม่ต้องห่วงวาดหรอก”
หญิงสาวเอ่ยอนุญาตให้เขาไปสนุกกับเพื่อน เพราะไม่ได้ยึดติดตามธรรมเนียมโบราณที่ว่าเมื่อส่งตัวเข้าหอแล้ว ห้ามออกจากห้องหอจนกว่าจะเช้าวันใหม่ เพื่อให้ความรักของคู่บ่าวสาวอยู่ด้วยกันยืดยาวจนแก่เฒ่า ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้วค่านิยมเดิมๆ จึงเลือนหายไปตามกาลเวลา
“พวกฉันสัญญาว่าไม่เช้าไม่เลิก”
กันและธงหัวเราะผสานเสียงกันอย่างชอบใจ วาดฟ้าได้แต่ส่ายหน้าไม่คิดถือสาคนเมาให้เป็นเรื่องราว หญิงสาวกลับเข้าไปในห้องแล้วเดินออกไปยืนที่บริเวณระเบียง มองสามหนุ่มกอดคอกันเดินโซซัดโซเซกลับไปที่สนามหญ้าหน้าเรือนใหญ่ เพียงไม่ถึงชั่วอึดใจเรือนหอหลังน้อยก็เงียบสงัด เสียงเพลงที่ดังมาจากทางด้านหน้าถูกสายลมเย็นพัดหายไปไกลแทนที่ด้วยเสียงหรีดหริ่งเรไรที่เริ่มส่งเสียงร้องระงม
วาดฟ้ากอดตัวเองเอาไว้ ห่อไหล่เล็กน้อยแล้วแหงนหน้าขึ้นมองหมู่ดาวที่รายล้อมพระจันทร์เต็มดวง ดวงดาวไม่เคยทิ้งจันทร์เจ้าให้อยู่อย่างโดดเดี่ยว เช่นเดียวกับวาดฟ้า ชีวิตของเธอสมบูรณ์เมื่อมีแทนไท เขาเป็นทุกๆ อย่างในชีวิตของเธอ
“แทน...วาดรักแทนค่ะ”
หญิงสาวยิ้มกับตัวเองแล้วเดินกลับเข้ามาในห้องนอน บรรจงถอดเครื่องประดับบุษราคัมล้อมเพชรน้ำงามวางลงบนกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้ม เครื่องเพชรชุดนี้คุณนวลพรรณให้เธอเป็นของขวัญในวันแต่งงาน วาดฟ้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับตนเองแล้วเก็บกล่องเครื่องประดับไว้ในลิ้นชักตู้ไม้สักข้างเตียง สาวเท้าเดินไปหยุดยืนอยู่หน้ากระจก หญิงสาวหมุนตัวไปรอบๆ หลายครั้ง กระโปรงสีขาวฟูฟ่องคล้ายกับหัวใจของเธอที่กำลังพองโตด้วยความเปรมปรีดิ์ไม่ต่างกัน
ก๊อกๆๆ
วาดฟ้าหมุนตัวไปที่ประตู ยิ้มกว้างเมื่อคิดว่าแทนไทหาโอกาสหลบเพื่อนกลับมาหาเธอจนได้ คิดได้ดังนั้นแล้วไม่รอช้าเธอรีบเปิดประตูออกต้อนรับเขาในทันที แต่แล้วใบหน้าหวานก็ซีดเผือด รอยยิ้มที่พิมพ์ทั่วใบหน้าจางหายแปรเปลี่ยนเป็นความตระหนกตกใจ ดวงตาของเธอเหลือกกว้างจ้องมองบุรุษตรงหน้า
“คุณเทวา!”
สัญชาตญาณสั่งให้หญิงสาวปิดประตูห้องอย่างรวดเร็ว แต่ดูเหมือนจะช้าไปเสียแล้ว เมื่อร่างสูงแทรกเข้ามาแล้วใช้มือผลักประตูออกอย่างแรงจนวาดฟ้าเซถอยหลังไปหลายก้าว ทั้งที่อากาศหนาวแต่หญิงสาวกลับรู้สึกถึงเหงื่อหยดโตที่เกาะพราวบริเวณหน้าผาก มือบางที่กำเข้าหากันแน่นนั้นชื้นเหงื่อด้วยความหวาดหวั่น
“คุณเทวามีธุระอะไรหรือเปล่าคะ เอ่อ...ถ้ามาหาแทน แทนอยู่กับเพื่อนๆ ที่สนามหญ้าหน้าเรือนใหญ่ค่ะ”
หญิงสาวบอกออกไปในขณะที่ดวงตาจับจ้องอยู่ที่ชายหนุ่มไม่วางตา หากเขาก้าวเข้ามาอีกแม้เพียงก้าวเดียว เธอจะร้องตะโกนให้คนช่วยทันที ทว่าชายหนุ่มกลับยืนนิ่ง มีเพียงสายตาของเขาเท่านั้นที่ทอดมองเธอด้วยความต้องการอย่างเปิดเผย ส่งผลให้วาดฟ้าหน้าแดงก่ำกำมือเข้าหากันแน่น
มีคำถามมากมายประดังเข้ามา และคนที่ตอบเธอได้มีเพียงเทวาเท่านั้น
“คุณต้องการอะไรกันแน่ คุณน่าจะรู้ว่าแทนอยู่กับเพื่อนๆ ที่สนามหญ้าหน้าคฤหาสน์ คุณเดินผ่านเข้ามาก็น่าจะเห็น...”
จู่ๆ เธอก็นิ่งเงียบเม้มริมฝีปากเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง...เว้นเพียงแต่ว่าเขาจะเข้ามาทางประตูลับนั่น แต่นั่นล่ะ...เขาจะทำอย่างนั้นทำไม ทั้งยังเข้ามาหาเธอถึงในห้องหอ ทั้งที่มันไม่สมควร
“เธอฉลาดกว่าที่ฉันคิดเอาไว้มาก”
ไม่พูดเปล่าแต่เขายังสาวเท้าเข้าหาเธออย่างคุกคาม วาดฟ้าอ้าปากหมายจะส่งเสียงกรีดร้องให้คนช่วย แต่ดูเหมือนเธอจะช้าไปเสียทุกอย่างเมื่อร่างสูงปราดเข้าหาเธออย่างรวดเร็ว มือหนาปิดปากเธอเอาไว้แน่น ส่วนมืออีกข้างเอื้อมไปปิดประตูแล้วล็อก วาดฟ้าเบิกตากว้างมองไปยังลูกบิดประตู เธอทั้งดิ้นทั้งทุบแต่ดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกรู้สา
เขาโอบร่างเธอไว้แล้วจัดการรูดซิปชุดเจ้าสาวทางด้านหลังจนชุดสวยเลื่อนหลุดลงไปกองอยู่ปลายเท้า มือหนาโอบเอวบางที่ปราศจากอาภรณ์ทันที
“อื้อ...”
วาดฟ้าพยายามร้องทว่าจังหวะนั้นเองเขากลับก้มลงจูบบนเนินอก ตั้งใจทำรอยจูบสีแดงระเรื่อแจ่มชัด
คล้ายกระแสไฟฟ้าแล่นปราดไปทั่วร่าง วาดฟ้ารู้สึกมึนงง ชาวาบไปทั่วทั้งสรรพางค์กายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ร่างบางหยุดดิ้นไปชั่วขณะ เมื่อตั้งสติได้เธอก็ออกแรงขัดขืนอีกครั้ง แต่แล้วจู่ๆ เทวาก็ปล่อยเธอออกจากพันธนาการกักขฬะของเขา วาดฟ้ากำลังจะหวีดร้องสุดเสียง
“ร้องเลย สภาพแบบนี้ใครเขาจะเชื่อว่าเธอกับฉัน...”
- Writer
