EP.4 เทวา...สุภาพบุรุษซาตาน
1194 Words
EP.4 เทวา...สุภาพบุรุษซาตาน
“ไม่ล่ะฉันต้องไปแล้ว แต่เราต้องได้เจอกันบ่อยๆ แน่...น้องชายของฉัน”
เทวาจงใจเน้นคำว่าน้องชายแล้วหันมามองวาดฟ้าด้วยสายตาที่ทำให้เจ้าสาวแสนสวยรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งสรรพางค์กาย
“ขอบคุณมากครับพี่เทวา”
แทนไทยกมือไหว้พี่ชายต่างมารดา วาดฟ้ายกมือไหว้ขอบคุณเขาเช่นกันทว่าเธอกลับไม่ยอมสบสายตาของเขา ราวกับมีเสียงกระซิบลอยมาตามสายลมว่าเธอไม่ควรเฉียดใกล้บุคคลผู้นี้...
“วันนี้ถือเป็นวันดี แค่พี่เทวามาแสดงความยินดีในงานแต่งงานของผม ก็นับว่าเป็นนิมิตหมายอันดีแล้ว บางทีนะถ้าวาดมีเจ้าตัวน้อยสักสองสามคนคอยเป็นกาวประสานรอยร้าวของทั้งสองบ้านคงจะดีไม่น้อยเลย”
แทนไทโอบเอวเจ้าสาวเอาไว้อย่างมีความสุข ใบหน้าของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง ทว่าวาดฟ้ากลับไม่คิดเช่นนั้น บางสิ่งบางอย่างในตัวเทวาทำให้เธอไม่ปักใจเชื่อว่าเขามาดี ทั้งน้ำเสียง สีหน้า และแววตา ซึ่งเธอมั่นใจว่าเธอไม่ได้คิดไปเอง
“แทนกับคุณเทวาพูดคุยกันล่าสุดเมื่อไหร่คะ”
หญิงสาวเอ่ยถามขณะที่ชายหนุ่มพาเดินไปทั่วงาน ที่ผ่านมาแม้ทั้งสองจะคบหาสนิทสนมกันเสียยิ่งกว่าเพื่อนสนิท ทว่าเรื่องภายในครอบครัวของชายหนุ่มเป็นเรื่องเดียวที่วาดฟ้าไม่เคยคิดก้าวก่าย หากเขาไม่เล่าเธอก็ไม่ถามเพราะไม่ต้องการให้เขารู้สึกอึดอัดใจ
ทว่าสถานะของเธอในตอนนี้ได้เปลี่ยนไปแล้ว เธอได้ก้าวเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขา ฉะนั้นคำถามค้างคาใจมานานควรจะได้รับความกระจ่างเสียที
“ราวๆ สิบแปดปี นานเอาการเลยทีเดียว นี่ถ้าผมกับพี่เทวาไม่ได้ใช้นามสกุลเทเวศร์ไพศาล คงไม่มีใครคิดว่าเราสองคนเป็นพี่น้องกัน เพราะพี่เทวาทำเหมือนผมเป็นคนอื่น นับจากวันที่คุณพ่อเดินออกจากบ้านใหญ่มาอยู่ที่บ้านผมเขาก็ทำราวกับว่าบนใบโลกนี้ไม่มีผมกับแม่ ขนาดเจอกันตามงานเลี้ยงหรือสถานที่ต่างๆ พี่เทวายังเดินผ่านผมเหมือนคนไม่รู้จักกัน”
เขาพูดด้วยท่วงท่าสบายราวกับไม่ยี่หระ แต่ถ้าหากจับน้ำเสียงให้ดีจะรู้ว่าชายหนุ่มขมขื่นมากเพียงไรเมื่อถูกปฏิบัติเยี่ยงคนอื่นทั้งที่เขาไม่ได้มีความผิดอันใดเลย
“พอจะบอกได้มั้ยคะว่าทำไมคุณเทวาถึงได้โกรธแทนถึงขนาดนี้ ทั้งที่มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่แท้ๆ”
เรื่องหย่าร้างนั้นไม่สามารถห้ามไม่ให้เกิดขึ้นได้ เมื่อมีรักก็ต้องมีร้างรา วาดฟ้าเข้าใจกฎข้อนี้ดี ทว่าความบาดหมางเหล่านี้ไม่น่าจะมาตกที่บุตร เพราะถึงอย่างไรทั้งสองก็เป็นพี่น้องกัน แม้จะต่างมารดาก็ตาม
แทนไทจูงมือเจ้าสาวเดินเลี่ยงไปยังสวนอีกมุมหนึ่ง แล้วประคองเจ้าสาวให้นั่งลงบนม้านั่งสีขาวที่ท้าแดดท้าฝนจนกลายเป็นสีขาวหม่น
“เรื่องมันนานมาแล้วตั้งแต่คุณพ่อขอแยกทางกับคุณแพรวดีเพื่อที่จะมาอยู่กับคุณแม่ของผม แต่ทางคุณแพรวดีไม่ยอมหย่า วันนั้นผมยังจำฝังใจคุณแม่จูงมือผมไปยืนรอคุณพ่อที่หน้าบ้านใหญ่ ในขณะที่คุณพ่อและคุณแพรวดีมีปากเสียงกันอย่างหนัก พี่เทวาก็วิ่งออกมาทั้งน้ำตาผลักผมกับคุณแม่จนล้มลง แล้วพูดอย่างอาฆาตว่า จะทำทุกอย่างเพื่อให้ครอบครัวผมไม่มีความสุข นับจากวันนั้นผมกับบ้านใหญ่ก็ตัดขาดจากกันโดยสิ้นเชิง”
วาดฟ้ายื่นมือไปกุมมือของคนรักเอาไว้อย่างปลอบโยน การเป็นลูกภรรยาน้อยนั้นเจ็บปวดที่ต้องถูกหยามเหยียด แต่ในทางกลับกัน...การเป็นลูกภรรยาหลวงที่ถูกแย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปนั้นเจ็บปวดยิ่งกว่า เธอไม่แปลกใจเลยที่เห็นแววตาสีโศกคู่นั้นมีแววหม่นเศร้าสร้อยแฝงอยู่
“พอพี่เทวาอายุครบยี่สิบห้าปี คุณพ่อก็ยกตำแหน่งประธานบริษัทให้ ส่วนท่านปลดเกษียณตัวเองมาพักผ่อนอยู่บ้าน ท่านขอให้ผมเข้าไปช่วยพี่เทวาบริหารงาน แต่ผมกลับขี้ขลาดเกินกว่าที่จะเผชิญหน้ากับพี่เทวา”
เขาสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ประหนึ่งว่าได้ปลดแอกความปวดร้าวลงจากบ่ากว้าง
“แต่เหตุการณ์ในวันนี้ทำให้ผมเปลี่ยนใจ หลังจากฮันนีมูนของเรา ผมจะเข้าไปพบพี่เทวาที่บริษัท”
แทนไทยิ้มกว้าง เพราะถ้าหากว่าเทวายอมมาหาตนถึงบ้าน มาเพื่อแสดงความยินดี นั่นก็แสดงว่าแรงทิฐิครั้งเก่าก่อนคงจางหายไปมากแล้ว
“ดีแล้วละค่ะ ถึงอย่างไรสายเลือดก็ตัดกันไม่ขาด”
“มานี่สิวาด ผมมีอะไรจะให้ดู”
เขาจูงมือเจ้าสาวแสนสวยให้ออกเดิน ทว่าวาดฟ้ากลับอิดออด
“จะดีหรือคะแทน เราออกจากงานมานานแล้ว เดี๋ยวคนอื่นๆ จะตามหานะคะ”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเดียวเท่านั้นเอง”
เมื่อแทนไทยืนยันเช่นนั้นวาดฟ้าจึงยอมให้เขาจูงมือเธอไปยังข้างบ้าน ตัวบ้านเรือนไทยประยุกต์สร้างด้วยไม้สักทั้งหลังค่อนข้างกว้างและโอ่โถง ส่วนเรือนหอของเธอนั้นสร้างลึกเข้าไปด้านหลังก่อสร้างสไตล์โมเดิร์นเรียบหรู อาณาเขตโดยรอบปกคลุมไปด้วยต้นไม้นานาชนิด เพราะทรรศนัยและนวลพรรณเป็นคนรักต้นไม้ทั้งคู่
แทนไทมาหยุดอยู่ที่กำแพงทางด้านทิศตะวันตก กำแพงสูงปกคลุมด้วยต้นตีนตุ๊กแกจนแทบไม่เห็นตัวกำแพง
“ตรงนี้ไง”
เขาชี้ให้หญิงสาวดูที่ผนังซึ่งแตกต่างไปจากจุดอื่น หากมองดีๆ จะเห็นว่าตรงส่วนนั้นเป็นไม้หาใช่ปูนเหมือนส่วนอื่นๆ ของกำแพง หญิงสาวขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ
“ประตูนี่คะ”
“คฤหาสน์หลังข้างๆ กันคือบ้านของคุณแพรวดี”
วาดฟ้านิ่งอึ้งไปหลายอึดใจ บ้านใหญ่บ้านเล็กที่คนรักของเธอพูดถึง อยู่ใกล้กันเพียงแค่นี้เองหรอกหรือ หญิงสาวมองข้ามกำแพงไป เห็นเพียงยอดโดมหลังคาไกลๆ เนื่องจากคฤหาสน์ทั้งสองหลังล้วนมีอาณาเขตกว้างขวางหลายสิบไร่
“ประตูบานนี้คุณพ่อสั่งให้ทำขึ้นหลังจากท่านย้ายมาอยู่กับคุณแม่ของผม วาดลองสังเกตดูดีๆ สิ ประตูบานนี้แตกต่างจากประตูทั่วไปอย่างไร”
เขารื้อต้นตีนตุ๊กแกบริเวณประตูออก วาดฟ้ามองประตูไม้ค่อนข้างเก่าอย่างพินิจพิจารณา
“ไม่มีกลอนนี่คะ”
“ใช่แล้ว เพราะคุณพ่อทำกลอนเฉพาะฝั่งบ้านใหญ่ ด้วยหวังว่าสักวันหนึ่งพี่เทวาและคุณแพรวดีจะยอมลดทิฐิแล้วเปิดประตูบานนี้ออก แต่สิบแปดปีมาแล้ว ประตูบานนี้ไม่เคยเปิดออกเลยแม้แต่ครั้งเดียว”
- Writer
